ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2024

Υπάρχεις, υπάρχω, "υπάρχουμε" μέσα σε μια...ΠΡΟΣΟΜΕΙΩΣΗ??? - video (Ίσως και παρήγορο άραγε ή ασύλληπτα ανατριχιαστικό?)

 

Κι αν όλοι μας..."ζούμε", "κινούμαστε", "ερωτευόμαστε" κι "απογοητευόμαστε", "αγχωνόμαστε" ή νιώθουμε "ολοκληρωμένοι", "παθιαζόμαστε" και "τα κάνουμε όλα σκατά" κι "αποτυγχάνουμε" ή "επιτυγχάνουμε" και στο τέλος ..."πεθαίνουμε" μέσα σε μια ΠΡΟΣΟΜΕΙΩΣΗ? Χα! Πόσο ειρωνικό και μάλλον ταπεινωτικό ακούγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο για το θορυβώδες ανθρώπινο Εγώ... Όμως έχει και αναπόφευκτη συνέχεια το creepy story... Και..."υπάρχουμε"...ως πολύ εξελιγμένα "avatar", με δυνατότητα έστω κάποιας "συνείδησης", που κυμαίνεται σε επίπεδα ανάλογα με τους...κώδικες προγραμματισμού, οι οποίοι ρυθμίζουν και τα πειστικότατα γραφικά που συνθέτουν την "πραγματικότητα" του virtual κόσμου μας και την ισχύ των "φυσικών νόμων"... Οι οποίοι ωστόσο υπόκεινται σε συχνές "ανωμαλίες" και "ανεξήγητα φαινόμενα" ή "παράδοξα", ανάλογα  με τις διαθέσεις των ΠΑΙΚΤΩΝ ή την αίσθηση του "χιούμορ" που τους χαρακτηρίζει, καθώς αυτοί ως και δημιουργοί άλλωστε (και κινούντες τα νήματα..!) "τρέχουν", "διορθώνουν" ή και ανατρέπουν τα δεδομένα του...ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ μέσα στον (ή στους) ΥΠΕΡΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ τους. 

Ακόμα και οι όλο και πιο επικρατούσες επιστημονικές θεωρίες περί "Παράλληλων Κόσμων" ίσως να αποτελούν εξελίξεις των απείρων πιθανοτήτων (άρχισε να "μυρίζει" κβαντομηχανική?) που πραγματώνονται όλες σε διαφορετικές... πίστες (ή "παράλληλους κόσμους" σε διαφορετικά timelines) του ίδιου υπερπρογράμματος, με τους ψηφιακούς χαρακτήρες του να διατηρούν ψευδαισθήσεις περί "επιλογής" και της περίφημης  "ελεύθερης βούλησης" . Και όντως, το ερώτημα των ερωτημάτων εδώ δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο ένα και όχι τόσο για τον "απώτερο σκοπό" ή "νόημα" στο ΠΑΙΧΝΙΔΙ: ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ? Κάποιος ανώτερος "υπερπολιτισμός", ανθρωπόμορφος ή και μη, που η όλη κατανόησή του ξεφεύγει ολότελα από τις περιορισμένες αντιληπτικές μας ικανότητες ? Μήπως μια υπερεξελιγμένη τεχνολογικά ανθρωπότητα του μέλλοντος, που τα νεότερα μέλη της διασκεδάζουν με προσομειώσεις κόσμων... εναλλακτικών παρελθόντων ? Ή κάποιες χαβαλεδιάρικες "υπεροντότητες" που απλώς βαριούνται μέσα στην απεραντοσύνη του κοσμικού χάους και κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την ανυπαρξία του μη-χρόνου τους ? Με αέναες "κόντρες" και..."πλάκες" μεταξύ τους ("There are many here among us who feel that life is but a joke"), που διαδραματίζονται εντός των..."παιχνιδομηχανών" τους...Οι "ζαβολιές" δεν αποκλείονται (δυστυχώς?)...

Ας δούμε το παρακάτω video, επισημαίνοντας φυσικά και αυτή την ανάρτηση: Ζούμε όλοι μας μέσα σε μια προσομείωση (απ' όπου και η παραπάνω πρώτη εικόνα μιας κινηματογραφικής προσέγγισης που κουμπώνει εντυπωσιακά με όσα διατυπώθηκαν πριν αλλά κι επισημαίνονται στη συνέχεια) ...

 

Από την περιγραφή στο youtube: "Το video εξετάζει την ενδιαφέρουσα και αμφιλεγόμενη θεωρία της προσομοίωσης, η οποία υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε μπορεί να είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα, μια προσομοίωση που λειτουργεί μέσα από συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες. Βασισμένο σε επιστημονικές μελέτες, φιλοσοφικές υποθέσεις του Nick Bostrom, και τις απόψεις σημαντικών προσωπικοτήτων όπως ο Elon Musk και ο Max Tegmark, το κείμενο αναλύει πώς αυτή η θεωρία βρίσκει όλο και περισσότερες ενδείξεις στη σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία. Επιπλέον, συζητά τις φιλοσοφικές και υπαρξιακές συνέπειες μιας τέτοιας πιθανότητας για την ανθρώπινη ύπαρξη."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου