ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Η ανελέητη ροή των ειδήσεων μέσα στη "δημοκρατική φάρσα"...


Στη δημοκρατική φάρσα των "θερμαινόμενων πισίνων", των "εργασιακών" "κοινωφελών" κάτεργων με 5μηνες συμβάσεις της απόλυτης ξεφτίλας-ένδειας-ομηρίας, των λουκέτων σε σχολεία και νοσοκομεία (τι σχέση έχουν οι αναλώσιμοι κολίγοι με ουσιαστική μόρφωση και πραγματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο νεοφεουδαρχικό μεσαίωνα;), του ξεπουλήματος αντί πινακίου φακής κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου και δημόσιας περιουσίας(=ανήκει δηλ. στο "δήμο", όχι στους διαχειριστές της πολιτικής του εξουσίας!), των κατειλημένων από σταθμούς πανάκριβων διοδίων δρόμων των "εθνικών εργολάβων", των καραμέλων των "δύο άκρων" που μας πασάρει το μεγαλύτερο ακραίο φαινόμενο όλων και το οποίο έχει σπάσει κάθε μηχανάκι μέτρησης διάτρητης τσίπας και δολιότητας...
...Βομβαρδιζόμαστε σχεδόν καθημερινά με μικρές και μεγάλες δόσεις θανάτου του όποιου πλέον λόγου να αποκαλούμαστε κοινωνία με συνοχή, ευρυθμία, λόγους συνέχειας μέσα στην ιστορική ροή του κόσμου. Ειδήσεις από μια επικαιρότητα που φτύνει ειρωνικά θαρρείς πάνω στο έλειμμα κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης ενός ετερογενούς όχλου πλέον, με κυρίαρχο μότο το "ο σώζων εαυτώ σωθήτω!" (λυπάμαι που το λέω αλλά αυτή την αίσθηση έχω ως τώρα). Που όσο πάει τόσο και στερείται το δικαίωμα να αναγνωρίζεται ως λαός! Όπου λαός με παρόν και μέλλον= στοιχεία παραγωγής πολιτισμού, κοινό όραμα, αλληλεγγύη και υψηλές κοινωνικές αξίες, τις οποίες και δεν διστάζει να τις υπερασπίζεται όταν αυτές φαίνονται να απειλούνται σοβαρά, ακόμα κι εκ των έσω...Ειδήσεις που έχουν τις σοβαρότατες προεκτάσεις τους, αν και για να γίνουν αυτές αντιληπτές, κι άρα να γεννήσουν διαδικασίες εγρήγορσης και αντίδρασης, απαιτείται αυξημένη συνειδητότητα κι ευθικρισία. Κι όχι αμβλυμένα αισθητήρια και μακάρια δουλοπρέπεια που αρμόζει σε αμνούς κι όχι έλλογους ανθρώπους.
 Ειδήσεις "μικρές" μα με τεράστια σημασία σαν αυτή:
" Ένα μήνα νηστικοί οι φοιτητές του ΤΕΙ Ηπείρου, αν και δικαιούνται επίδομα σίτισης. Τεράστια τα οικονομικά προβλήματα του ΤΕΙ"
 Ή μήπως η Ήπειρος και οι ανάγκες της, καθώς και η πολύπλευρη σημασία που έχει η ύπαρξη και η λειτουργία του ΤΕΙ στην περιοχή, έχει πάψει να θεωρείται κομμάτι της κοινωνίας, της "στοργικής νεοελληνικής οικογένειας";
 Και ειδήσεις πολύ μεγάλες και με εξίσου τεράστια σημασία (εκτός αν ο τομέας της Υγείας στις "δημοκρατίες" αφορά μόνο τους έχοντες και οι άλλοι "τον πούλο"!), σαν αυτή που προκύπτει από την ακόλουθη ανακοίνωση: 
" ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΟΠΥΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ ζήτησε να παραδοθούν το αργότερο μέχρι την Δευτέρα 17-02-14 τα κτήρια των μονάδων.
Οι γιατροί και οι εργαζόμενοι της μονάδας Δάφνης αποφασίσαμε να μην παραδώσουμε το κτήριο.
Καλούμε όλους τους πολίτες να αντισταθούν μαζί μας για να εμποδίσουμε την ουσιαστική κατάργηση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που επιχειρεί η κυβέρνηση με το πρόσφατο νομοσχέδιο που ψήφισε.
Καλούμε όλους τους πολίτες να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να διεκδικήσουμε την ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ πρόσβαση στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας τόσο για τους ασφαλισμένους όσο και για τους ανασφάλιστους συμπολίτες μας.
Σας καλούμε στις 17/02/2014 στις 09:00 πμ στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. Αγ. Δημητρίου οδός Αγίου Δημητρίου 50 και Ανδρέα Ππανδρέου, να υπερασπιστούμε όλοι μαζί το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα στην ΥΓΕΙΑ .
-Οι Ιατροί ,το Νοσηλευτικό και το Διοικητικό Προσωπικό του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. Δάφνης.
-Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγ. Δημητρίου.
-Η Λαϊκή επιτροπή του Δήμου Αγ. Δημητρίου.
- Ο Σύλλογος εργαζομένων του Δήμου Αγ. Δημητρίου.
-Ο Σύλλογος ΚΑΠΗ Αγ. Δημητρίου."

Συμπέρασμα; Νομίζω πως το παρακάτω σύνθημα τα λέει όλα. Στους "σοφούς τοίχους" μιας πόλης όπου ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που δεν καταδέχονται το συμβιβασμό και την αδράνεια. Αλλά δυστυχώς ΔΕΝ φτάνουν μόνο αυτοί. Ή και ευτυχώς, γιατί αν δεν γίνεται ποτέ όλοι τουλάχιστον χρειάζεται να κινητοποιηθούν-άρα και να αφυπνιστούν πολλοί!
  

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου