ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Η πολιτική συμπεριφορά του Καραμανλή


Σχόλια δικά μας: Παλιό, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο. Και με χρήσιμα πολιτικά διδάγματα για όσους εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια στα αυτονόητα και να περιμένουν "άσπρη μέρα" αποκλειστικά και μόνο από τις επόμενες εκλογές. Που λαμβάνουν πάντοτε χώρα μέσα στο καθεστώς της απόλυτα ελεγχόμενης κοινοβουλευτικής-και κατ'επίφαση δημοκρατίας (δηλ. αντιλαϊκής ολιγαρχίας που ουδεμία σχέση έχει με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και άρα αυτονομία πραγματική!). Διαρκώς χειραγωγήσιμης κι ελεγχόμενης από τα άγρυπνα μάτια και γαμψά νύχια των πλανητικών φασιστών και των πολυπλόκαμων διαβρωτικών και  ισοπεδωτικών μηχανισμών τους...
( " Είναι αθεράπευτη ουτοπία να περιμένει κανείς από κυβερνητικά κόμματα και τους ηγέτες τους, ή και μικρότερα καθεστωτικά, να έχουν διαμορφώσει μια «ψυχολογία» ασυμβίβαστη, τόλμης, σύγκρουσης ή ανατροπής" ) 

 Και φυσικά "μεταρρυθμιστικό ρόλο" μέσα στη φυλακή του ευρώ και του παραρτήματος του διαπλανητικού φασισμού, δηλ.της Ε.Ε. και των οικονομικών νταβατζήδων και πανίσχυρων ολιγαρχών της, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΧΩΡΙΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ή ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ τη δυναμική αλλά και τη διάθεση να διαδραματίσει! Γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο ΕΙΝΑΙ ΝON POSSIBLE! Και ακούγεται ευτράπελο έως προσβλητικό για τη νοημοσύνη του κόσμου και φυσικά των ψηφοφόρων του...

Κι όποιος διαφοροποιηθεί στο ελάχιστο (μην έχοντας και τα απαραίτητα στηρίγματα και ερείσματα στην ψυχολογία της πλειοψηφίας του λαού) ή λοξοκοιτάξει έστω και λιγάκι αλλού, άσχετα αν είναι παιδί του βγαλμένο απ'τα σπλάχνα του Συστήματος και πλασμένο σύμφωνα με τις επιταγές του, τότε έχει την τύχη του παρακάτω κυρίου:

  •  Η πολιτική συμπεριφορά του Καραμανλή




Πλούσια είναι η παραπολιτική φιλολογία και η ψυχολογική ανεκδοτολογία που κυκλοφορεί γύρω από τον Καραμανλή.

Προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του, τις πολιτικές του «ατολμίες» ή «αβουλίες» καθώς και τις «κινήσεις» του με βάση τις ψυχολογικές του ιδιότητες.

Ιδιαίτερα, πολλοί θρηνούν για τις αυτοκτονικές του κινήσεις: Την πρόωρη και νευρική προσφυγή στις κάλπες, καθώς και την παραίτησή του.

Πάνω σε αυτά αναπτύσσεται μια πολιτική και ψυχαναλυτική δαιμονολογία. Ακούγονται πολλά φαιδρά του τύπου: «άβουλος», «δειλός», «τεμπέλης», «βαρέθηκε» κ.λ.π.

Ο καθένας κρίνει ανάλογα με τις επιθυμίες του:
οι «εχθροί» επιχειρούν να τον μειώσουν με ψυχολογικούς χαρακτηρισμούς και οι οπαδοί του θυμώνουν γιατί εγκατέλειψε τη μάχη κ.λπ…

Φίλοι και εχθροί ερμηνεύουν τα πράγματα σύμφωνα με τις ατομικές ιδιότητες που του προσάπτει ο καθένας…

Τέτοιοι συλλογισμοί ξεκινούν από ένα βασικό λάθος: αγνοούν ότι το «ατομικό» λειτουργεί μέσα σε μια δοσμένη κοινωνική και πολιτική λειτουργία, δηλαδή είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό μέγεθος.

Πιο λιανά: 
Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι αυτού που εκφράζει και πιο συγκεκριμένα το χαρακτήρα και το μπόι της κυβέρνησης και του κόμματος που ηγείται, καθώς και από το «καλούπι» μέσα στο οποίο λειτουργεί.


Οι προσωπικές ικανότητες των ηγετών και τα ψυχολογικά τους χαρακτηριστικά εκδηλώνονται και λειτουργούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του χώρου τους: Των συμφερόντων που εξυπηρετούν (δηλαδή της τάξης τους), του χαρακτήρα της κυβέρνησης και του κόμματος στα οποία ηγούνται, καθώς και της ψυχολογίας όλων αυτών.

Είναι αθεράπευτη ουτοπία να ζητάει κανείς ηγετικές ικανότητες «επαναστατικές», δηλαδή συγκρουσιακές με το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, όταν αποτελεί γρανάζι και μάλιστα ηγετικό αυτού του κατεστημένου.

Είναι αθεράπευτη ουτοπία να περιμένει κανείς από κυβερνητικά κόμματα και τους ηγέτες τους, ή και μικρότερα καθεστωτικά, να έχουν διαμορφώσει μια «ψυχολογία» ασυμβίβαστη, τόλμης, σύγκρουσης ή ανατροπής.

Η ψυχολογία των καθεστωτικών κομμάτων διαμορφώνει και την ψυχολογία των ηγετικών τους στελεχών.

Όταν τα κόμματα είναι υπηρέτες και διαχειριστές των ισχυρών οικονομικών κέντρων εξουσίας, είναι ανάλογη και η πολιτική και ψυχολογική τους συμπεριφορά.

Μέσα σε αυτά τα πολιτικά και ψυχολογικά πλαίσια λειτουργούν και οι ικανότητες και οι προσωπικές ιδιότητες των ηγετών τους. Είναι αυτά τα πλαίσια που καθορίζουν την πολιτική και ψυχολογία τους: Πολιτική και ψυχολογία του «υπηρέτη», του ανθρώπου που διαπραγματεύεται με τα «αφεντικά» του, του ανθρώπου που δεν βλέπει πουθενά στηρίγματα, παρά μόνο στους μηχανισμούς των ισχυρών.


Ο Καραμανλής δεν ήταν δυνατόν να αποτελεί εξαίρεση.

Η συμπεριφορά του καθορίστηκε από αυτό που υπηρετεί, από την πολιτική και ψυχολογία της κυβέρνησής του: Μια κυβέρνηση πιστός υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων και διεθνών δυνάμεων.

Οι εσω-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις τον έφεραν αντιμέτωπο με κάποια ισχυρά συμφέροντα. «Καυγάς» ενδο-οικογενειακός. Μέσα στην ίδια οικογένεια, ένα μέλος της έκανε κάποιες «αταξίες».

Μπροστά, όμως στην οικονομική κρίση και τα δραματικά προβλήματα της «οικογένειας», το άτακτο «μέλος» δεν μπορούσε να «παίζει». Έπρεπε να συμμορφωθεί και να τιμωρηθεί για τις «αταξίες»ημείωση: ενδεχόμενη οικονομική συνεργασία με τον Πούτιν, αρχής γενομένης του αγωγού, στάση έναντι του σχεδίου Ανάν, ένταξη Σκοπίων...)

Ο Καραμανλής ήταν ασφυκτικά εγκλωβισμένος, εξαρτημένος και «δομημένος» από το χώρο του και την ψυχολογία του. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος.

Μία ήταν η λύση: η υπακοή, η φυγή και η επαναφορά στην «τάξη».

Όλα αυτά του καθόρισαν τις τελευταίες πολιτικές κινήσεις: την άμεση προσφυγή στις κάλπες, τη συνειδητή ήττα και τη συνειδητή απόσυρση.
 

Ο Καραμανλής πειθάρχησε στις «εντολές» και συνειδητά άνοιξε την πόρτα στους «νταβάδες».

Συνειδητά προχώρησε και προετοίμασε την συντριβή και συνειδητά παραδίδει το κόμμα του στους διαλυτικούς ανέμους…

Συνειδητά εκτέλεσε τις εντολές και παραμέρισε για να παραμείνει μια «χρυσή εφεδρεία για τις αυριανές θυελλώδεις πολιτικές καταστάσεις…

Όλο το σκηνικό μοιάζει να είναι οργανωμένο και «στημένο». Οργανωμένο και «στημένο» να ηττηθεί και να αποσυρθεί.


Διαφορετικά δεν εξηγούνται: ούτε οι τόσο βιαστικές εκλογές, ούτε η εκλογική του στρατηγική: των οδυνηρών οικονομικών μέτρων, στο όνομα δήθεν της αλήθειας…

Προεκλογικά δεν ξεστομίζει κανείς τέτοιες «αλήθειες», ούτε τριπλασιάζει τα τέλη κυκλοφορίας, ούτε ανεβάζει τα διόδια και άλλα καταστροφικά.

Η συμπεριφορά του ήταν πολιτικά μεθοδευμένη, όπως και η συντριβή του και η απόσυρσή του.

Να μην τρέφομε αυταπάτες: Ο Καραμανλής ενήργησε σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της τάξης που υπηρετεί και των «νταβάδων»: Διεθνών και εγχώριων…



Πηγή: ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου