Νύχτα στάσου μια στιγμή…

του Χρήστου Επαμ.Κυργιάκη

Πάντα σου άρεσε η νύχτα, πάντα μισούσες το σκοτάδι, ιδιαίτερα το σκοτάδι των ψυχών. Εκείνο το κατάμαυρο πέπλο που απλώνεται κάποιες φορές, πολλές φορές, σε όλο το σώμα και μουδιάζει το μυαλό και την καρδιά.

Και τότε, το αίμα παγώνει, το μυαλό σαλεύει, η καρδιά παύει να χτυπά στους επίγειους γνωστούς ρυθμούς και αναζητάς επίμονα ένα τσιγάρο.

Ψευδαίσθηση για άλλη μια φορά. Αρκεί να ξεφύγεις από την πραγματικότητα, αρκεί να πάψεις να πονάς, γιατί ο πόνος θα φέρει τη λύτρωση κι εσύ δεν τη θες. Αν ήθελες τη λύτρωση θα κοίταζες το φεγγάρι, θα ακουμπούσες τα αστέρια αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα αναζητούσες απεγνωσμένα να κάψεις τις θύμησες στη μισοπεθαμένη φλόγα του τσιγάρου.

Αν ήθελες τη λύτρωση θα έβλεπες κατάματα την πραγματικότητα, θα πήγαινες μια βόλτα στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού, εκεί που η νύχτα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια, εκεί που το φως δεν μπορεί να σε τυφλώσει, εκεί που βλέπεις με τα μάτια της ψυχής και ακούς με τα αυτιά της σιωπής.

Πάει καιρός από τότε που ξέθαψες για τελευταία φορά το «θέλω» σου και το έθαψες πάλι γιατί τρόμαξες.

Φοβήθηκες μη μεγαλώσει, μην αρχίσει τις απαιτήσεις. Σκιάχτηκες μήπως σου διαγράψει τα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής ή μάλλον τη ζωή τόσων και τόσων χρόνων.

Να πάρει η οργή, και ζούσες τόσο ήρεμα όλα αυτά τα χρόνια, μες στην ευτυχία ή μάλλον μέσα σε ότι ήθελες να νομίζεις πως ήταν ευτυχία ή μέσα σε ότι σου έλεγαν πως πρέπει να νιώθεις ως ευτυχία.

Γελούσες πολλές φορές ενώ ήθελες να κλάψεις και έκλαιγες με πράγματα που σου ερχόταν να γελάσεις.

Έδωσες υποσχέσεις και τις κράτησες, ορκίστηκες και άντεξες, σου έδωσαν υποσχέσεις και δεν τις τήρησαν, ορκίστηκαν και έσπασαν. Μεγάλη η πίεση, δεν άντεξαν.

Ούτε κι εσύ άντεξες να τους βλέπεις να μην αντέχουν. Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα λατρεμένα, πρόσωπα, τελικά τόσο απρόσωπα.

Η νύχτα στα μισά της, η δική σου στο τέλος της.

Κρίμα, κι άρχισες να βλέπεις τόσο ξεκάθαρα. Ίσως φταίει λίγο το αλκοόλ, ίσως φταίει το λίγο αλκοόλ, ίσως το φεγγάρι που είναι μικρό και σ’ αφήνει να βλέπεις λίγο και τους αστερισμούς γιατί σαν έχει πανσέληνο δεν βλέπεις τίποτε άλλο στον ουρανό, παρά μόνο τον φεγγάρινο δίσκο.

Τι κρίμα! Κι έχει τόσα αστέρια ο ουρανός, ακόμη και σε πανσέληνο. Μόνο που…δεν φαίνονται, δεν μπορείς να τα δεις ακόμη και αν θέλεις. 




Το διαβάσαμε στο http://kyrgiakischristos.wordpress.com/