Έτσι δεν συνηθίζεται να λέγεται; Κυρίως από αυτούς (και τους παπαγάλους τους) που ως "δημοκρατία" εννοούν την προπαγάνδα της μαϊμουδοποίησης, χυδαιοποίησης και υποταγής του υπήκοου και της νομιμοποίησης του ολιγαρχικού ελέγχου και της αυθαιρεσίας αρχόντων και αυλικών τους. Υπέρ κέντρων λήψης αποφάσεων που ουδεμία σχέση ή εγγύτητα έχουν με τον απλό "πολίτη" κι αυτός ουδεμία πρόσβαση (κάτι σαν εκκλησιαστικό άβατο) σε εκείνα...
Κάποιοι τα έχουν πει με πιο χιουμοριστικό και συνάμα μεστό τρόπο:
Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας.
Κάθε κυβέρνηση είναι ένα κοινοβούλιο από πόρνες. Το
πρόβλημα είναι, ότι σε μια δημοκρατία οι πόρνες είμαστε εμείς.
P.J. O’ Rourke, Αμερικανός αρθρογράφος & συγγραφέας
Το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια
συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο.
Ουίνστον
Τσώρτσιλ, Βρετανός πρωθυπουργός
Αλλά κι εμείς εδώ έχουμε να πούμε κάτι τελευταίο επί τούτου:
Οι εκλογές είναι κάτι σαν έκτακτο καιρικό δελτίο, που συχνά φέρνει κακούς οιωνούς για μεγάλες αναταράξεις στην "ατμόσφαιρα" και ασύμετρους παράγοντες που εμπλέκονται σε αυτές. Και οι"εκλεκτοί" της "δημοκρατίας", που πρωταγωνιστούν σε αυτές και μετά από αυτές, μοιάζουν με...τυφώνες. Έρχονται με φόρα και όλο θόρυβο και όταν κάποια στιγμή θα φύγουν στα έχουν πάρει και σηκώσει σχεδόν όλα ή και όλα.
...και ας μην ξεχνάμε και αυτό:
Δίκαιον είναι να ζητηθή ο μεγαλοφυής γλωσσολόγος, ο
οποίος πρώτος ωνόμασε τα σκεύη από τα οποία βγαίνει η κυριαρχία, κάλπας. Οι
Έλληνες κάλπας κυρίως ωνόμαζον τας θήκας της τέφρας των νεκρών. Θα είχε βεβαίως
υπ’ όψιν του και τον ρόλον που παίζουν εις τας εκλογάς οι νεκροί.
Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942), γνωμικογράφος
και κάποιες "αιρετικές" απόψεις, για τη μεγάλη συναινετική παράκρουση (Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου...), από εμάς τους "αταίριαστους":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου