ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

"Φταίνε οι ανεμβολίαστοι για τις ΜΕΘ; - Παλαιότερα δημοσιεύματα απογυμνώνουν το ψέμα της κυβερνητικής προπαγάνδας"

 


(ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ για το μοναδικό "ψεματάκι" ή, στη χειρότερη περίπτωση, για...fake news, κατά το "πολιτικά ορθό". Ή, έστω, αποτέλεσμα κακής συνεννόησης ή και λανθασμένης, να δεχτούμε, πληροφόρησης...  ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Αυτό θα πει "ΕΠΙΣΤΗΜΗ" ...  + Να, για άλλη μια φορά (και με ενδεχόμενο δόλο;), από ποιους κύκλους εκπορεύονται τα Fake News :)


ΩΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ("ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ !! ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΕΙΤΕ !")

Φταίνε οι ανεμβολίαστοι για τις ΜΕΘ; - Παλαιότερα δημοσιεύματα απογυμνώνουν το ψέμα της κυβερνητικής προπαγάνδας



Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης για να επιβάλλει τα γνωστά εκβιαστικά μέτρα οικονομικής και κοινωνικής εξόντωσης των ανεμβολίαστων είναι πως αυτοί με την επιλογή τους να μην εμβολιάζονται στερούν κρεβάτια σε ΜΕΘ από ασθενείς που τα χρειάζονται.

Πρόκειται για τεράστιο προπαγανδιστικό ψέμα που ανερυθρίαστα τα καλομπουκωμένα από τα «πακέτα Πέτσα» media αναπαράγουν βασιζόμενα προφανώς στην κοντή μνήμη των πολιτών. Η αλήθεια είναι ότι και προ κορωνοϊού συνέβαιναν ακριβώς τα ίδια στα νοσοκομεία.

Κάθε χρόνο τα νοσοκομεία κατέρρεαν. Κάθε χρονιά τέτοια εποχή οι ΜΕΘ ήταν είδος σπάνιο καθώς γέμιζαν από ασθενείς που έπασχαν από γρίπες και κάθε άλλου είδους νοσήματα. Πολύ συχνά δε υπήρχε μακρά λίστα αναμονής για μια κλίνη ΜΕΘ ενώ και τότε όπως και σήμερα ασθενείς διασωληνώνονταν (ναι η διασωλήνωση δεν ανακαλύφθηκε με τον κορωνοϊό) στους διαδρόμους.

Εδώ λοιπόν παρουσιάζουμε μερικά δημοσιεύματα από παλιότερες χρονιές για του λόγου το αληθές. Όπως θα διαπιστώσετε, όλη η φιλολογία περί ΜΕΘ δεν είναι καθόλου σημερινή. Κάθε χρόνο τα media έλεγαν ακριβώς τα ίδια. Οπότε το ερώτημα είναι: Γιατί γίνεται όλος αυτός ο θόρυβος σήμερα; Η απάντηση είναι ότι πρόκειται για μια μορφή κραυγαλέας προπαγάνδας που αποσκοπεί στο να δημιουργήσει στην κοινωνία αίσθημα φόβου ώστε να αποδεχτεί οποιαδήποτε μέτρα προτείνει η κυβέρνηση.

Κι επιτέλους αν η κυβέρνηση πράγματι ανησυχεί για την κατάσταση των Δημόσιων Νοσοκομείων τότε υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει και μάλιστα άμεσα: Να πάρει πίσω τους 7.000 ανεμβολίαστους υγειονομικούς που πέταξε στο δρόμο.



Ως σχόλιο στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου επιλέγουμε ένα βίντεο ("Οι νοσηλευτές έχουν γίνει λάστιχο” - Εξαθλιωμένο το προσωπικό στο Νοσοκομείο"):


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου