Nιώθω την ανάγκη να αφήσω στην άκρη το επίπεδο της ηρεμίας και της ψυχραιμίας που επιθυμώ να με διακρίνει, ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις. Ώστε, "σαν ακυβέρνητο πλεούμενο στο έλεος των κυμάτων", να μην παρασύρομαι σε επιπόλαιες βιαστικές κρίσεις και λάθος κινήσεις. Και να ξεσπάσω: Μου φαίνεται απίστευτο και συνάμα ανελέητα προσδιοριστικό του κατακερματισμού, της αποχαύνωσης του αμνού λίγο πριν τη σφαγή του και της ψυχολογίας του σκλάβου στις αμερικανικές φυτείες του 19ου αιώνα, το γεγονός της τραγικής (έως τραγελαφικής) εικόνας ετούτου του λαού. Στη χώρα της δημ-ι-οκρατίας, των γκάλοπ που ανακυκλώνουν την αίσθηση της πολιτικής πτωμαΐνης των εκλέκτορων-αμετανόητα υποχείριων, του μότο "ο σώζων εαυτώ σωθήτω", των χειροπέδων σε κεντρικές πόρτες πρώην δημόσιων ραδιομεγάρων, των χειροπέδων στις συνειδήσεις ενός απελπιστικά μεγάλου τμήματος του όπως ακούγαμε να αποκαλείται ως τώρα "περήφανου λαού", του "άσου στο μανίκι" της διαχρονικής παρακρατικής δολοφονικής προβοκάτσιας, της Αριστεράς των μομφών και ξεδοντιασμένων γαβγισμάτων-πυροβολισμών στο γάμο του μνημονιακού Καραγκιόζη με τη φράου τρόικα, της εν δυνάμει άστεγης κοινωνίας που ήδη έπεσε σχεδόν αγόγγυστα στις δαγκάνες της ανεργίας κι επιπλέον της εφορίας και σίγουρα της πιο υποβιβαστικής κοροϊδίας, του μότο "έχεις δεν έχεις θα πληρώσεις για να σωθεί η χώρα"( "στα τέτοια μας αν ψοφήσεις εσύ!" ), των τηλε-καρνάβαλων που παρελαύνουν καθημερινά πάνω στα τρομολάγνα άρματά τους, των χιλιάδων αυτοκτονιών που ραίνουν με το αίμα τους τα κτήνη του άρχειν και τα κοτόπουλα του άρχεσθαι...
Νιώθω αυτή την παράξενα δυσάρεστη, κι απελευθερωτική συνάμα, αίσθηση της συνειδητοποίησης της λαϊκής ρήσης "στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα". Μακάρι οι κουφοί και οι τυφλοί να υποσκελιστούν από τους έχοντες όλες τις αισθήσεις τους ακόμα οξυμμένες.
Αλλά δεν θέλω να προχωρήσω σε οποιεσδήποτε προβλέψεις για το οποιοδήποτε μέλλον του τόπου. Δεν θέλω να ανάψω κανένα κερί σε καμιά εκκλησία και να ζητήσω σαν τρεμάμενο σφαχτάρι τη βοήθεια κανενός θεού, λες και ζητάω ρουσφέτι κι εύνοια από κάνα υψηλό πολιτικάντη. Δεν γουστάρω να προβλέψω με κάλπικη ή παρηγορητική αισιοδοξία την επανάσταση που έρχεται! Αυτή έρχεται, όταν είναι να έρθει, είτε σε άλλους αρέσει είτε σε κάποιους άλλους καθόλου.
Αλλά κάπου από την κόλαση, εκεί που καταλήγουν οι πιο ενδιαφέροντες και γοητευτικοί θνητοί, ο Νικόλας ο Άσιμος θα χαμογελά και θα τραγουδά: "... η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο/μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία/Διατηρούμε την αισχρότερη τη βρώμα μας/Μ'επαναστατική φρασεολογία"
Το μονίμως μη φέρον ουδεμία ευθύνη για την κατάστασή του "θύμα". Τον αναγνωρίζοντα, σε κάποια ευκαιριακή κρίση αυτοκριτικής και τις όποιες δικές του ευθύνες, αλλά μετά...σιγή ασυρμάτου! Το "φιλήσυχο και νομοταγή νοικοκυραίο" στους "νόμους" που υμνούν αισχρά το δίκαιο του ισχυροτέρου. Τον "τα φέρνω βόλτα ακόμα" μέχρι η βόλτα σου να καταλήξει σε κάνα συσσίτιο του δήμου. Τον "φταίνε για όλα οι δημόσιοι υπάλληλοι ή όποιοι άλλοι χαραμοφάηδες". Τον "πού να τρέχω εγώ; έχω παιδιά" τα οποία αύριο θα σε σκατοψυχιάζουν που τους κληρονόμησες έναν κρανίου τόπο με την απάθεια και δουλικότητά σου. Το "ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα", αξιοθρήνητο φυγόπονο ανθρωπάκι. Τον στρατευμένο σε οποιοδήποτε κόμμα(δεκάρα δεν δίνω αν είναι ή απλώς παριστάνει το αντιμνημονιακό) που παίζει τα δικά του επικοινωνιακά παιχνίδια, ακόμη και τούτες τις στιγμές σε τούτα τα τεκταινόμενα και σε κρατά χειροπόδαρα δεμένο στην εθελοτύφλωση και τη ΜΗ - ΔΡΑΣΗ. Τον "συνδικαλιστή" που, στο όνομα του κλάδου του, λιγουρεύεται καρέκλες και προνόμια ή κι εξαγγέλει 24ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων (δηλαδή νεροπίστολων!)...
Πολλές οι περσόνες μέσα σου που έχουν διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο στην παράνοια έξω σου και γύρω σου. Σ'ετούτη την "περιρέουσα ατμόσφαιρα" της συμφοράς.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου