ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2020

" ΟΙ ΚΟΛΑΣΕΙΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ ΑΠΟ ΥΓΙΕΙΣ "

Ήρθε η κατάλληλη στιγμή να αναδημοσιεύσω ολόκληρο ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο είχε γραφτεί τον Μάιο της τρομακτικής για το μέλλον της ανθρωπότητας χρονιάς που φεύγει και από το οποίο είχα δανειστεί αποσπάσματα για τις ανάγκες μιας ανάρτησης. Πλέον φαντάζει ακόμη πιο επίκαιρο και πιο προφητικά δυσοίωνο...

ΟΙ ΚΟΛΑΣΕΙΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ ΑΠΟ ΥΓΙΕΙΣ


στον Ιάκωβο

Σε μια εποχή όπου ο Υπεράνθρωπος επανέρχεται ως μετάνθρωπος υπερβιονικός και η ανωτερότητα της ράτσας επιστρέφει ως ανωτερότητα της υγείας, oι Κολάσεις θα είναι γεμάτες από υγιείς………. Ανάλγητους υγιείς, υπερόπτες υγιείς, αλαζόνες υγιείς, απάνθρωπους υγιείς , ψυχάκηδες της υγείας, υγιεινόφιλους ατομιστές φιλοτομαριστές παρτάκηδες πωρωμένους του bien etre …..Αντικοινωνικούς αναίσθητους, αγοραφοβικούς τρελαμένους……

Η αντιστροφή της αξιακής κλίμακας είναι εντυπωσιακή ….

Συμπορευθώμεν αυτώ καί συσταυρωθώμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτόν ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ… διὰ τὸ παθεῖν·…..

Κι όμως ακόμη και σήμερα και παντού και πάντοτε υπάρχουν βασανισμένες υπάρξεις που υποφέρουν και είναι αυτές που πρωτίστως είναι πρόθυμες να συμπαρασταθούν, να μοιραστούν, να συντρέξουν,να συμπάσχουν που συμπαθούν….

”Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη..” το πάσχειν είναι το Πάσχα είναι Τα Πάθη το διαβατήριο πέρασμα στην αληθινή ζωή ως μέσο προσωπικής αυτο-ολοκλήρωσης ενώ το συμπάσχειν είναι η προϋπόθεση της κοινωνικής ζωής εμπεδωμένης στην αλληλεγγύη,΄τον αλτρουισμό, την αυτοθυσία….

Αντ΄αυτών επιβλήθηκε και προβλήθηκε ως νεοπαγές ιδανικό:

Tο απυρόβλητο στο lockdown, η κοινωνική αποστασιοποίηση, το υπερπροστατευτικό παλάτι της εξ αποστάσεως ζωής όπου ψηφιακοί Βούδες μακριά από τις αλήθειες του πόνου του θανάτου της πείνας της αρρώστιας θα επαναπαύονται στην ατομική νιρβάνα σωτηρίας…..Ο κρατικός πατερναλισμός δημιουργεί πολίτες υπερευαίσθητους, φοβικούς και στη συνέχεια επιθετικούς, αφού η απομόνωση η κλεισούρα ο καταναγκασμός η στέρηση της ελευθερίας πάντα προκαλεί αύξηση της ανθρώπινης επιθετικότητας και αντίδραση….τα πειράματα σ΄ανθρώπους κοστίζουν…

Oι Κολάσεις θα είναι γεμάτες από ”υγιείς” που αρκούμενοι στην ψευδο-αυτάρκειά τους απώλεσαν τα κοινωνικά τους ανακλαστικά ηδονολάτρες του υπερτροφικού Υπερεγώ τους, υπερόπτες στην ψευδαυτάρκειά του ”εμόν”. Ανθρώπους χωρίς βίωμα την ώρα που όπως διδάσκει ένας φίλος Καθηγητής της Ιατρικής ”η ζωή είναι εμπειρίες”….

Οι Κολάσεις θα είναι γεμάτες από υγιείς……….οι άλλοι βασανίστηκαν εδώ. Και όμως πόσοι διαπρεπείς καλλιτέχνες ή επιστήμονες δεν έφθασαν σε ύψη κοινωνικής προσφοράς παρ΄ότι είχαν μια μόνιμη αναπηρία ή χρόνια πάθηση.. Ο ψηφιακός Καιάδας παρακολούθησης-ταυτοποίησης με πρόσχημα το δημόσιο συμφέρον,τα ηλεκτρονικά βραχιόλια καταδίκης, ο στιγματισμός δεν αξίζει στον ασθενή……

από το…..πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος……. σε μια χαμοζωή άρνησης της πραγματικότητας σε αποστειρωμένο περιβάλλον…..αυτο-απομόνωσης…….


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου