ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021

Τρίτη απάντηση στους "περίτρανους" για τα περί τείχους ανο(η)σίας που "θα χτιστεί" (κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας) μέσα από το διάγγελμα για την υποχρεωτικότητα των "ενέσεων"...

 "Αυτό εννοούσατε τελικά ρε όταν μιλάγατε για αποκατάσταση της δημοκρατίας;" (από κάποιο "ρευστό τόπο" το ξεκαρδισμένο στα γέλια "θορυβοποιό πνεύμα" του επικεφαλής των στρατιωτικών Γεωργίου Παπαδόπουλου,  που οδήγησαν στην επταετία της χούντας, 1967-74)

AΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΚΒΙΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ….ΣΎΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ,  ΑΛΛΙΩΣ ΛΟΓΙΖΕΣΑΙ ΝΑΖΙ!!! (πηγή)


Και μια απορία, μάλλον δύο:
Δείτε (βίντεο) : Β.Θάνου: Αντισυνταγματικός ο υποχρεωτικός εμβολιασμός - Άλλα υπέγραψε η κυβέρνηση και άλλα κάνει ( ο ορισμός της "αξιοπιστίας" δηλαδή ; Σε ό,τι δημόσια υποστηρίζουν, γενικώς...)
Γιατί η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε την Απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, στα τέλη Γενάρη; Περί απαγόρευσης κοινωνικών διακρίσεων λόγω εμβολιασμών και "προαιρετικού εμβολιασμού", κι αφού πρώτα ενημερωθεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος για όλες (μα ΟΛΕΣ) τις "παραμέτρους"...

Και τι ήταν αυτό που ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας ότι όσοι γιατροί και νοσηλευτικοί, σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές, δεν εμβολιαστούν θα τεθούν σε καθεστώς αναστολής χωρίς να πληρώνονται κι ότι θα τους αντικαταστήσουν πλήρως εμβολιασμένα άτομα με συμβάσεις; Δηλαδή οι αντικαταστάτες θα έχουν τον ίδιο βαθμό εμπειρίας και τριβής με καθημερινές, δύσκολες καταστάσεις, με τους ως τώρα "ήρωες της πανδημίας"; Μήπως δεν ξέρουν γιατροί και νοσηλευτές πώς να προστατευθούν οι ίδιοι και να προστατεύσουν τους ασθενείς τους; 
Και ας μας απαντήσουν και σε αυτό: ΓΙΑΤΙ αρνούνται αρκετοί ακόμα από αυτούς να μπολιαστούνε με τα ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ; Μήπως γιατί έχουν δει πολλά τα ματάκια τους με τις "αθώες" παρενέργειες των εμβολιασμένων: θρομβώσεις, εγκεφαλικά, μυοκαρδίτιδες και περικαρδίτιδες κτλ. Ή φταίει η ξεκάθαρη ανακοίνωση των Αμερικανών συναδέλφων τους , που δήλωσαν τον φόβο για τις..."μακροπρόθεσμες παρενέργειες"; Οι Αμερικανοί γιατροί αρνούνται να εμβολιαστούν κατά covid19 σε ποσοστό 60% σύμφωνα με έρευνα της Ένωσης Αμερικανών Ιατρών και Χειρουργών. 

Σύνδεση (στοιχεία και αιχμηρές επισημάνσεις...):



"Το 99,7% αναρρώνει από COVID
 Γιατί χρειάζεται να εμβολιαστούμε ;" 

Έλα ντε! Ρωτήστε τους μετόχους της Big Pharma, 
τους πολιτικούς μάνατζέρ της και τις επιτροπές "ειδικών"...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου