Κύριε και κυρία εκπαιδευτικέ...

 του ανιχνευτή

Κύριε και κυρία εκπαιδευτικέ: εσύ που δεν έκανες ούτε μια μέρα απεργία, ή μία μόνο μέρα "για τα μάτια" ποιων; του κόσμου ή τα δικά σου; (καλύτερα να μην έκανες καθόλου!) Και που οι κινητοποιήσεις αυτές πλέον φυλλορροούν...

Έχεις συνείδηση ταξική; Έχεις κοινωνικές ευαισθησίες; Έχεις όραμα για μια καλύτερη μελλοντική κοινωνία (δες κι αυτό: Σταμάτησαν το σχολείο λόγω έλλειψης μεταφορικού μέσου),
όπου θα κυριαρχεί η γνώση και η δικαιοσύνη; Τι έχεις τελικά να δώσεις και τι σκοπεύεις να μεταλαμπαδεύσεις στα παιδιά; Την απάθεια και τη δουλικότητα, την αποδοχή της οικονομικής και κοινωνικής βαρβαρότητας και την ενσωμάτωσή τους σε μια κοινωνία εργασιακών ομήρων και ανθρώπινων ερειπίων;
 Και τι θα πεις σύντομα στους μαθητές σου όταν έρθει η ώρα να οργανώσεις ή να μιλήσεις σε "εθνικές επετείους" και αντιφασιστικές εξεγέρσεις της νεολαίας; Άραγε σήμερα δεν ζούμε σε μια απροκάλυπτα φασιστική δυστοπία; όπου η παρανομία βαφτίζεται δημοκρατική νομιμότητα; Ή μήπως κι αυτό δεν το βλέπεις;
 Τι θα πεις λοιπόν στους μαθητές σου; Να σου μοιάσουν; Που δεν κατεβαίνεις ποτέ (ή καμιά φορά "για τα μάτια" πάλι) στο δρόμο και δεν διεκδικείς αυτά που βίαια στερούν κι από εσένα κι από τις οικογένειες των μαθητών σου; Ή μήπως είσαι απλά ένας ξερός διεκπεραιωτής κάποιας σχολικής ύλης και ζεις έξω από την κοινωνία;
 Τι θα πεις λοιπόν στους μαθητές που θα μπορούσαν να έχουν την αφεντιά σου για πρότυπο;
Ότι τα κοινωνικά αγαθά μετά κόποις κτώνται; Με αγώνες κι αίμα αν χρειαστεί. Και θυσίες;
 Ή μήπως είσαι γνώστης κάποιας εναλλακτικής ανθρώπινης Ιστορίας, όπου οι μεγάλες ανατροπές σε δυσμενείς κοινωνικές συνθήκες, έγιναν με μυξοκλάματα, ανώδυνη κριτική, παθητική στάση (σαν το θύμα του βιασμού που ανήμπορο ν'αντιδράσει, χαλαρώνει και τ'απολαμβάνει...), ευχολόγια ή κατάρες... και δικαιολογίες τύπου: " είμαι πνιγμένος στα δάνεια" (ποιος σε έπεισε να ακολουθήσεις το "δανεικώς ζειν"; ή μόνο εσύ έχεις δάνεια;), "φταίνε οι πουλημένοι συνδικαλιστές" (όχι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος τους δεν έχει τεράστιες ευθύνες, αλλά κι αυτούς ποιος τελικά τους ψηφίζει ξανά και ξανά;) κτλ.
 Όσο για τα δάνεια που σε πνίγουν και τα χρέη που σε μπλοκάρουν, όλοι αυτοί οι συνάδελφοί σου που κατέβηκαν όλες αυτές τις μέρες στους δρόμους ή βρίσκονται μεταξύ τους και μελετούν κι άλλους δυναμικούς τρόπους αντίστασης (εσύ όμως απουσιάζεις κι από την όποια αλληλεπίδραση  συνεπάγεται μια δυναμική κινητοποίηση), άραγε δεν αντιμετωπίζουν κι αυτοί ανάλογα ή και περισσότερα προβλήματα; Ή μήπως για σένα από τη μια είναι γραφικοί έως κορόιδα που νομίζουν πως θ'αλλάξουν κάτι κι από την άλλη, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του κι όντως αλλάξουν κάτι, θα επωφεληθεί και η...αφεντιά σου;

Κύριε και κυρία εκπαιδευτικέ, εσύ που έχεις σχέση με οσα ανέφερα ως τώρα, λυπάμαι γι'αυτό που θα πω, αλλά ναι! Ίσως σου αξίζει η διαθεσιμότητα που σύντομα θα σου χτυπήσει την πόρτα (με βάση κι αυτά που ζητά η τρόικα για ν' "αναπτυχθεί" η "αγαπημένη σου πατρίδα", όπως θα την αποκαλείς στις 28 Οκτώβρη) και η απόλυση που την ακολουθεί...

 Και τότε τι θα κάνεις; Θα βγεις οργισμένος στο δρόμο ή θα αρχίσεις να κάνεις μακάβριες σκέψεις;

(Και όσα ανέφερα πριν για το συγκεκριμένο κλάδο, που ως φορέας της Εκπαίδευσης αποτελεί και ζωτική υπόθεση για κάθε κοινωνικό ιστό, ισχύουν και για όλους τους άλλους κλάδους εργαζομένων. Που κατεβαίνουν, ή ακόμα το σκέφτονται να κατεβούν, σε μαζικές κινητοποιήσεις. Εύχομαι και ενιαίες, σ'ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο χωρίς συντεχνιακές νοοτροπίες. Πλέον!)