Η συνήθεια είναι πολύ δυνατή.
Είναι κάτι που ασυνείδητα πλέον θεωρούμε φυσικό και αμετάκλητο, σε σημείο που αν κάποιος προσπαθήσει να μας το αλλάξει (ίσως και ασυναίσθητα) αντιδράμε.
Αν παρατηρήσουμε και εμβαθύνουμε σε κάποια γεγονότα, βγάζουμε το συμπέρασμα πως η συνήθεια γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και της συμπεριφοράς μας.
Οι άνθρωποι υιοθετούν συγκεκριμένες στάσεις και συμπεριφορές και αντίστοιχα μαθαίνουν να ανταποκρίνονται σε άλλες (συμπεριφορές) με πανομοιότυπο τρόπο.
Παράδειγμα κάποιος μπορεί να χαρακτηρίζεται ως νευρικός,
οπότε οι άλλοι περιμένουν να ανταποκριθεί ανάλογα στις προσδοκίες τους, ενώ εκείνος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο του.
Αντιδράμε αρνητικά ή θετικά σε πάγιες συμπεριφορές βάση του χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας και...
της συνήθειας.
Κι όταν λέω''συνήθειας'' εννοώ την τάση του ανθρώπου να ενεργεί ανακλαστικά σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Μία βασική εκδοχή της είναι η επιβολή.
Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά ακολουθούν εντολές-διαταγές, για τα πάντα, για πράγματα καταφανώς αυτονόητα, όπως ντύσου, πλύσου, φάε κτλ.
Μαθαίνουν να δέχονται ακατάπαυστα άνωθεν εντολές, φτάνοντας στο σημείο να μην μπορούν να λειτουργήσουν και να υφίστανται χωρίς αυτές.
Φυσικό είναι λοιπόν μεγαλώνοντας και αφού αποχωριστούν τους ''προσωπικούς τους μικροεξουσιαστές'' μαμά, μπαμπά, γιαγιά, δάσκαλο κ.α., να αποζητούν νέους εντολείς, αφού πλέον είναι εθισμένοι στην ιδέα της υποταγής.
Ως συνέχεια της ζωής, μπορεί να αναγνωριστεί μόνο η οικεία συμπεριφορά της υποταγής και υποτέλειας.
Είναι μία γνώριμη αξία στη ζωή τους.
Η γνώριμη αξία της επιβολής.
νάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου