ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !


Ευχόμαστε σε όλους καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

 Χαλαρώνοντας κι εμείς λίγες ημέρες σε κάποια γωνιά μέσα στην ομορφιά της Φύσης, αποφασίσαμε πλέον να σταματήσουμε για ένα μεγάλο διάστημα ή ακόμη και επ' αόριστον (ή έστω μέχρι να έχουμε πάλι τη διάθεση να ασχοληθούμε) να αναρτούμε σε αυτό το μπλογκ δικό μας υλικό ή άλλων με συνοδεία δικών μας σχολίων.
Δεν είναι ότι βαριόμαστε ή έχουμε απογοητευτεί από την ροή των πραγμάτων.
Απλά, πιστεύουμε ότι τα περισσότερα που θέλαμε να πούμε, με έναν δικό μας συχνά τρόπο, τα είπαμε...Και θα συνεχίσουν ως ενδιαφέρον, θέλουμε να πιστεύουμε, αρχειακό υλικό να υπάρχουν εδώ, ακόμη κι αν σταματήσουμε οριστικά να μοιραζόμαστε σκέψεις, ιδέες και..πάθη σε αυτό τον συγκεκριμένο ιστοχώρο.

Δώσαμε στον αναγνώστη πολλά ερεθίσματα που μπορούσαμε να δώσουμε, σίγουρα έχουμε και άλλα αλλά αυτό σημαίνει να είσαι ζωντανός, συμβουλέψαμε χωρίς την πρόθεση  όμως να νουθετήσουμε ιδεοληπτικά ή να επιβάλλουμε σε κανέναν τις απόψεις μας (εξάλλου κάλλιστα μπορεί να κάνουμε και λάθος σε διάφορες πτυχές των λεγόμενών μας). "Σταυροφόροι" άλλωστε δεν ήμασταν ποτέ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τις επιδιώξεις μας...Κι αν υπάρχουν οδηγοί στη ζωή, ακόμα κι αυτοί, όσο σοφοί κι αν είναι ή νομίζουν ότι είναι, δεν παύουν να είναι τυφλοί μπροστά στον ιδιαίτερο προσωπικό δρόμο του καθενός από εμάς...εσένα..!
Σε όσα ζητήματα της κοινωνικοπολιτικής ή τεχνο-επιστημονικής πραγματικότητας εκθέσαμε προσωπικές απόψεις, προσπαθήσαμε να μην πατάμε πάνω σε αυθαίρετα συμπεράσματα ή ευσεβείς νεφελώδεις πόθους, (αν και μας ταξιδεύει σε πέρα μέρη της φαντασίας η κίνηση των νεφών στο γαλάζιο του ουρανού), αλλά να στηριζόμαστε πάνω σε υπαρκτά και χειροπιαστά στοιχεία! Στα οποία μπορεί να ανατρέξει ο καθένας, βασισμένος στην προσωπική του διάθεση εύρεσης της  αλήθειας (ή α-λήθης), μια διαδικασία που συχνότατα μόνο εύκολη ή απλή δεν είναι και στη θέλησή του να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για ό,τι τον ενδιαφέρει και να επεκτείνει τα όρια του ίδιου του του εαυτού.
Έχουμε κι αυτή την ενοχλητική αίσθηση ότι αρχίσαμε να γινόμαστε βαρετοί, με τη φλυαρία μας, πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Πάντως, με ή χωρίς COVID, ό,τι κι αν είναι ή δεν είναι τελικά  αυτός, η ζωή θα συνεχιστεί κι ελπίζουμε ολόψυχα η ανθρωπότητα να κατορθώσει να βγει μέσα από αυτό το πνιγηρό τούνελ και να προχωρήσει σε ένα πραγματικό εξελικτικό άλμα. Για το καλό και συμφέρον και των επόμενων γενεών..
Κι ελπίζουμε να σας κρατήσαμε όλον αυτόν τον καιρό ενδιαφέρουσα συντροφιά...
Το μέλλον είναι ήδη παρόν και το παρόν γίνεται παρελθόν σε έναν αέναο κύκλο...

(Ωστόσο, μάλλον θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε σχετικά τακτικά, ή έστω όποτε μπορούμε, με το δεύτερο μπλογκ μας, το "αντιβαρυτικό". Που αποτελεί έκφραση κάποιων πολύ ιδιαίτερων ενδιαφερόντων και ανησυχιών μας, ή "κολλημάτων" θα μπορούσε και να ειπωθεί εδώ, καθώς δεν είμαστε μονοδιάστατοι και μας αρέσει τα ενδιαφέροντά μας να ανοίγουν σαν βεντάλια προς ολάκερο τον "κόσμο", όπως αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τον έναστρο ουρανό. Κάτι που βρίσκεται σε στενή σχέση, φυσικά, με τον όμορφο και εύθραυστο πλανήτη μας!)

Καλή δύναμη σε όλους και όλες!
Stay Gold - Μείνετε "χρυσαφένιοι"!

Από εμάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου