Της Yael Even Or
Η Yael Even Or είναι ισραηλινή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, η οποία κατά τη διάρκεια της θητείας της αξιολογούσε υποψήφιους για το τμήμα στρατολόγησης του ισραηλινού στρατού. Αυτήν την εποχή ζει στη Νέα Υόρκη. Όποτε ο ισραηλινός στρατός καλεί τις εφεδρείες – οι οποίες αποτελούνται από πρώην στρατιώτες – υπάρχουν διαφωνούντες, αρνητές και άτομα που βγαίνουν αδικαιολογήτως απόντα μεταξύ των στρατιωτών που καλούνται στον πόλεμο. Τώρα που το Ισραήλ έχει στείλει στρατεύματα στη Γάζα και πάλι, και οι εφεδρείες καλούνται να υπηρετήσουν, δεκάδες αρνούνται να λάβουν μέρος.
Είμαστε πάνω από 50 Ισραηλινοί/ες που ήμασταν κάποτε στρατιώτες και τώρα διακηρύσσουμε την άρνησή μας να είμαστε μέρος των εφεδρειών. Είμαστε αντίθετοι στον Ισραηλινό Στρατό και το νόμο υποχρεωτικής στράτευσης. Εν μέρει, επειδή βρίζουμε την τωρινή στρατιωτική επιχείρηση. Αλλά οι περισσότεροι από τους υπογράφοντες πιο κάτω είναι γυναίκες και δεν θα πολεμούσαν στη μάχη. Για μας, ο στρατός είναι προβληματικός για λόγους πολύ ευρύτερους από την «Επιχείρηση Protective Edge» ή ακόμα και την κατοχή. Λυπούμαστε για τη στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ και τις πολιτικές διακρίσεων του στρατού. Ένα παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες συχνά υποβιβάζονται σε χαμηλόβαθμες γραμματειακές θέσεις. Άλλο ένα είναι το σύστημα επιλογής που κάνει διακρίσεις ενάντια στους Μιζραχί (εβραίοι των οποίων οι οικογένειες κατάγονται από αραβικές χώρες) εμποδίζοντάς τους να εκπροσωπούνται δίκαια μέσα στις πιο διακεκριμένες μονάδες του στρατού. Στην ισραηλινή κοινωνία η μονάδα κάποιου και η θέση του καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επαγγελματική σταδιοδρομία στην μετέπειτα πολιτική ζωή.
Για μας, η τωρινή στρατιωτική επιχείρηση και ο τρόπος με τον οποίο η στρατιωτικοποίηση επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Στο Ισραήλ, ο πόλεμος δεν είναι απλώς πολιτική με άλλα μέσα – αντικαθιστά την πολιτική. Το Ισραήλ δεν είναι πια ικανό να σκεφτεί μια λύση σε μια πολιτική σύγκρουση παρά μόνο με όρους σωματικής δύναμης∙ δεν είναι περίεργο που είναι επιρρεπές σε ατέρμονους κύκλους φονικής βίας. Και όταν ρίχνουν τα κανόνια, καμιά κριτική δεν μπορεί να ακουστεί.
Αυτή η έκκληση, για καιρό στα σκαριά, είναι ιδιαιτέρως επείγουσα εξαιτίας της κτηνώδους στρατιωτικής επιχείρησης που λαμβάνει τώρα χώρα στο όνομά μας.
Και παρόλο που οι μάχιμοι στρατιώτες είναι γενικά εκείνοι που διεξάγουν το σημερινό πόλεμο, η δουλειά τους δεν θα ήταν δυνατή χωρίς πολλούς διοικητικούς ρόλους στους οποίους πολλοί/ες από εμάς υπηρετήσαμε. Έτσι εάν υπάρχει ένας λόγος να αντιταχθούμε στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα, υπάρχει επίσης ένας λόγος να αρνηθούμε τον ισραηλινό στρατιωτικό μηχανισμό ως σύνολο. Αυτό είναι το μήνυμα αυτής της έκκλησης:
«Ήμασταν στρατιώτες σε ένα ευρύ φάσμα μονάδων και θέσεων στον ισραηλινό στρατό – ένα γεγονός για το οποίο έχουμε μετανιώσει, επειδή, κατά τη θητεία μας, ανακαλύψαμε ότι οι στρατιώτες που δρουν στα κατεχόμενα εδάφη δεν είναι οι μόνοι που εφαρμόζουν τους μηχανισμούς ελέγχου πάνω στις παλαιστινιακές ζωές. Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο στρατός εμπλέκεται. Γι’ αυτόν το λόγο, αρνούμαστε τώρα να συμμετάσχουμε στα εφεδρικά μας καθήκοντα και υποστηρίζουμε όλους όσους αρνούνται όταν καλούνται για θητεία.
Ο ισραηλινός στρατός, ένα θεμελιώδες κομμάτι των ζωών των Ισραηλινών, είναι επίσης η δύναμη που κυριαρχεί πάνω στους Παλαιστίνιους που ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967. Όσο υπάρχει σ’ αυτήν του την τωρινή δομή, ο λόγος και η νοοτροπία μας ελέγχουν: Διαιρούμε τον κόσμο σε καλό και κακό σύμφωνα με τις κατηγορίες που θέτει ο στρατός∙ ο στρατός λειτουργεί ως η κορυφαία αρχή για το ποιος έχει μεγαλύτερη αξία στην κοινωνία και ποιος μικρότερη – ποιος είναι πιο υπεύθυνος για την κατοχή, ποιος επιτρέπεται να εκφράζει την αντίστασή τους και ποιος όχι, και πώς επιτρέπεται να το κάνουν. Ο στρατός παίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε σχέδιο δράσης και πρόταση που συζητιέται σε εθνική συζήτηση, κάτι που εξηγεί την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού επιχειρήματος για μη-στρατιωτικές λύσεις στις συγκρούσεις που έχει εγκλωβιστεί το Ισραήλ με τους γείτονές του.
Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στερούνται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ζουν κάτω από ένα διαφορετικό νομικό σύστημα από τους εβραίους γείτονές τους. Αυτό δεν είναι σφάλμα αποκλειστικά των στρατιωτών που επιχειρούν σε αυτά τα εδάφη. Αυτοί οι στρατιώτες δεν είναι, έτσι, οι μόνοι που υποχρεούνται να αρνηθούν. Πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε σε υποστηρικτικούς ρόλους διαχείρισης και γραφειοκρατίας∙ εκεί ανακαλύψαμε πως ολόκληρος ο στρατός βοηθά στην άσκηση καταπίεσης στους Παλαιστίνιους.
Πολλοί στρατιώτες που υπηρετούν σε μη-μάχιμους ρόλους αρνούνται να αντισταθούν επειδή πιστεύουν ότι οι πράξεις τους, συχνά ρουτινιάρικες και κοινότυπες, απέχουν από τα βίαια αποτελέσματα αλλού. Και πράξεις που δεν είναι κοινότυπες – για παράδειγμα αποφάσεις για τη ζωή ή το θάνατο Παλαιστινίων γίνονται σε γραφεία πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Όχθη – είναι απόρρητες, και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξει δημόσια συζήτηση γι’ αυτές. Δυστυχώς, δεν αρνηθήκαμε πάντα να εκτελέσουμε τα καθήκοντα που μας ανέθεσαν, και με αυτόν τον τρόπο κι εμείς, επίσης, συμβάλλαμε στις βίαιες πράξεις του στρατού.
Κατά τη διάρκεια της θητείας μας στο στρατό, γίναμε μάρτυρες (ή συμμετείχαμε) στην συμπεριφορά διακρίσεων του στρατού: οι δομικές διακρίσεις εναντίον των γυναικών, που ξεκινούν με την αρχική επιλογή και ανάθεση ρόλων∙ η σεξουαλική παρενόχληση που είναι μια καθημερινή πραγματικότητα για κάποιες από εμάς∙ τα κέντρα απορρόφησης μεταναστών που εξαρτώνται από ένστολη στρατιωτική υποστήριξη. Κάποιοι από εμάς είδαν επίσης από πρώτο χέρι πως η γραφειοκρατία εσκεμμένα διοχετεύει φοιτητές τεχνικούς σε τεχνικές θέσεις, χωρίς να τους δίνει τη δυνατότητα να υπηρετήσουν σε άλλους ρόλους. Μας έθεσαν σε εκπαίδευση ανάμεσα σε ανθρώπους που έμοιαζαν και ακούγονταν όπως κι εμείς, παρά αναμιχθήκαμε και κοινωνικοποιηθήκαμε όπως ισχυρίζεται πως κάνει ο στρατός.
Ο στρατός προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ένα θεσμό που καθιστά δυνατή την κοινωνική κινητικότητα – ένα σκαλοπάτι για την ισραηλινή κοινωνία. Στην πραγματικότητα διαιωνίζει το διαχωρισμό. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που προέρχονται από οικογένειες μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων βρίσκονται σε μονάδες πληροφοριών που αποτελούν την ελίτ, και από εκεί συχνά φεύγουν για να δουλέψουν σε τεχνολογικές εταιρίες με υψηλούς μισθούς. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο πως όταν στρατιώτες από τις μονάδες συντήρησης όπλων ή επιμελητείας λιποτακτούν ή φεύγουν από τον στρατό, συχνά οδηγούμενοι από την ανάγκη να υποστηρίξουν οικονομικά τις οικογένειές τους, αποκαλούνται «κοπανατζήδες». Ο στρατός καθιερώνει μια εικόνα του «καλού Ισραηλινού» που στην πραγματικότητα αντλεί την εξουσία του υποτάσσοντας άλλους. Η κεντρική θέση του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία, και αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα που δημιουργεί, δουλεύουν από κοινού για να σβήσουν τις κουλτούρες και τους αγώνες των Μιζραχί, των Αιθιόπων, των Παλαιστινίων, των Ρώσων, των Δρούζων, των Υπερ-Ορθόδοξων, των Βεδουίνων, των γυναικών.
Όλοι μας συμμετείχαμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, σε αυτήν την ιδεολογία και λάβαμε μέρος στο παιχνίδι του «καλού Ισραηλινού» που υπηρετεί πιστά το στρατό. Σε μεγάλο βαθμό η θητεία μας πράγματι προώθησε τις θέσεις μας σε πανεπιστήμια και την αγορά εργασίας. Κάναμε διασυνδέσεις και επωφεληθήκαμε από τη ζεστή αγκαλιά της ισραηλινής συναίνεσης. Αλλά για τους παραπάνω λόγους, αυτά τα οφέλη δεν άξιζαν το κόστος.
Κατά το νόμο, κάποιοι/ες από εμάς είμαστε ακόμα καταγεγραμμένοι/ες ως μέρος των εφεδρικών δυνάμεων (άλλοι κατάφεραν να κερδίσουν απαλλαγές ή τους δόθηκαν όταν απολύθηκαν), και ο στρατός διατηρεί τα ονόματά μας και τις προσωπικές μας πληροφορίες, όπως και τη νομική δυνατότητα να μας διατάξει να «υπηρετήσουμε». Αλλά δε θα συμμετάσχουμε – με κανέναν τρόπο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι αρνούνται να υπηρετήσουν στον Ισραηλινό Στρατί. Έχουμε ακόμα και διαφορές στο υπόβαθρο και τα κίνητρα για τα οποία υπογράψαμε αυτήν την επιστολή. Παρόλα αυτά, απέναντι στις επιθέσεις σε εκείνους που αντιστέκονται στην υποχρεωτική στράτευση, υποστηρίζουμε τους αρνητές: τους τελειόφοιτους που έγραψαν μια επιστολή διακήρυξης άρνησης, τους υπερ-ορθόδοξους που διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο υποχρεωτικής στράτευσης, τους Δρούζους αρνητές, και όλους εκείνους που η συνείδηση, η προσωπική ή οικονομική κατάσταση δεν τους επιτρέπει να υπηρετήσουν. Υπό το πρόσχημα μιας συζήτησης περί ισότητας, αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα. Όχι πια.»
Yael Even Or
Efrat Even Tzur
Tal Aberman
Klil Agassi
Ofri Ilany
Eran Efrati
Dalit Baum
Roi Basha
Liat Bolzman
Lior Ben-Eliahu
Peleg Bar-Sapir
Moran Barir
Yotam Gidron
Maya Guttman
Gal Gvili
Namer Golan
Nirith Ben Horin
Uri Gordon
Yonatan N. Gez
Bosmat Gal
Or Glicklich
Erez Garnai
Diana Dolev
Sharon Dolev
Ariel Handel
Shira Hertzanu
Erez Wohl
Imri Havivi
Gal Chen
Shir Cohen
Gal Katz
Menachem Livne
Amir Livne Bar-on
Gilad Liberman
Dafna Lichtman
Yael Meiry
Amit Meyer
Maya Michaeli
Orian Michaeli
Shira Makin
Chen Misgav
Naama Nagar
Inbal Sinai
Kela Sappir
Shachaf Polakow
Avner Fitterman
Tom Pessah
Nadav Frankovitz
Tamar Kedem
Amnon Keren
Eyal Rozenberg
Guy Ron-Gilboa
Noa Shauer
Avi Shavit
Jen Shuka
Chen Tamir
Πηγή: Washington Post από Lo-Meshartot.org
Το διαβάσαμε στην ΙΝΤΥΦΑΝΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου