ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ: ΤΗΝ 1η ΜΑΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ για ένα νέο Σικάγο της εποχής μας!




Θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα 
Βαρεθήκαμε πια να δουλεύουμε άσκοπα, 
να σκεφτόμαστε μόνο την επιβίωση 
χωρίς λίγη ώρα για να ονειρευτούμε.
Κι ενώνουμε τις δυνάμεις μας και φωνάζουμε[...]
οχτώ ώρες δουλειά 
οχτώ ώρες ανάπαυση 
οχτώ ώρες για ζωή και όνειρα.
Το τραγούδι των οχτώ ωρών, 
που τραγουδούσαν οι εργάτες του Σικάγο το 1886

127 χρόνια μετά την εξέγερση του Σικάγο και την καθιέρωση του οχτάωρου τα όνειρα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για μια ζωή χωρίς εξαθλίωση και εκμετάλλευση μοιάζουν να έχουν στοιχειώσει.
127 χρόνια μετά, κυβέρνηση και τρόικα, σε μια εκστρατεία λεηλασίας και τρόμου δίχως τέλος, προσπαθούν να μας πείσουν πως για να ξεπεραστεί η κρίση...
  • είναι μονόδρομος ο εργασιακός μεσαίωνας που μας προτείνουν, οι μισθοί πείνας των 300 ευρώ, οι 700.000 απλήρωτοι, οι ατομικές συμβάσεις, η εκ περιτροπής εργασία, η διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απολύσεις, ο κοινωνικός κανιβαλισμός. 
  • είναι μονόδρομος το 1,5 εκατ. άνεργοι, τα 3 εκατ. κάτω από το όριο της φτώχειας, τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, τα χιλιάδες νοικοκυριά με το κομμένο ρεύμα, τα χιλιάδες απλωμένα χέρια που ζητιανεύουν ένα πιάτο φαϊ.
  • είναι μονόδρομος η καταστολή, η βία, ο φασισμός, το δόγμα του «νόμου και της τάξης» απέναντι σε όποιον αγωνίζεται, σε όποιον απεργεί, σε όποιον αντιστέκεται...

127 χρόνια μετά η κυβέρνηση έσπευσε να κάνει το χατίρι των εμπόρων και να μεταφέρει τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς για να «τονωθεί η αγορά». 
ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ! ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ
Γιατί εμείς, όλοι οι άνθρωποι της δουλειάς, γνωρίζουμε ότι δεν είναι ο χρόνος που μας λείπει, αλλά τα χρήματα για να ψωνίσουμε και να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς. Γιατί για εμάς η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία ούτε ημέρα κατανάλωσης αλλά μέρα μνήμης και αγώνα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής για την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Σήμερα που προσπαθούν να μας τα πάρουν όλα πίσω, και πρώτα από όλα το δικαίωμα να απεργούμε και να αγωνιζόμαστε, εμείς πρέπει να ορθώσουμε «άλλο πύργο ατίθασο απέναντί τους». Γιατί τα δικαιώματά μας δεν μας τα χάρισαν, τα κατακτήσαμε με αγώνες. Και σε αυτό το δρόμο συνεχίζουμε. Εμείς, που είμαστε η πλειοψηφία, μπορούμε να οργανώσουμε τους αγώνες μας, χωρίς ανάθεση και αναμονή, με όπλα την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια. 

Γιατί δικός μας μονόδρομος για να μη ζήσουμε σαν δούλοι, δεν είναι να μοιράσουμε τη φτώχεια μας, αλλά να διεκδικήσουμε τον πλούτο που μας έχουν κλέψει.
Δικός μας μονόδρομος είναι να ανατρέψουμε την κόλαση των μνημονίων και να επιβάλουμε με τους αγώνες μας μια πολιτική που αντί να ορκίζεται στα συμφέροντα των ισχυρών του πλούτου, των διεθνών τοκογλύφων, της ΕΕ και του ΔΝΤ να βάζει μπροστά τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του κόσμου της δουλειάς.

Μπορούμε να κερδίσουμε αυτά που μας ανήκουν μόνο αν τα διεκδικήσουμε
 οργανωμένα και συλλογικά!

ΤΗΝ 1η ΜΑΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 
για ένα νέο Σικάγο της εποχής μας!
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου