ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 22 Απριλίου 2021

Αλίμονό μας έτσι και μετενσαρκωθεί!

 

Ο "τιμημένος νεκρός" πρίγκιπας Φίλιππος, που γεννήθηκε στο ανάκτορο Μον Ρεπό της Κέρκυρας, σίγουρα ήταν ένας άνθρωπος του χιούμορ. Του γνωστού βρετανικού φλεγματικού χιούμορ, που δεν του λείπει και ο κυνισμός της αποικιοκρατικής κυριαρχίας τόσων ετών, και κυρίως του μαύρου, αποκαλούμενου "black humor". O τέκτονας 33ου βαθμού κι επικεφαλής, για λογαριασμό της μακρινής ξαδέλφης και συζύγου του Ελισσάβετ, στο Τάγμα της Περικνημίδας -που λέγεται πως εποπτεύει τη βρετανική μασονία- σαφέστατα μπορούσε να εκπλήξει με το "χιούμορ" του. Εν έτει 1988 είχε δηλώσει ότι αν πέθαινε και μετενσαρκωνόταν θα επιθυμούσε να επιστρέψει στη γη σαν θανατηφόρος ιός, για να συμβάλλει στη λύση του "προβλήματος του υπερπληθυσμού"! Κάτι ανάλογο, αν θυμόμαστε καλά, είχε δηλώσει και ο επί σειρά ετών πρόεδρος της  συνεπούς κάθε χρόνο στις συνωμοτικές, μυστικές συνεδριάσεις της παγκόσμιας ελίτ Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, που πέθανε το 2004. 

Και γιατί όχι; Βασιλείς και βασίλισσες, δούκες και βαρώνοι -που αγωνιούν να μη "νοθευτεί το γαλάζιο αίμα" και οι ενδογαμίες στις τάξεις τους δίνουν και παίρνουν-, μεγιστάνες της οικονομίας και της τεχνολογίας, "μεγάλοι αρχιτέκτονες" και "μάγιστροι" σε διαφορες Στοές, ανέκαθεν αντιμετώπιζαν τις μάζες ως κατώτερου είδους  ζωικό βασίλειο πάνω στον πλανήτη. Που το ξεζουμίζεις, το χρησιμοποιείς ποικιλότροπα ως εκμεταλλεύσιμο πόρο και ανάλογα με συγκυρίες και ατζέντες το πατάς κάτω, το λιώνεις κι αν κριθεί αναγκαίο το εξαφανίζεις κι από προσώπου γης. Και το δηλώνεις και μπροστά στα μάτια τους, τους προειδοποιείς για να έχεις "ήσυχη συνείδηση" κι "ελαφρύ κάρμα". Μετενσάρκωση είναι αυτή! 

 Αλλά πού να τα γνωρίζουν αυτά οι απλοί άνθρωποι μέχρι και κάποιοι επιστήμονες, που αναρτούν στα social media αφιερώματα στη μνήμη του εκλιπόντος και ίσως πιστεύουν σε παραμύθια. Τα οποία περιλαμβάνουν φονικούς ιούς, "πανδημίες", μέχρι και gentlemen πρίγκιπες, οι οποίοι με το θάνατό τους αφήνουν πίσω υπέργηρες και βυθισμένες στη θλίψη "μοναχικές βασίλισσες".

Ο Ένοικος...

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)