ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

θέλω να πάρω τη δόση της εγκεφαλικής πλύσης μου και να συνεχίσω τον ύπνο μου


 "Δεν υπάρχει κάτι, μέχρι τη σημερινή μέρα στην Αμερική, που να χρίζει τον τίτλο ‘ανεξάρτητος Τύπος’. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που να τολμάει να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνετε ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν θα τυπωθεί ποτέ.
Πληρώνομαι εβδομαδιαία για να κρατάω τις έντιμες απόψεις μου έξω από την εφημερίδα με την οποία συνδέομαι. Άλλοι από εσάς λαμβάνετε παρόμοιους μισθούς για παρόμοια θέματα και όποιος από εσάς φανεί τόσο ανόητος ώστε να γράψει ειλικρινείς απόψεις, θα βρεθεί στο δρόμο να ψάχνει για άλλη δουλειά. Αν επέτρεπα στις ειλικρινείς απόψεις μου να εμφανιστούν στην εφημερίδα μου, πριν περάσουν 24 ώρες, θα έχανα τη δουλειά μου"
JOHN SWINTON (1829-1901): Σκοτσέζος οικονομολόγος, δημοσιογράφος, αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα New York Times (1860-1870) και στην προοδευτική εφημερίδα The New York Sun (1875-1897). Τα παραπάνω λόγια του είναι από μια συγκέντρωση δημοσιογράφων το 1880!

"Τα Μέσα μας διαμορφώνουν ολοκληρωτικά. Οι προσωπικές, ολιτικές, οικονομικές, αισθητικές, τεχνολογικές, ηθικές και κοινωνικές επιρροές τους είναι τόσο πολύ καθοριστικές που δεν αφήνουν κανένα κομμάτι μας χωρίς να το αγγίξουν, χωρίς να το επηρεάσουν, χωρίς να το αλλαξουν"
MARSHALL McLUHAN

"Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, μια και υπάρχει πλέον η τηλεόραση"
UMBERTO ECO


Σε ποσοστό γύρω στο 96% το σύνολο των ΜΜΕ του πλανήτη αποτελούν ιδιοκτησία έξι μεγάλων εταιρειών!
Τα περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα επικαλούνται στα ρεπορτάζ τους συχνά ως πηγές τις "μεγάλες πισίνες των ειδήσεων": το πρακτορείο Reuters και το  Associated Press το οποίο ανήκει στο Reuters το οποίο ανήκει στη γνωστή τραπεζική δυναστεία των Ρότσιλντ, που όπως φαίνεται βρίσκεται πίσω σχεδόν από όποιον σημερινό "μεγάλιθο" υπάρχει.
Η δε τηλεόραση αποτελεί ένα υπνωτικό, στην κυριολεξία, εργαλείο διάρρηξης του υποσυνείδητου και διαμόρφωσης του ανθρώπινου συνειδητού στις επιθυμητές από τις ελίτ συμπεριφορές και αντιλήψεις. Πολύ χρήσιμη εδώ μπορεί να φανεί και μια παλιότερη ανάρτηση του ανιχνευτή:  TV vs ANEΞΑΡΤΗΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (2ο μέρος)
Στις σημερινές καπιταλιστικές, ψυχαναγκαστικά καταναλωτικές -ακόμα κι αν το εισόδημα του μισθωτού φτάνει δεν φτάνει για τα απολύτως απαραίτητα της οικογένειας- και τηλεόπληκτες κοινωνίες, ακούγεται συχνά η φράση "είμαι κουρασμένος/η, θέλω να δω λίγη τηλεόραση και να πέσω για ύπνο". Πιο κοντά στη δυσάρεστη πραγματικότητα θα ακουγόταν ωστόσο κάπως έτσι: "είμαι κουρασμένος/η από τους ρυθμούς της σύγχρονης δουλείας μου, θέλω να πάρω τη δόση της εγκεφαλικής πλύσης μου και να συνεχίσω τον ύπνο μου"

Ο Ένοικος...



" Ο Έντουαρντ Μπερνέζ, ανιψιός του Φρόιντ. Ο Μπερνέζ, δίδαξε πρώτος πως η σύνδεση των προϊόντων µαζικής παραγωγής µε ασυνείδητες επιθυµίες, πείθει τον κόσµο να αγοράζει πράγµατα που δεν χρειάζεται. Προέκυψε έτσι µια νέα πολιτική ιδέα για τον έλεγχο της µάζας η οποία υποστήριζε ότι όταν ικανοποιούνται οι ασυνείδητες επιθυµίες του κόσµου, τότε αυτός γίνεται «ευτυχισµένος» και πειθήνιος. Τότε ακριβώς ξεκίνησε η εποχή του καταναλωτισµού η οποία κυριαρχεί έως σήµερα στον δυτικό κυρίως κόσµο, επηρεάζοντας σταθερά τους φόβους και τις επιθυµίες του "

 - αναρτήθηκε αρχικά στο no Gravity Zone

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου