ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021

European Youth Deaths Rise Sharply - And Nobody Dare Ask Why --- "Οι θάνατοι των νέων στην Ευρώπη (και όχι μόνο)αυξάνονται απότομα! Και κανείς δεν τολμά να ρωτήσει γιατί..."


Καθηλωτικό άρθρο. Που, βάσει στοιχείων μη αμφισβητήσιμων και σαφώς πολύ ανησυχητικών, θέτει τα εύλογα εκείνα ερωτήματα τα οποία, στις...αλλόκοτες εποχές που ζούμε , κατάντησαν "αιρετικά" ή απαγορευμένα! Γιατί ; Και κατά πόσο ...επιστημονικό (αν όχι σκοταδιστικό) είναι αυτό, σε τελική ανάλυση; Γεγονότα, δεδομένα, παράμετροι που πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενα προσεκτικής και σχολαστικής έρευνας, υπό το πρίσμα της επιστημονικής υπευθυνότητας απέναντι στον ανθρώπινο παράγοντα. Διότι η επιστήμη υπάρχει για να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο!

{ ΣΥΝΔΕΣΗ: "Παγκόσμιο ζήτημα η αυξημένη θνητότητα…" ( Increased mortality is a global issue…)}

Πρωτότυπο άρθρο: European Youth Deaths Rise Sharply - And Nobody Dare Ask Why - The mortality stats are truly disturbing. Του Chris Waldburger.

Τα στατιστικά της θνησιμότητας είναι πραγματικά ανησυχητικά.

Δεν υπήρξε καμία πανδημία για τους Ευρωπαίους πολίτες ηλικίας κάτω των 55 ετών το 2020. Τα ποσοστά θανάτων από τον ιδιαίτερα ευυπόληπτο και πολύ αξιόπιστο Euromomo, τον ευρωπαϊκό ιστότοπο παρακολούθησης της θνησιμότητας, είναι ξεκάθαρα:



Δεν υπάρχει διακύμανση σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια σχετικά με τη θνησιμότητα μεταξύ των νέων.

Το ίδιο δεν ισχύει για τους ηλικιωμένους Ευρωπαίους – αν και το ποσοστό θνησιμότητας σε σύγκριση με τις προηγούμενες εποχές/χειμώνες του ιού δεν είναι τόσο υψηλό όσο θα περίμενε κανείς:


Όπως έχω γράψει και πριν, δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η υπερβολική θνησιμότητα οφείλεται μόνο στην Covid. Για να παραθέσω την πιο "στοιχειωμένη γραφή" για τον Covid:

Δεν χρειάζονται και πολλά  όταν κλείσεις έναν πληθυσμό τόσο ηλικιωμένων και αδύναμων ανθρώπων σε μια κατάσταση απειλητική για τη ζωή. Κλειδώστε τους για μήνες μέσα. Αρνηθείτε τους την ανθρώπινη επαφή με πόνο σύλληψης και πρόστιμα που δεν μπορούν να πληρώσουν. Αποσύρετε την ιατρική περίθαλψη. Βάλτε σε καραντίνα τους φροντιστές τους. Τρομοκρατήστε τους με προπαγάνδα για μια ασθένεια που καταστρέφει τον πολιτισμό. Διατάξτε τους να μείνουν στο σπίτι και να αποφύγουν την επαφή με άλλους ανθρώπους, σαν να υπάρχει πανούκλα.Πείτε τους ότι τα νοσοκομεία, που ως τότε ήταν άδεια, βρίσκονται στα πρόθυρα να κατακλυστούν. Μετατρέψτε τα ιατρικά κέντρα σε τόπους φόβου, τόπους αναπαραγωγής μιας θανατηφόρας νέας ασθένειας. Αυτό θα είναι κάτι παραπάνω από αρκετό. Υπεραρκετό!

Για την προστασία των ηλικιωμένων, ο κόσμος χρησιμοποίησε τους νέους – που δεν έχουν υποφέρει από την πανδημία – ως ασπίδες.

Οι νέοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, την παιδική τους ηλικία, το δικαίωμά τους να ζουν και να αναπνέουν ελεύθερα, το δικαίωμά τους να λένε όχι στα πειραματικά φάρμακα που δεν χρειάζονται.



Μπορεί κάποιος να εξηγήσει γιατί αυξάνεται τόσο απότομα το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των νέων στην Ευρώπη;

Δεν υπέφεραν σε καμία μια άλλη ιστορική περίπτωση μαζικών θανάτων στη μέση της πανδημίας.

Γιατί πεθαίνουν τώρα;

Τι έχει αλλάξει;

Και δεν είναι μόνο αυτοί - οι νέοι των ΗΠΑ έχουν την ίδια μοίρα:



Είναι όλοι αυτοί οι θάνατοι λόγω απόγνωσης; Ή λόγω Μυοκαρδίτιδας;

Το πιο σημαντικό (ή τρομακτικό, να προσθέσουμε): γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται ;

Μόνο οι ηλικιωμένοι πλούσιοι μετράνε;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου