ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η επανάσταση της χελώνας



Το στρατιωτικό σύμπλεγμα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ λειτουργεί χρησιμοποιώντας μια αυστηρή δομή πυραμίδας από πάνω προς τα κάτω. Οι υπάλληλοι αφομοιώνονται σε υπηρεσίες γραφειοκρατικές πολύ πειθαρχημένες. Σε άγρια αλαζονεία πολέμων και συγκρούσεων μελλοντικών, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν η ριζωματική οδός του να κάνουμε τα πράγματα, ήτοι εκείνη που ξεκινά από τα χαμηλά και κινείται δικτυωτά εάν μπορεί να έχει κάποιο πλεονέκτημα σε σχέση με τη δυτική ορθολογιστική προσέγγιση.Ο βαθύς μετασχηματισμός της κοινωνίας φαίνεται να μοιάζει όλο και περισσότερο σαν ένα ρίζωμα και όχι σε πυραμίδα, σε χελώνα και όχι σε λαγό.

Η παραδοσιακή διήγηση λέει πως κερδίζουμε τη μάχη ενάντια στην τρομοκρατία. Εμείς είμαστε οι καλοί. Δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κακό. Αν και παραβιάζουμε όλους τους νόμους και την ηθική για να εξολοθρεύσουμε τους κακούς, ακόμη δεν κάνουμε τίποτα το κακό. Στην πραγματικότητα, είμαστε ήρωες, φέρνουμε την ελευθερία και τη δημοκρατία στις καταπιεσμένες γωνιές του κόσμου.

Κάποιοι από εμάς όμως αρχίζουν να νιώθουν πως υπάρχει κάτι που λείπει σε αυτή την κυρίαρχη διήγηση…Υπάρχει ένα τυφλό σημείο που δεν μπορούμε να δούμε, πως κάτι είναι ριζικά λάθος στην προσέγγιση απ’ τα ψηλά στα χαμηλά της Nasa, της CIA και του FBI.
Να συνεχίσουμε να ψάχνουμε σε βάθος αυτή την γεωπολιτική ένταση είναι ένα προαίσθημα για το μέλλον με το οποίο όλοι εμείς θα έχουμε να κάνουμε.
 
Το στρατιωτικό σύμπλεγμα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ εργάζεται χρησιμοποιώντας μια αυστηρή δομή πυραμοειδή, top-down [από πάνω προς τα κάτω]. Ιεραρχία, τάξη και πειθαρχία είναι αναγκαία για το σύστημα. Οι υπάλληλοι αντιμετωπίζονται σαν γραφειοκρατίες πολύ πειθαρχημένες. Τηρούνται λεπτομερή αρχεία όλων των αλληλεπιδράσεων. Τα πράγματα προχωρούν με αυστηρούς κανονισμούς σε μια αλυσίδα εντολών άκαμπτων.

Το Ισλάμ σαν ιδεολογία πολιτική είναι πιο ριζωματικό…ροές ενέργειας από κάτω προς τα πάνω. Οι συναλλαγές γίνονται πρόσωπο με πρόσωπο. Οι σχέσεις είναι προσωπικές. Οι διαταγές τρέχουν πλαγίως. Για παράδειγμα, στη Συρία jihadisti που προέρχονται απ’ όλο τον κόσμο ενώνονται, ο καθένας με τις ιδέες του και με ημερήσιες διατάξεις διαφορετικές, κι ας έχουν κοινό στόχο.

Στην άγρια αλαζονεία πολέμων και συγκρούσεων μελλοντικών, πρέπει ν’ αναρωτηθούμε εάν η ριζωματική οδός να κάνουμε τα πράγματα δεν έχει πλεονέκτημα απέναντι στην ορθολογική δυτική προσέγγιση. Στην longue durée της ανθρώπινης ιστορίας, το ρίζωμα θα μπορούσε να είναι η χελώνα και η πυραμίς ο λαγός ;

adbusters.org


Το διαβάσαμε στην  Αέναη κίνηση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου