ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

"Το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό"! Σωστά! Αντίθετα με τη σταθερότητα εκείνων που αποφασίζουν περί "αγαθών" και "ανάρμοστων"



Διαβάζουμε ΕΔΩ:
 Αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του βουλευτή της ΝΔ Μιχάλη Ταμήλου ο οποίος είπε ότι το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό.
"Κοινωνικό αγαθό είναι μόνο το νερό. Τίποτα άλλο. Μπορείς να ζήσεις και χωρίς ενέργεια. Μπορείς να πας σε ένα χωριό και να ζεις με τη λάμπα που ανάβαμε παλιά, δεν χρειάζεται το ρεύμα να το έχεις πάντα. Άρα λοιπό το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό" τόνισε...

Και σκεφτόμαστε: Πάλι καλά που αναγνωρίζει, ο συγκεκριμένος δημοκρατικά εκλεγμένος ανήρ, ότι τουλάχιστον το νερό είναι κοινωνικό αγαθό! Βέβαια, η κυβέρνησή του, στην οποία αυτός έχει το δημοκρατικό ρόλο της επικύρωσης των "νομοθετημάτων" και των "πράξεων νομοθετικού περιεχομένου" που αυτή φέρνει στο κοινοβούλιο-γλάστρα της δημοκρατίας, δεν έχει κρύψει τις προθέσεις της να ιδιωτικοποιήσει και το υδάτινο κοινωνικό αγαθό. Παρά την πληθώρα καταστρεπτικών παραδειγμάτων όπου συνέβη αυτό, παγκοσμίως:  Το αποτυχημένο παντού πείραμα της ιδιωτικοποίησης του νερού και ο ρόλος των Aρχών στο "βασίλειο της ανάπτυξης"
Πιθανολογούμε ότι ο κύριος αυτός αν επιθυμεί, ως αξιόπιστος πολιτικός παράγων του πολύπαθου τόπου, να είναι συνεπής στα λόγια του τότε να μεριμνάει να το αποδεικνύει και με το βιωματικό του παράδειγμα. Δηλαδή να γευματίζει υπό το φως των κεριών (φτιάχνοντας και ανάλογη μεσαιωνική ατμόσφαιρα), να συγγράφει τους πολιτικούς του λόγους και να μετακινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο με το ταπεινό φως της λάμπας πετρελαίου, να βράζει νερό στην ξυλόσομπα για το χαλαρωτικό του μπάνιο και επίσης να μαγειρεύει πάνω σε αυτή, να έχει κατασκευάσει ηλιακό φούρνο και ηλιακό αερόθερμο, υποδεικνύοντας τρόπους απεξάρτησης από το πανάκριβο ιδιωτικό αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος, να έχει κατασκευάσει το οικολογικό κι άνεϋ ηλεκτρισμού ψυγείο "δοχείο σε δοχείο" και γενικά να αποδεικνύει στους ψηφοφόρους του πόσο εφευρετικός κι ολιγαρκής μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε ετούτους τους χαλεπούς καιρούς! Ακόμα κι ένας βουλευτής με το μισθό και τα προνόμια που απολαμβάνει, καθώς και με το συνταξιοδοτικό δικαί­ωμα (ελάχιστη σύνταξη) ύστερα από μόλις τέσσερα χρόνια θητείας. Και αν προκύψει ζήτημα διακοπής της θητεί­ας μιας κυβέρνησης ή πρόωρων εκλογών, ο νομοθέτης έχει φροντίσει, ξα­νά, να μην υπάρχει πρόβλημα.
Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, ε! τότε τους βγάζουμε το καπέλο, ή μάλλον το φέσι του ραγιά που μας έχουν φορέσει και φωνάζουμε με πατριωτικό ενθουσιασμό: "άξιοι" (όλοι τους!)

Κλείνοντας, να θυμίσουμε σε κάθε κυβερνητικό βουλευτή ότι όσον αφορά τα "αγαθά", τα απαραίτητα για το βίο του "πολίτη", οφείλει να μην ξεχνάει να αναφέρει το μεγαλύτερο όλων, το "εθνικό αγαθό", σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεύτερου πολιτικού ανδρός μετά τον πρωθυπουργό: την εθνοσωτήρια κι αναπτυξιακή κυβέρνηση την οποία υπηρετούν αφοσιωμένα και τη σταθερότητά αυτής!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου