ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

" ΑΡΝΗΤΗΣ! "

 


Το' χεις σκεφτεί; Αν είχες τη διάθεση και την ψυχραιμία προπάντων -εγώ το αποπειράθηκα αλλά κάπου "έχασα την μπάλα"!- να καταγράψεις σε ένα τετράδιο όλα τα "μέτρα" που πήρανε και παίρνουν παγκοσμίως για την "αντιμετώπιση του ιού". Μήπως πιο εύκολα τότε θα καταλάβαινες ότι απευθύνονται σε..; Εδώ μπορείς να επιλέξεις εσύ τον προσδιορισμό που θεωρείς ότι ταιριάζει. 

 Τι να πρωτοπούμε:

οι μάσκες είναι αχρείαστες σε υγιείς ανθρώπους, αλλά τελικά μπορεί και να χρειάζονται, και να που τελικά θα τις φοράτε όλοι υποχρεωτικά και συστήνεται και η διπλή μάσκα. Ο ιός κυκλοφορεί ξαναμμένος μετά τα μεσάνυχτα και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, οπότε απαγορεύεται η ανθρώπινη παρουσία στους δρόμους, για να συνηθίζουμε και το ρήμα που λατρεύει κάθε αυταρχικός τυραννίσκος ή καθεστώς ολοκληρωτισμού: "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ". Αν είσαι καθήμενος σε χώρο "ψυχαγωγίας" δεν κολλάει, αν σηκωθείς όρθιος κινδυνεύεις! Και κάτι τελευταίο από Αυστραλία, που ούτε ο γνωστός μυθιστοριογράφος Τζορτζ Όργουελ δεν θα μπορούσε να συλλάβει για την πλοκή των εφιαλτών που "φανταζόταν" να επικρατούν στον πλανήτη: κατά τη διάρκεια του lockdown, στη χώρα με μηδενικούς σχεδόν θανάτους για το 2021, απαγορεύεται να βγαίνουν οι φυλακισμένοι στα μπαλκόνια ή τις αυλές των σπιτιών-κελιών, μόνο εντός και με μία μόνο ώρα την ημέρα για άθληση σε κοντινή απόσταση..

Αισθάνομαι, εγώ ο ιδιόρρυθμος ανάμεσα σε τόσους πολλούς φυσιολογικούς, ότι ζούμε όλοι μας τελικά έγκλειστοι σε μια μορφή σκοτεινού ψυχομύθου. Που εκτυλίσσεται έξω από τον πραγματικό χρόνο, όπου ένας δημιουργικός νους με μια φωτεινή ψυχή δεν έχει άλλη διέξοδο από το να καταφύγει σε μια κατάσταση παρανομίας: στην ελεύθερη ανάπτυξη της σκέψης, στην κίνηση και την έκφραση, στον ελεύθερο διάλογο κι επικοινωνία με τους υγιείς ψυχικά συνανθρώπους, στη..."συνωμοσιολογία" με κεντρικό άξονά της το γδάρσιμο της "Μεμβράνης" του Μάτριξ.. Στην άρνηση της μετατροπής του ανθρώπου σε αόρατη οντότητα που δεν αφήνει πατημασιές στο χώμα, που περπατάει δίχως να ρίχνει σκιά, που οι δείκτες των ρολογιών δεν κινούνται πια γι' αυτόν και την πορεία του στον χωροχρόνο..

Ομολογώ την αμαρτία που αποδέχομαι ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο ξένος κι επικίνδυνος. Είμαι "ανώμαλος"! Νιώθω ξαλαφρωμένος από όλους τους φόβους, νιώθω αδιαφορία για όλους όσοι ψάχνουν φαιδρές δικαιολογίες για την κατάντια την ατομική και συλλογική σε μεγάλο βαθμό, επιδιώκω τον συνασπισμό με τους ψυχικά συγγενικούς μου ανθρώπους. Κι αρνούμαι. "Αρνητή" δεν αποκαλούν τα "μεγάλα πνεύματα" όποιον δεν ευθυγραμμίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη με τα θέσφατα φληναφήματα και τα ξηλωμένα λόγια τους; Έτσι λοιπόν, αρνούμαι ρητά και κατηγορηματικά να συμβιβαστώ γενικά με το ολοένα και πιο "ταπεινό" ιδροκόπημα για την ζήση, τους αυξανόμενους κατατρεγμούς και τις διαρκείς προστριβές με ομοιοπαθείς μέσα σε αυτά τα κάτεργα που όλοι οι στρουθοκαμηλίζοντες σκλάβοι εξιδανικεύαμε ως τώρα αποκαλώντας τα.."βιοπάλη".

Κάτι τελευταίο. Η χαρά και η ελπίδα είναι αυτή που δυναμώνει σωματικά και ψυχικά τον άνθρωπο και λειτουργεί θεραπευτικά. Πόσο πια Μυαλό χρειάζεται να ενστερνιστεί κάποιος ότι είναι εκ του πονηρού -ή "σατανικού" που λέει κι ένας θρήσκος κι ωστόσο επίσης "αρνητής" φίλος- ο καθημερινός, χαιρέκακος και εντυπωσιακά αδιάλειπτος βομβαρδισμός με κύματα τρόμου και καταστροφολαγνείας! Αυτό και μόνο τα δείχνει όλα. Σχεδόν..

Ο Ένοικος...

1 σχόλιο:

  1. Ένοικε δεν είσαι ο μόνος. "Ξεκάρφωτους" τους έλεγε αυτούς που περιγράφεις ο συχωρεμένος πατέρας μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή