Το προσωπικό μου "κουκκούλι"

μια... εξομολόγηση (και κάποιοι ευσεβείς πόθοι) του ανιχνευτή

Το προσωπικό μου κουκκούλι

Είναι οι πιο πολλές οι φορές

που νιώθω ότι ζω μέσα σ'ένα κουκκούλι.

Διάφανο για όσους ξέρουν να βλέπουν

μα για τους περισσότερους αλλόκοτο κι αδιαπέραστο.

 Αυτό ουδόλλως μ'ενοχλεί.

Δεν το επιδίωξα ποτέ, απλά έτσι ήταν.

Όμως δεν ξέρω

κατά πόσο το κουκκούλι μου με προστατεύει

από το πλεόνασμα μωρίας και κακότητας.

Ίσως να μη με προστατεύει καθόλου.

Τουλάχιστον δίνω τη μάχη

ώστε το κουκούλι μου να μη ξεπέσει

σ'ένα διάτρητο κουκκούλι.

Καλώς ή κακώς,

στήνω μέσα του

σαν ονειροπαρμένος οικοδόμος

ένα ολάκερο ιδιωτικό σύμπαν.

Και το απολαμβάνω!

Το πιο ωραίο όμως

είναι ότι συχνά αφήνω

ν'ανοίγουν μερικές στην επιφάνεια τρυπίτσες

για να υποδεχτώ κάποιους καλούς προσκεκλημένους.

Καμιά φορά μπορεί και να τρυπώσουν μέσα

και κάποιοι απρόσκλητοι.

Είναι όλοι τους καλοδεχούμενοι!

Γιατί να έμπαιναν στον κόπο να έρθουν

αν δεν τους έλκυε το σύμπαν μου

κι εμένα το δικό τους...

Έτσι ώστε να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι

να ενώσουμε τα σύμπαντά μας σε ΕΝΑ

και να το επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο.

Σε ένα μετασύμπαν

όπου κανείς δεν θα διεκδικεί

τον τίτλο κατοχής του!