ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021

Απορίες ενός ηλίθιου, όλο και πιο αόρατου και αταίριαστου με τα νέα ήθη

 

Α. Γιατί για να πιω έναν καφέ και μάλιστα καθήμενος στο κρύο μαζί με συνειδητά ομοιοπαθείς  ή "τσιμπημένους" που δεν παύουν να είναι φίλοι, θα πρέπει να επιδεικνύω μαζί με την παρέα των "εξόριστων" από τις στοιχειώδεις ανέσεις ταυτότητες και πιστοποιητικά; Καταργήθηκε μήπως ο περιβόητος νόμος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων και για το ιατρικό απόρρητο και δεν το ανακοίνωσαν επίσημα; Οπότε να πάει να γαμηθεί ο καφές και η "χαλάρωση του έξω", μια χαρά θα τη βρούμε παρεάκι στα σπίτια μας και χωρίς αστυνόμευση από αυτόκλητους σεκιουριτάδες, γκαρσόνια (που δεν φταίνε, εκβιάζονται κι αυτοί) κι όποιους άλλους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Β. Γιατί ενώ ο τόπος μαστίζεται από πρωτοφανή και κλιμακούμενη αύξηση των τιμών σε βασικά κι όχι μόνο αγαθά και με το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη, ελέω και "πράσινης ανάπτυξης", με την ανεργία να ισοπεδώνει πραγματικά την ζωή και υγεία μικρών και μεγάλων, θα πρέπει να επιβαρυνθούμε και με τα λεφτά του διαγνωστικού πασαπορτιού; Για έναν κωλο-καφέ, ένα ποτό, έναν μίζερο μεζέ συνοδεία ανώδυνης κουβέντας για να αποφορτιστούμε και καλά, όπως μου είπε ένας συνάδελφος τις προάλλες. E  όχι λοιπόν, προτιμούμε να παραμείνουμε φορτισμένοι, σκεπτικιστές, προβληματισμένοι, θυσιάζοντας την υπερπολυτέλεια του μέχρι σήμερα τόσο οικείου στον Έλληνα "έξω". Άλλωστε οι εναλλακτικές ποτέ δεν εξαλείφθηκαν, αλλαγή αντίληψης και συνηθειών απαιτούνταν πάντα. Υπάρχουν και πάρκα, πλατείες, αυλές, φιλικά σπίτια, ιδιωτικές γωνιές ελευθερίας. Αυτής της επονείδιστης μάγισσας των σκοταδιστικών εποχών.

Γ. Άντε και αποφάσισα να εμβολιαστώ! Που δεν θα το κάνω δηλαδή, επιλογή μου όπως επιλογή είναι που τη σέβομαι όσων εμβολιάστηκαν και δεν τους έκρινα από την πρώτη στιγμή. Αλλά γιατί να μην υπάρχει στη διάθεσή μου μια γκάμα εμβολιαστικών επιλογών, όπως το κινέζικο ή έστω ρώσικο εμβόλιο, για το οποίο έχουν ακουστεί, επίσημα τουλάχιστον, ελάχιστες παρενέργειες και μοιραίες καταλήξεις σε σχέση με τα άλλα. Εταιρικά συμφέροντα και πολιτική συνέργεια που επισκιάζει τη δημόσια υγεία και την ελεύθερη επιλογή των πολιτών στην όποια θεραπεία θέλουν να ακολουθήσουν; Όλοι να γίνουμε πελατάκια της Pfizer και της Moderna του Γκέιτς; Άσε που τα εμβόλια δεν αποτελούν ίαση αλλά αποτροπή, οπότε πού είναι τα φάρμακα και μην ακούω μαλακίες ότι δεν υπάρχουν! Γιατί ο ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης της Φλόριδας ανακοίνωσε δωρεάν διάθεση των μονοκλωνικών στους ανθρώπους της Πολιτείας, είναι παράδειγμα προς αποφυγή γι' αυτούς που σκίζονται για την δημόσια υγεία; Φτάνοντας ακόμη και στο δημοκρατικό παραλήρημα του ωμού εκβιασμού, απομονώνοντας, στοχοποιώντας κι ακόμα και εξαθλιώνοντας ανθρώπους..........για το καλό τους; 

Δ. Γιατί κανένας στα κανάλια, δημοσιογράφος ή ειδικός, αν θέλουν να είναι διαφανείς προς τα έξω, δεν αναφέρουν κάποια πολύ βασικά σημεία στο όλο κινηματογραφικό θρίλερ (scary movie) που ζούμε, από αυτά που οδηγούν σε σημαντικά συμπεράσματα. Όπως, ποια είναι τελικά η θνητότητα της νέας ή νέων παραλλαγών του ιού, πόσοι από τους καταιγιστικούς αριθμούς των κρουσμάτων είναι ασυμπτωματικοί ή εμβολιασμένοι και πόσοι από αυτούς που ανακοινώνονται ότι νοσηλεύονται ή κατέληξαν είναι ή ήταν εμβολιασμένοι, σε συσχέτιση και με τον αριθμό των ανεμβολίαστων. Και πόσο πραγματικά διαρκεί η φυσική ανοσία, ή μήπως τελικά συρρικνώθηκε ως διά μαγείας και αυτή μαζί με δικαιώματα και ελευθερίες.  Δεν λειτουργούσε ποτέ η επιστήμη ως τώρα με αυτή τη μεθοδολογία και τακτική, την απλή και χρήσιμη ;

Μήπως γεννηθήκαμε στον λάθος πλανήτη;

ROHALAS

(Mας το έστειλε ο φίλος μας rohalas)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου