ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Η αφυπνισμένη αριστερή "εθνική ευθύνη", για το καλό μας!



Aπό την προχθεσινή συνέντευξη του αριστερού πρωθυπουργού κ.Τσίπρα στον, ως γνωστό, δεξιών καταβολών δημοσιογραφικό αστέρα Νίκο Χατζηνικολάου:
"Οι κινήσεις που κάνω αυτή την περίοδο δεν είναι οι κινήσεις ενός αριστερού κόμματος ή ενός αριστερού ηγέτη αλλά πρόκειται για κινήσεις εθνικής ευθύνης"

Απορία του μονίμως αφελούς μυαλού μας:
Δηλαδή η φιλοσοφία και "θέαση" των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων και η άσκηση πολιτικής από ένα αριστερό κόμμα και τον leader του ΔΕΝ συνηθίζεται να ταυτίζονται με το "εθνικό συμφέρον" και τις ανάλογες κινήσεις ευθύνης που προκύπτουν από αυτό;
Τι εννοεί ο "εθνικά ευαισθητοποιημένος" αριστερός ποιητής; Μήπως αυτό είναι ένα είδος μπηχτής για τη "μεγάλη μήτρα" που βύζαξε και έθρεψε αυτόν και αρκετούς σημερινούς συνεργάτες του, οι οποίοι όταν "ποδάρωσαν" άνοιξαν τα δικά τους φτερά και τράβηξαν το δικό τους υποτιθέμενο δρόμο; Αλλά (κι ας μην το ομολογούν φυσικά ανοιχτά) ακόμη παραμένουν τα υπολείμματα του "ομφάλιου λώρου" που τους συνδέει με αυτή τη μεγάλη σταλινική "φωλιά" και τις απόλυτα συγκεκριμένες κι αναλλοίωτες στην αλλαγή των χρόνων νοοτροπίες της και των κληρονομικών χαρακτηριστικών της...
Μέχρι που μπροστά στους "κανόνες" της πρωτοφανώς αυταρχικής και αντιδημοκρατικής Ε.Ε. -Και άργησε: "Επίθεση ακτιβίστριας στον Ντράγκι" και στον "σεβασμό" που απαιτείται (ή επιβάλλεται, γιατί αν περιμένουν να κερδηθεί...η Ε.Ε. θα αυτοκαταργηθεί) προς αυτούς, ο αριστερός ηγέτης προκρίνει την "εθνική ευθύνη"! Του "έντιμου" συμβιβασμού και απόλυτης υποταγής. Ευθύνη, σύμφωνα με τη δήλωσή του, αντί για ποιους ως τώρα παράγοντες που χαρακτήριζαν την "αριστερά"; Μήπως η υποπέσουσα σε ξαφνική έκλαμψη ειλικρίνειας γλώσσα του εννοεί την ανευθυνότητα απέναντι στα μεγάλα "εθνικά ζητήματα", την κομματική εκκλησιαστικοποίηση και τις προπαγανδιστικές προτεραιότητες της "mainstream αριστεράς"; Που στην μεταπολίτευση και ειδικά από την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και ύστερα και την πλήρη αποδιοργάνωση της οικονομίας και γιγάντωση της φαυλοκρατίας, θεσιθηρίας και του "πελατειακού κράτους", η αριστερά διαδραμάτισε σαφώς , έστω και παρασκηνιακά αλλά πλήρως ενεργά, ηγεμονικό ρόλο στη διαμόρφωση των πνευματικών-ιδεολογικών-κοινωνικών οπτικών, διαδικασιών και εξελίξεων στα πράγματα του τόπου...

Συμπέρασμα:
Έχουμε μια "εθνικά αφυπνισμένη" αριστερή κυβέρνηση, που διαφοροποιείται από την εκκλησία, τα στασίδια και τα κατηχητικά της αριστερής λατρείας του κόμματος και της προπαγάνδας του, σε βάρος των πραγματικών αναγκών και συμφερόντων των εργαζομένων, του ίδιου του "λαού". Μια γενικότερη ας πούμε αλλαγή μοντέλου σκέψης και διαφοροποίησης από όλες τις κατεστημένες αριστερές στάσεις και νοοτροπίες και ιδεολογικές εμμονές που χαρακτήριζαν όλες τις (συχνότατα αλληλοσπαρασσόμενες μεταξύ τους) τάσεις και κινήματα και κόμματα και αποκόμματα αυτού που αποκαλούμε "αριστερό χώρο"...

Για το καλό μας! σε αυτούς τους πραγματικά δυστοπικούς, χαλεπούς καιρούς. Εδώ μας έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό κάποια στιχάκια από ένα παλιό άσμα της δεκαετίας του '80:
"για το καλό μου, για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου..."
Γιατί η αμέσως μετά, κι επίσης αυθόρμηταq ερχόμενη ανατριχίλα έχει να κάνει με τη σημειολογία της νεοελληνικής Ιστορίας: κάθε σχεδόν φορά που οι εθνικά ευαισθητοποιημένοι πολιτικοί ηγέτες (παραμερίζοντας και τα στενά υποτίθεται κομματικά οφέλη) μιλούσαν περί "εθνικής ευθύνης" σε δύσκολα ιστορικά κομβικά σημεία για τη χώρα, τότε ακολουθούσαν οι εθνικές αστοχίες με βραχυπρόθεσμες αλλά και μακροπρόσθετες ζημίες, οι εθνικές ντροπές , οι εθνικές συμφορές...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου