ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

Η διαρκής παρουσία της αστυνομίας μέσα στις πανεπιστημιακές σχολές, κύριοι/κυρίες της κυβέρνησης, δεν "φέρνει τη δημοκρατία", σύμφωνα με ιστορική πλέον δήλωση στο κοινοβούλιο... Η γη δεν είναι επίπεδη και γυρίζει γύρω από τον Ήλιο...


Το βίντεο του τέλους της ανάρτησης, που επιλέξαμε για την περίπτωση, είναι από την περίφημη ταινία του 1970 "Φραουλες και Αίμα". Και ως πρώτα σχόλια από εμάς για τα ..."άκομψα" σχέδια της εγχώριας κυβερνητικής πολιτικής (θα επανέλθουμε) περί "πανεπιστημιακής αστυνομίας", άκουσον άκουσον: 
Η ελευθερία της έκφρασης και η αλληλεπίδραση μέσα από κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, οι ζυμώσεις, η αμφισβήτηση με αιτία και  νοηματοδότηση, η ανεμπόδιστη πνοή της κυκλοφορίας των ιδεών μέσα σε χώρους σπουδών όχι μόνο σχετικών γνωστικών αντικειμένων αλλά της ίδιας της ορμής της ζωής και της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου, οι συνθήκες στοχασμού και δράσης που δηλώνουν εμπράκτως ερωτική σχέση με τη διαρκή κίνηση της έρευνας και του ενεργού ενδιαφέροντος για τα κοινά ενάντια στην ακινησία της παθητικής στάσης, της μονολιθικότητας και της ακαμψίας και της στείρας γνώσης, της τελμάτωσης πνευματικής και κοινωνικής. Ανέκαθεν όλα αυτά τα γνωρίσματα, αυτοί οι "αέρηδες", αποτελούσαν τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της πιο ελκυστικής για ελεύθερα άτομα πνοής των Σχολών και προσδιόριζαν την ξεχωριστή φύση των πανεπιστημιακών χώρων και του ιδιαίτερου σύμπαντός τους. 
 Η μόνιμη στάθμευση μέσα σε αυτούς καμερών και αστυνομικών φοιτητο-φυλάκων, τιμωρών της παραμικρής "παρασπονδίας" και ελευθερίας της έκφρασης ως "ύποπτη δραστηριότητα", ως "παράνομη κινητοποίηση" ή και "πρόθεση", απέναντι στο πολιτικά ορθό και εγκεκριμμένο, η εκφοβιστική παρουσία αστυνομικών είτε ένστολων είτε με πολιτικά, αποτελεί μία αδιανόητα βάναυση ποδοπάτηση της ίδιας της φύσης της (ανώτατης δημόσιας) εκπαίδευσης. Παρά τις όποιες, επιθυμητές για την εξουσία, ελλείψεις και προβλήματά της. Σημαίνουν στοχευμένη καταβαράθρωση της μέγιστης αξίας της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Της ανεξαρτησίας της σκέψης, της έκφρασης, της κίνησης.  Που μια ουσιαστική και όχι κατ΄ ευφημισμό δημοκρατική εκπαίδευση, πόσο περισσότερο σε πανεπιστημιακό επίπεδο,  οφείλει να εμφυσεί στους νέους ανθρώπους. Ακόμα και στοιχειωδώς, αλλά πλέον ούτε τα προσχήματα ΔΕΝ τηρούνται στις χυδαίες για την ανθρώπινη διάνοια ημέρες μας. Η Παιδεία για να πλάσει υπεύθυνους κι ελεύθερους τω πνεύματι ανθρώπους ΔΕΝ ΣΥΝΑΔΕΙ, ούτε ως κακόγουστο αστείο, με τον Φόβο και τον χαφιεδισμό... Μόνο σε περήφανες για την αφεντιά τους δικτατορίες !

Τι είδους αλλόκοτες και απωθητικές φιγούρες θα τεντώνουν μέσα και έξω από τις Σχολές καθημερινά αυτί και με τα μάτια τους θα στοχεύουν τα λόγια και τις κινήσεις του  "φοιτηταριού";... Στο στόχαστρο η νεολαία με πάθος για ζωή, μάθηση, χειραφέτηση, ανεξαρτησία και αυτονομία, δηλαδή οι χτίστες της μορφής και φιλοσοφίας της επόμενης ημέρας, είτε αυτή θα μοιάζει με πηγή που ξεχειλίζει από κελαρυστό νερό είτε με γούρνα στάσιμων και γλιτσιασμένων υδάτων...

Παρακολουθήστε και το βίντεο και συνδέστε αυτό μαζί και με όλα τα παραπάνω με την ανάρτηση του συνδέσμου, όπου ρίχνεται φως στα γκρίζα σημεία και τις παγίδες του (σαφέστατα) αντεκπαιδευτικού νομοσχεδίου και καταδεικνύεται η "κινούμενη άμμος" μέσα σε αυτό:  " Η ελευθερία της έκφρασης στο στόχαστρο "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου