ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Σε τούτη τη διάσταση τα πράγματα έχουν σκουρύνει πολύ!

του ανιχνευτή

Δεν ξέρω αν σε μια παράλληλη διάσταση τα πράγματα στη Γη είναι διαφορετικά, πιο ανθρώπινα, πιο πνευματικά και λιγότερα υλιστικά και εξαρτημένα από ένα ΤΕΛΕΙΩΣ ανούσιο τέρας. Που διαφεντεύει τις ζωές όλων των έμβιων πλασμάτων και απειλεί την ίδια τη βιωσιμότητα του πλανήτη. Και λέγεται ΚΕΡΔΟΣ! Του οποίου οι μηχανισμοί αέναης συσσώρευσης  προσδιορίζουν την ίδια την πορεία ολόκληρου του κόσμου. Αυτού του κόσμου που θυσιάζεται στο βωμό του αυτοσκοπού πλέον της Ύπαρξης, ο οποίος λέγεται οικονομία! Και, σε τούτη τη διάσταση, έχει μετατραπεί σε γεννήτρια παραγωγής εφιαλτών, που κατά κύματα στοιχειώνουν τα τελευταία ανθρώπινα ψυχικά αποθέματα. Κουρελιάζοντάς τα προς όφελος...των παγκόσμιων ψυχοπαθών! Ή εξουσιαστών. Ή ελίτ. Ή μεγαλοτραπεζιτών, μεγαλοβιομηχάνων, μεγαλομανών, μεγαλοαπατεώνων, μεγαλοεγκληματιών. Tους προσδιορίζουμε με σύνθετες λέξεις οι οποίες ως α΄συνθετικό έχουν συνήθως το επίθετο "μεγάλος". Κάτι ακόμη που δείχνει τη σαστισμάρα μας απέναντι σε αυτούς και τους μηχανισμούς που έχουν στη διάθεσή τους, ίσως κι ένα κρυφό δέος το οποίο έχουμε γι'αυτή τη συμμορία των μεγαλο-καθαρμάτων. Και, δυστυχώς, προτύπων για τόσους και τόσους (νέους επί το πλείστον ανθρώπους, αλλά κι όχι μόνο) που  φαντασιώνονται κρυφά ή φανερά να "γίνονταν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων!"
Οι οποίοι, "χαλίφηδες", ρημάζουν τόπους και λαούς, κλέβοντας τον παραγόμενο απ'αυτούς πλούτο και αποδομώντας το παρόν και το μέλλον τους. Και αφήνοντας πίσω τους "καμμένη γη", δυστυχία, ασιτία, αρρώστιες χωρίς πρόσβαση σε θεραπείες, εμφύλιους σπαραγμούς, κοινωνική διάλυση και πρωτοφανή διαφθορά, εκμετάλλευση ανηλίκων κι ενηλίκων, εμετικές διαστροφές που μετατρέπονται σε επικερδές εμπόριο, σκλαβοπάζαρα που δεν μπορούν να περνιούνται πλέον -ούτε για τα προσχήματα- ως υποτυπώδης μορφή εργασίας με μια κάποια αμοιβή...Και το χειρότερο; Η τεχνο-επιστήμη της εποχής έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, ώστε τα επιτεύγματά της σε όλους πλέον τους τομείς (ενέργεια, επικοινωνίες, ρομποτική, βιομηχανία, γεωργική παραγωγή, εκπαίδευση, ιατρική-που δεν αποκρύπτονται τα ευρήματα των ερευνών-ψυχαγωγία κλπ) επιτρέπουν στον άνθρωπο να εργάζεται πολύ λίγες ώρες, ώστε ο υπόλοιπος χρόνος του να αξιοποιείται με τους πιο δημιουργικούς τρόπους! Ευννοώντας την ίδια την Εξέλιξη!

 Όμως ζω, ζεις, ζούμε σε τούτη την ελεεινή και τρισάθλια πραγματικότητα, που μας έχουν κρεμάσει σαν σφαχτάρια σε τσιγκέλια οι "χασάπηδες της ζωής μας". Μια πραγματικότητα που προσβάλλει κάθε έννοια λογικής κι αξιοπρέπειας! Οπότε, μια δυνατότητα σαν την παραπάνω (η οποία έπεται μιας ανάλογης κοινωνικής θεώρησης, με βασικό πρόταγμα την αυτονομία των ατόμων μέσα σε ελεύθερα εξελισσόμενες κοινότητες) φαντάζει και είναι αδιανόητη.


-Είτε ζεις στην Αφρική, το μεγάλο πειραματικό εργαστήρι των πολυεθνικών, το βασίλειο της κρατικής διαφθοράς και θρησκευτικο-φυλετικής τρέλας και το αποικιοκρατικό μαστίγιο που ποτέ δεν σε εγκατέλειψε αληθινά.
-Είτε βιώνεις την παράνοια εμφύλιων πολέμων και ασύλληπτης ένδειας στην Ασία.
-Είτε γίνεσαι άβουλη μαριονέτα (και τροφή αν γεννήθηκες γυναίκα) μιας ακόμη κατοχικής θρησκείας που ευννοεί την εξαθλίωσή σου και την πλήρη διανοητική υποταγή σου σε αδίστακτους αγιατολάχηδες, ιμάμηδες, μουλάδες.
-Είτε εισπράττεις το τίμημα της ραγδαίας ανάπτυξης της Κίνας, δουλεύοντας πολύ σκληρά για ελάχιστα κι ανήκοντας στα 500 περίπου εκ.-και βάλε που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό λόγω μόλυνσης των υδάτων.
-Είτε, κάπου στη Ν.Αμερική, παλεύεις να εξασφαλίσεις ένα πιάτο φαΐ και να σηκώσεις κεφάλι, τρέμοντας μήπως ξαναβρεθείς κάτω από τη μπότα κάποιας χούντας βολικής για το "θείο Σαμ" και τους επιχειρηματίες του.
-Είτε φυτοζωείς κάτω από το όριο της φτώχειας, πλέον, στη Β.Αμερική και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, γιατί κάποιοι υπεράνω του νόμου κακοποιοί-καταχραστές του πλούτου που σού ανήκει, σού τα στέρησαν όλα και τώρα λένε ότι τους χρωστάς κι από πάνω! Εσύ και τα παιδιά σου και οι επόμενες γενιές που θα'χουν(;) τη μεγάλη ατυχία να ξεβραστούν σε τούτο το κολαστήριο.
-Είτε έχεις καθηλωθεί, σαν σε μόνιμο και βαρύ ψυχολογικό σοκ, κάπου στη χώρα των αρχαίων ένδοξων προγόνων, που ακόμα κι αν θα'θελες να ήσουν η βιολογική συνέχεια τους (εδώ η επιστήμη της Ιστορίας και η ορθή λογική σηκώνουν ψηλά τα χέρια!), το σίγουρο είναι πως έχεις ντροπιάσει, με τη βουβαμάρα και την παθητικότητά σου, την υψηλή αίσθηση ελευθερίας που είχαν εκείνοι. Σε σχέση με τη δική σου αργή καταδίκη σε θάνατο (ή τη νέα δημοφιλή σου συνήθεια: αυτή της αυτοκτονίας!), η οποία συμβαδίζει με το σκυφτό σου κεφάλι απέναντι στη διαστροφή της διαρκούς εξαπάτησής σου και των διαδικασιών προετοιμασίας της κηδείας σου.

Όπου κι αν ζεις, τέλος πάντων, κι ανήκεις στη συντριπτική πλειοψηφία του κοπαδ...εννοούσα της ανθρωπότητας, ένα και μόνο ένα θα είναι το μέλλον σου σε τούτη τη διάσταση του χαμού:
Αυτό!
Αν, παρ'όλα αυτά, ανήκεις σε όσους δεν έχουν διαβρωθεί τελεσίδικα κι άρα εκφυλιστεί αμετάκλητα από τα νοητικά μπάζα και τους τόνους προπαγάνδας, έχεις μια τελευταία ευκαιρία να ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο της απώλειας της υπόστασής σου: ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙΣ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ "ΑΝΘΡΩΠΟΣ" και να διεκδικήσεις αυτή τη σημασία χωρίς φόβο και πισωγυρίσματα. Όπου κι αν σε βγάλει αυτή η πορεία. Σίγουρα θα είναι για καλό, καλύτερο από το βάλτο που βρίσκεσαι τώρα. Γιατί εσύ και οι σύντροφοι-συναγωνιστές-συνοδοιπόροι, που θα βρείτε ο ένας τον άλλο σε αυτή την ανάβαση, πιστεύω με όλη μου την ψυχή ότι θα είστε (θα είμαστε) ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ από τους αυτοχρισμένους ιδιοκτήτες του "τσιφλικιού" και τις ορδές των υπηρετών κι επιβλεπόντων τους...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου