ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Το λούνα παρκ στην άκρη του γαλαξία...


μια... φανταστική ιστορία του ανιχνευτή


Στην άκρη του γαλαξία υπάρχει ένας κόσμος, γνωστός σε όλο το ηλιακό τοπικό σύστημα, αλλά και σε πολλά άλλα, ως το λούνα παρκ αυτών που τον λογαριάζουν ιδιοκτησία τους. Και αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι σαν θεούς...Εννοείται για τους υποτελείς τους μόνο, γιατί δεν τους παίρνει παραπέρα και τόσο εύκολα να κάνουν το ίδιο...

Και οι έγκλειστοι-υπήκοοι μέσα στον "παιχνιδότοπο", που υποστηρίζεται κι από συστήματα υψηλής τεχνολογίας, έχουν πειστεί ότι το να συμμετέχουν στα παιχνίδια που έχουν στηθεί γι'αυτούς είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους και ο ορθός δρόμος μέσα στους διαδρόμους και τις "πίστες"...Και ανταγωνίζονται, συχνά μέχρι τελικής πτώσης, για το ποιοι θα παίξουν πιο πολλά παιχνίδια, "θα ανεβούν πίστα", θα πετύχουν μεγαλύτερα σκορ με κάθε τίμημα...Και φτιάχνουν και ομάδες με μανιφέστα και ιδεολογικές διακηρύξεις...Κι εξοπλίζονται κιόλας για να πετσοκόβονται όποτε τους σφυρίξουν οι ανισόρροποι και αδίστακτοι και γι'αυτό επιτυχημένοι επικεφαλείς τους...Και σκαρώνουν και πανιά με χρώματα, σύμβολα ή οικόσημα (στα πιο μικρά και μυστικοπαθή και ελιτίστικα "κλαμπ") για να αυτοπροσδιορίζονται, να αυτομαρκάρονται και να ξεχωρίζουν από τους άλλους "παίκτες" που ανήκουν σε άλλες ομάδες, μικρές ή μεγάλες και πολυπληθείς...Και οι πιο πολλοί (γιατί τα "παιχνίδια" και η επιβράβευση των παικτών, είναι έτσι κατανεμημένα και στημένα που δεν επαρκούν για τους περισσότερους) αφήνονται να εξουθενωθούν και να καταρρεύσουν. Να σωριαστούν κάτω ετοιμοθάνατοι από τις κακουχίες των εργασιών συντήρησης και λειτουργίας των μηχανών και τροφοδοσίας των μηχανισμών που κινούν όλο το τεχνητό οικοδόμημα...Για να το απολαμβάνουν οι λιγότεροι...Που ακόμα κι αυτοί είναι αναλώσιμοι αν γίνουν πολύ άπληστοι ή πολύ εγωιστές...Και τολμήσουν να απαιτήσουν ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση...Και ν'αμφισβητήσουν τις δυνατότητες των παιχνιδιών που τους παρέχονται για να διαπρέψουν ή να αποτύχουν έως και να συντριφτούν...

...Γιατί τους ιδιοκτήτες και κατασκευαστές και του πιο μικρού γραναζιού του οικοδομήματος, δεν μπορούν ούτε να τους απευθύνουν το λόγο.
Απρόσιτοι όπως είναι και παρατηρούν τα καμώματα των ιδιόκτητων αγέλων τους...Συμμετέχοντας στα δρώμενα με τους δικές τους, πέρα απ'την κατανόηση των υποτελών, μεθόδους. Που μπορεί να σημαίνουν "αναβάθμιση των παιχνιδιών ή παρουσίαση καινούργιων με ανάλογους προσαρμοσμένους κανόνες" (η λεγόμενη μετάβαση σε νέες εποχές, με βίαιους και ανατρεπτικούς τρόπους και νέα  ή παλιότερα, μασκαραμένα σε νέα, μοντέλα).
Και ο φοβερός βόμβος από μυριάδες αγκομαχητά και παραληρήματα, ουρλιαχτά και ξεφωνητά που σκορπάνε ολόγυρα ριπές  συναισθημάτων πληθώρας αποχρώσεων, αφορισμών, εμπνεύσεων, απειλών, βλαστήμιας και  ανεκπλήρωτων πόθων...καλά κρατούν. Και διαιωνίζονται μαζί με τις "ρόδες που ανεβάζουν και κατεβάζουν στην κορυφή" του λούνα παρκ, τα πάντα δημοφιλή "συγκρουόμενα" (πλήθη και μίση) που συντρίβουν κορμιά και επίσης πολύ δημοφιλή "τρένα του τρόμου". Που στην ξέφρενη διαδρομή ξεφορτώνονται διά παντός πλήθη επιβαινόντων.
Και βέβαια τις πλέον δημοφιλείς (σε βαθμό εξάρτησης) εικονικές πραγματικότητες, εγκεφαλικές πλανεύτρες που διαρρηγνύουν αντιλήψεις και αισθήσεις. Και τόσα τόσα άλλα, υλικοί και νοητικοί "εξολοθρευτές", που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και άκρως πρωτότυπους παρά τις αρρωστημένες κι αποδομητικές τους συνέπειες...Που παλιώνουν για να ξεπεραστούν από νέες εντυπωσιακές αναβαθμίσεις...

Αλλά...αλλά αν υπάρχουν κάποιοι που αντιλήφθηκαν κάποια στιγμή σε όλο της το άρρωστο μεγαλείο και απεχθάνονται μέχρι θανάτου την αποπνιχτική ατμόσφαιρα του λούνα παρκ και των λαμπιονιών του... Και έχουν πάρει είδηση (ή έστω υποψιάζονται) την αριστοτεχνική συνωμοσία των ιδιοκτητών του σε βάρος των θέλοντας και όχι μυριάδων συμμετεχόντων...Τότε ίσως προφυλαγμένοι σε σκοτεινές και δυσκολοπρόσιτες γωνιές, βρίσκονται, ψιθυρίζουν, οργανώνονται, συνεργάζονται, συνωμοτούν κι αυτοί...

Έχοντας όμως και απώλειες σημαντικές, γιατί οι πράκτορες των ιδιοκτητών είναι διαρκώς στο κυνήγι τους, αλλά δεν έχουν σκοπό αυτοί να το βάλουν κάτω. Είναι ταγμένοι στους σκοπούς τους και κυριευμένοι από έναν ακατανόητο για τα πλήθη ηλεκτρισμό. Για να προκαλέσουν μικρά κατά τόπους βραχυκυκλώματα, μέχρι το μεγάλο γενικό μπλακ άουτ. Που θα πλήξει ανεπανόρθωτα και μη αναστρέψιμα τους μηχανισμούς λειτουργίας του πομπώδους οικοδομήματος. Και θα εκθέσει το κύρος των ιδιοκτητών του, μέχρι και που θα τους αποκαλύψει στα μάτια των εμβρόντητων υπηκόων τους.

Κι αυτό θα το κάνουν όχι για να γίνουν οι νέοι ιδιοκτήτες. Αλλά για να έχουν την ανυπολόγιστης αξίας ικανοποίηση να δουν το θλιβερό οικοδόμημα να καταρρέει σαν κατασκευή από τραπουλόχαρτα...Καίγοντας σαν χαρτιά και τις "φλάτζες" όλων των εθισμένων στις "παιχνιδομηχανές" του και τις αφύσικες πρακτικές του...

Το τι θα μπορούσε να διαδεχτεί το "λούνα παρκ"-έκτρωμα, σε ανέλπιστη (για να είμαστε και προσγειωμένοι) περίπτωση επιτυχίας τους; Α! Αυτό είναι μια άλλη ιστορία...για μια άλλη φορά...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου