Προσφυγικό: Και τώρα τι κάνουμε;

Για να οικοδομηθεί στοιχειωδώς σκέψη ως προς το τι κάνουμε, στο φόντο των τελευταίων εξελίξεων όπως αυτές εξελίσσονται στον Εβρο και στα νησιά, θα πρέπει να εξετάσουμε που βρισκόμαστε και πως φτάσαμε ως εδώ.

Ας δούμε, λοιπόν, τα δεδομένα:

Πρώτο: Είναι το NATO και η δράση των μελών του που προκαλούν τα κύματα της προσφυγιάς από τις βομβαρδισμένες και λεηλατημένες χώρες. Η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα των ευρωατλαντισμού είναι συνένοχοι του ΝΑΤΟ. Είναι εκεί, στο ΝΑΤΟ, που η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα του ευρωατλαντισμού συμμαχούν με την Τουρκία.

Δεύτερο: Οι ΗΠΑ είναι αυτές που στηρίζουν την τουρκική επιδρομή στη Συρία που σε λιγότερο από ένα μήνα έχει προκαλέσει πάνω από 1 εκατομμύριο νέους πρόσφυγες . Η ελληνική κυβέρνηση και η “αριστερή” της αντιπολίτευση είναι οι “προβλέψιμοι” σύμμαχοι του “αγγελικού” Τραμπ και των ΗΠΑ.. Οι ΗΠΑ είναι αυτές για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε και η ΝΔ ψήφισε μια ακόμα «αμυντική» συμφωνία με την οποία παραδίδεται κάθε σπιθαμή του εδάφους της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα.
Τρίτο: Η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα του ευρωατλαντισμού ισχυρίζονται ότι όσο πιο «καλό παιδί» είναι η Ελλάδα απέναντι σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, τόσο ισχυρότερη αποτρεπτική ασπίδα αποκτά η χώρα έναντι της Τουρκίας. Ότι, τάχα, και με αφορμή τις ρωσοτουρκικές σχέσεις, η αμερικανοΝΑΤΟικά «αναβαθμισμένη» Ελλάδα θα έχει «δυνατές πλάτες» απέναντι στην Αγκυρα. Τα γεγονότα (από το τουρκολυβικό μνημόνιο και την αμφισβήτηση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ μέχρι την στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ της Τουρκίας στη Συρία) βοούν και για την πολιτική αφέλεια αλλά κυρίως για την πολιτική εθελοδουλία όσων μηρυκάζουν τα παραπάνω.
Τέταρτο: Η διαχείριση του προσφυγικού διέπεται από μια συμφωνία με την οποία η ΕΕ τα έχει κάνει πλακάκια με την Αγκυρα. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας και για να μην αγγίξει τις ισχυρές χώρες της ΕΕ το πρόβλημα, η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα της ΕυρωΕνωσης έχουν αναδεχτεί για τη χώρα ρόλο «οχυρωματικής ζώνης» των Βρυξελλών και δεσμοφύλακα των προσφύγων. Η συμφωνία αυτή, που ο ΣΥΡΙΖΑ συνομολόγησε, η ΝΔ εφαρμόζει και όλοι μαζί την χειροκρότησαν ήταν εξ αρχής εγκληματική και κακή. Τώρα πλέον αποδεικνύεται εγκληματική και καταστροφική για την Ελλάδα.
Πέμπτο: Τώρα που η Τουρκία υφίσταται στην Συρία τις συνέπειες της σύγκρουσης των συμφερόντων της με τα συμφέροντα της Ρωσίας, χρησιμοποιεί σαν μοχλό πίεσης έναντι των Ευρωπαίων τους πρόσφυγες. Ετσι από την μια οι κατατρεγμένοι άνθρωποι όχι μόνο ξεριζώνονται αλλά και αξιοποιούνται από τον Ερντογάν σαν «όπλο» των γεωστρατηγικών σχεδιασμών του. Από την άλλη η Ελλάδα ως γεωγραφικό πέρασμα και ως αδύναμος κρίκος εξουθενώνεται. Ο λαός της ειδικά στα νησιά έχει γονατίσει. Καθίσταται μια χώρα – φυλακή που οι έξω σε συνεργασία με την εγχώρια πολιτική ελίτ τής έχουν αναθέσει την πιο βρώμικη δουλειά του ντουνιά (εδώ μια λέξη αρκεί: Μόρια) και που μέσα βλέπει η κοινωνία της να ραντίζεται με το λίπασμα του μισανθρωπισμού ώστε οι θύλακες του ρατσισμού, του φασισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και της απανθρωπιάς να σπέρνουν το δηλητήριό τους με αρωγό την επίσημη κρατική πολιτική. Είναι οι «Μπογδάνοι» της πολιτικής και των μίντια που όλο αυτό το διάστημα κινούνται μεταξύ «λαθρομεναστευτικής» ρητορικής, πλωτών φραγμάτων κατά «εισβολέων» και ταγΜΑΤαλήτικης απόβασης στα νησιά.
Έκτο: Ενώ η χώρα βιώνει με δραματικό τρόπο τις «συμμαχίες» της, η αστική τάξη και η πολιτικοί της υπάλληλοι όχι μόνο σέρνουν τον τόπο στις συμπληγάδες των πιο αδυσώπητων ανταγωνισμών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων, όχι μόνο καθιστούν την Ελλάδα πεδίο βολής αντιμαχόμενων γκάνγκστερ, αλλά επιλέγουν και το βάθεμα της εμπρηστικής πολιτικής τους ακόμα και με πολεμικούς όρους. Τέτοια κίνηση είναι η με πραγματικά πυρά στρατιωτική άσκηση στον Εβρο.
Έβδομο: Τη στιγμή που ο Ερντογάν πετά κάθε πρόσχημα δηλώνοντας ευθαρσώς ότι χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες σαν «βόμβες» πίεσης προς Ευρωπαίους, οι δικοί μας τι κάνουν; Ενώ οι «βόμβες» σκάνε στην Ελλάδα, και ενώ την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι χαϊδεύουν την Τουρκία ώστε να μην φτάσει τελικά το πρόβλημα στην πόρτα τους, οι δικοί μας είναι επίσης έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους πρόσφυγες σαν «βόμβες» που μέσα στον ελληναράδικο πατριωτισμό τους θα τους κάνουν μπαλάκι μεταξύ Τουρκίας – Ελλάδας! Δηλαδή οι κυβερνώντες μας παραμένουν πιστά σκυλιά των ευρωνωσιακών τους επιλογών: Συνεχίζουν να εφαρμόζουν την συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας που απειλεί να βυθίσει την επικράτεια στο χάος, παριστάνοντας τους συνοριοφύλακες της Ελλάδας, αλλά τα μόνα σύνορα που καλείται να διαφυλάξει η ελληνική αστυνομία και ο ελληνικός στρατός σε Εβρο και νησιά είναι, τελικά, τα σύνορα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και των λοιπών μας εταίρων. 

Ναι, η Ελλάδα προφανώς δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Αλλά εξίσου προφανώς δεν είναι «πορτιέρης» των νταβατζήδων της ΕυρωΕνωσης. Και απολύτως προφανέστατα δεν είναι «Νταχάου». Εν ολίγοις δεν είναι, δεν μπορεί να είναι και δεν πρέπει να είναι ούτε ο «προβλέψιμος» – κατά κύριο Μητσοτάκη – σύμμαχος και εταίρος, ούτε ο «αριστερός» – αλά ΣΥΡΙΖΑ – καντηλανάφτης εκείνων που την θέλουν σκουπιδότοπο ψυχών. 

Εφόσον οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι κάνουν πλάτες στην Τουρκία, είναι αδιανόητο η Ελλάδα να κάνει πλάτες σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Αν η Τουρκία νομίζει ότι βρήκε το «σαμάρι» για να ακούσει ο «γάιδαρος», η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση πως « καμήλα που δεν γονατίζει, δεν την φορτώνουνε». 

Με άλλα λόγια: Είναι η ώρα της εδω και τώρα ανυπακοής, της άρνησης εφαρμογής και της ακύρωσης από πλευράς Ελλάδας κάθε δέσμευσης στο πλαίσιο της καταστροφικής συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας και του Δουβλίνου. 

Είναι η ώρα η Ελλάδα – που φυλάει τα σύνορά της και για να τα διαφυλάξει – όση πίεση δέχεται απ’ έξω προς τα μέσα, τόση πίεση να επιδείξει η ίδια από μέσα προς τα έξω.
Μόνο όποιος δεν θέλει να δει δεν βλέπει. Το προσφυγικό εντάσσεται σαν «όπλο» στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, με δυο θύματα: Τους ίδιους τους πρόσφυγες και την Ελλάδα. Ενας τρόπος υπάρχει να εξουδετερωθεί αυτό το «όπλο», ακυρώνοντας τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, θωρακίζοντας την ασφάλεια της χώρας, τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του εγχώριου φασισμού. Kαι αυτός o τρόπος περιγράφεται με 5 λέξεις: «Αφήστε τους ανθρώπους να φύγουν»!

 
Είναι η ώρα η Ελλάδα να απαντήσει ότι δεν αντιμετωπίζει τους κατατρεγμένους ανθρώπους ούτε σαν «βόμβες», ούτε σαν «σκουπίδια». Και να διαμηνύσει – με πράξεις – ότι όσοι έχουν τέτοια αντίληψη για την ανθρώπινη ύπαρξη, η Ελλάδα της δημοκρατίας, του πατριωτισμού και της πανανθρώπινης ελευθερίας θα τους κάνει να αντιληφθούν στην δική τους αυλή τι σημαίνει να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους σαν «βόμβες» και σαν «σκουπίδια»! Που σημαίνει: 

Να απελευθερώσει τους ανθρώπους που έχουν στοιβαχτεί στα χώματά της.
Να περιθάλψει όσους έχουν ανάγκη.
Να τους εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όσο παραμείνουν σε δομές στην ηπειρωτική χώρα.
Να εξετάσει άμεσα τα αιτήματά τους.
Να τους αποδώσει το νομιμοποιητικό καθεστώς που απορρέει από την ιδιότητά τους.
Να τους προμηθεύσει τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα και να τους επιτρέψει να αναχωρήσουν για στις χώρες προορισμού τους, όπως οι ίδιοι ζητούν. 

Αν κάποιοι την προσφυγιά που προκαλούν οι πολυεθνικές της ενέργειας την βαφτίζουν… «ροή», κι αν έχουν συμφωνήσει και αποφασίσει να παίζουν με την «στρόφιγγα», τότε η Ελλάδα έχει δυο επιλογές: Η’ θα πνίξει σαν τα ποντίκια τους ανθρώπους ή θα μετατρέψει την «βρύση» σε μπούμερανγκ εναντίον όσων την τροφοδοτούν και την εμπνεύστηκαν. 

Είναι, επομένως, η ώρα της διεθνοποίησης του θέματος. Οχι με κούφια ρητορεία, με εταιρική συνενοχή και με συμμαχική υποταγή. Αλλά με έργα που δεν θα επιτρέπουν τον φαρισαϊσμό στα ευρωκογκλάβια και θα «κόβουν το βήχα» στην τουρκική επιθετικότητα . 

Μόνο μια τέτοια Ελλάδα, η Ελλάδα της απείθειας και της ανυπακοής απέναντι σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, χωρίς υποκύψεις στον ευρωατλαντικό Δούρειο Ιππο, χωρίς να επιτρέπει την υπονόμευση από καμιά «συμμαχική» πέμπτη φάλαγγα στο έδαφός της, με καθαρές κουβέντες προς «φίλους» και γείτονες, με εσωτερικό αρραγές μέτωπο, με εγρήγορση, αποφασιστικότητα, με μια κουβέντα: μόνο μια Ελλάδα που ο λαός θα πάει κόντρα στον φόβο και την προπαγάνδα, είναι σε θέση να ακυρώσει τον κατήφορο που την σπρώχνουν.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 Εμείς το διαβάσαμε στο Οδόφραγμα κριτικής, ανέργων και φτωχών