ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Στην μπανανία των λεφτόδεντρων..

 (Σχόλιο ως εισαγωγή από εμάς: ο χυδαίος εμπαιγμός της πολιτικής οικογενειοκρατίας στο Ελλαδιστάν συνεχίζεται αμείωτος, χώρια το "παγκόσμιο "πάρτυ" - Οι υπήκοοι, είτε σε κατ' οίκον ομηρία είτε αμολυτοί, παραμένουν οι συνήθεις μαλάκες...)

Τα ερωτήματα που προκύπτουν απ' όλο τούτο που περνάμε πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς ταχύτερους και από την διάδοση τού επίμαχου κορονοϊού.
     Ας μην περιμένουμε απαντήσεις απ' την "δημοκρατία" της λογοκρισίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα απ' την μονοφωνική ΕΡΤ και τα λοιπά συστημικά-εμπορικά-κερδοσκοπικά κανάλια.
     Τις απαντήσεις θα τις βρει ο καθένας μας σε ανεξάρτητες πηγές πληροφόρησης, εκεί που οι φιμωμένες απ' την καθεστωτική
προπαγάνδα γνώμες μπορούν να ακουστούν και να προσφέρουν μία όαση λογικής, ψυχραιμίας, και γενικότερου προβληματισμού.

     Εμείς εδώ βάζουμε τα ερωτήματα σκόρπια, όχι με σειρά προτεραιότητας και βαρύτητας, γιατί είναι τόσα πολλά και τόσο ανεξάρτητα αλλά και επικαλυπτόμενα μεταξύ τους που ένα φτωχό blog δεν είναι αρμόδιο να τα κατατάξει, παρά μόνο να τα σκεφτεί και να τα θέσει:

     Είναι άραγε σωστό ή λογικό να περιορίζεις την κυκλοφορία υγιών πολιτών επειδή είσαι ανίκανος να ανιχνεύσεις τους πραγματικά νοσούντες και αυτούς να περιορίσεις,
     ..επειδή τα λεφτόδεντρα δεν έχουν λεφτά για τεστ,
     ..αλλά μόνο για καναλάρχες, κλινικάρχες, και για τα κόμματα βεβαίως-βεβαίως;

     Δηλαδή μόνον τα τηλεοπτικά προεκλογικά σποτ των κομμάτων είναι δωρεάν,
     ..και το τζάμπα πεθαίνει οταν πρόκειται για σποτάκια που αφορούν την υγεία (που τόσο πια θέλουν να προστατεύσουν) εν μέσω επιδημίας;

     Οι επιχειρήσεις στην μπανανία των λεφτόδεντρων είναι συνεταιρικές με τους εργαζόμενους;
     Πώς; Όχι; Τότε γιατί τώρα που μειώνονται τα κέρδη τους θα μπορούν να κάνουν περικοπές μισθών των εργαζομένων μέχρι 50%; Δηλαδή τότε που αύξαινε η κερδοφορία τους διπλασίαζαν τους μισθούς;

     Αληθεύει ή όχι πως οι πέντε αστυνομικές διοικήσεις της Πελοποννήσου προμηθεύτηκαν από επτά ολοκαίνουργα περιπολικά η καθεμία;
     Το λεφτόδεντρο του ξεπέτσωτου δεν έχει λεφτά για μάσκες, στολές, αναπνευστήρες, τεστ για τα νοσοκομεία της Πελοποννήσου, παρά μόνο για τις δυνάμεις καταστολής;

     Γιατί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σκούζει και βογκάει πως περιοριστικά μέτρα χωρίς ανίχνευση μέσω τεστ των προσβεβλημένων απ΄ τον ιό είναι αναποτελεσματικά και άρα άχρηστα;

     Η περιβόητη "Ατομική Ευθύνη" είναι ή όχι η εγκληματική συγκάλυψη των κυβερνητικών-πολιτικών ευθυνών, ο φερετζές του @ούστη,
     ..ώστε όταν (και αν) ξεφύγει το πράγμα να υπάρχει έτοιμη η δικαιολογία "δεν προσέχατε καλά να πάθετε"και "πληρώστε τώρα (σε ζωές και χρήμα)";

     Δεν είναι αλήθεια πως κάθε χρόνο από την εποχιακή γρίππη πεθαίνουν παγκοσμίως 250 με 600 χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς να γίνεται το σημερινό τουρλουμπούκι;
     Αυτό δεν αποτελεί κάθε χρόνο μία πανδημία; Γίνεται κάθε χρόνο ξετίναγμα των εθνικών οικονομιών και καταστροφή ατομικών και οικογενειακών προϋπολογισμών;
     Θα μας απαντήσει άραγε το νέο επιστημονικό ίνδαλμα της καθημερινής ενημέρωσης στις 6 το απόγευμα;

     Η επιστήμη της επιδημιολογίας που αναφέρει ρητά πως σε οποιαδήποτε εγκατεστημένη επιδημία για να υπάρξει κάμψη πρέπει πρώτα να υπάρξει ανοσία στο 50% του πληθυσμού, απαρτίζεται από @αλάκες;

     Κι αφού αυτή η ζητούμενη ανοσία εξασφαλίζεται είτε δια της τεχνητής οδού-εμβόλια, είτε δια της φυσικής-νόσηση (αφανής ή μή),
     ..και δεδομένου πως δεν υπάρχει εμβόλιο για τον συγκεκριμένο ιό (και κατά τους ειδικούς ούτε θα υπάρξει για τους επόμενους 6-8 μήνες),
     ..η φυσική ανοσία ως απομένουσα λύση πώς θα επιτευχθεί με μαντρωμένους τους πολίτες;
     Ή μήπως όταν νομοτελειακά τους αμολύσεις μετά από ένα-δύο μήνες δεν θα σου έρθει (νομοτελειακά) στο κεφάλι το δεύτερο κύμα κρουσμάτων ισχυρότερο και καταστροφικότερο σε ζωές και δομές Υγείας;
     Άρα σκοπεύουν μήπως, επειδή είναι ανίκανοι να τεστάρουν τα κρούσματα και να περιθάλψουν μεγάλο αριθμό νοσούντων, να κρατήσουν τα περιοριστικά μέτρα κανά εξάμηνο, ελπίζοντας μπας και βγεί κανά εμβόλιο και σωθεί ο κ@λος τους απ' την λαϊκή κατακραυγή και οργή;

     Είναι λογικό η κοινή γνώμη να ηρωοποιεί και να ινδαλματοποιεί αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το μνημονιακό ξεχαρβάλωμα των εθνικών δομών Υγείας,
     ..αυτούς που η πολιτική τους ύπαρξη αποτελεί μέρος και συστατικό του προβλήματος;

     Είναι μόνον εντύπωση του blog ή όντως ζούμε ημέρες κυβερνο-τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου χειρότερης από οποιαδήποτε γκαιμπελική έμπνευση,
     ..μέρες που θυμίζουν το δημοψήφισμα του 2015, όπου αν ψηφίζαμε ΟΧΙ θα ζωντάνευε ο Γκοτζίλα και θα έπεφτε κι ένας μετεωρίτης στο Σύνταγμα;
     Τέτοια θανατολάγνα εικοσιτετράωρη εμμονή, τέτοια τρομολαγνεία, τέτοια δημοσιογραφική αλητεία κατασκευασμένων ή παραποιημένων ειδήσεων (παραλία Θεσσαλονίκης κ.ά) πότε έχουμε ξαναζήσει στην γενιά μαςΜόνο με τα μνημόνια, που κι εκεί υπήρχαν κάποιες αντίθετες γνώμες μέχρι να γίνουν κι αυτές κυβέρνηση.

     Τα ερωτήματα είναι πολλά.
     Οι απαντήσεις δύσκολες και καμιά φορά αδύνατες στον παρόντα χρόνο.
     Ας κρατήσουμε τον προβληματισμό και την υποψία.
     Είναι οι βασικές αρχές της λύσης κάθε προβλήματος!..

     Υ.Γ. 1  Το ότι οι πρακτικές περιορισμών των ελευθεριών που αναφέρονται δεν αποτελούν μόνο ελληνικό γνώρισμα, δεν είναι παρά απόδειξη πως το παγκόσμιο σύστημα που θέλει να εφαρμόσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων εναντίον των λαών, και που έχει στην δούλεψή του τις περισσότερες Δυτικές κυβερνήσεις, αντιμετωπίζει την πανδημία ως ευκαιρία-πρόβα ενός οργουελικού μέλλοντος.

     Υ.Γ.2  Σχόλια του τύπου: "και τί θες να γίνει, να αφήσουμε να πεθάνουν χιλιάδες όπως
στην Ιταλία;" είναι υποβολιμιαία και χειραγωγικά, διότι τα μαθηματικά και οι κανόνες των επιδημιών δεν υπόκεινται σε συναισθηματισμούς, παρά μόνον σε υπολογισμούς του στυλ: "τόσοι θα νοσήσουν, τόσοι θα πεθάνουν (δυστυχώς) στατιστικά μέχρι την επιθυμητή ανοσία, είτε άμεσα μαζεμένοι σε έναν-δύο μήνες, είτε λίγοι λίγοι σε έξι με οκτώ μήνες.
Εδώ αν θέλουμε το σενάριο λίγοι-λίγοι και με την ελπίδα στο μεταξύ να υπάρξει φάρμακο θεραπείας ή εμβόλιο, θα πρέπει να αποδεχτούμε και τον εγκλεισμό μας για έξι τουλάχιστον μήνες. Αυτό.


το διαβάσαμε στο Ουδέν Σχόλιον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου