ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 28 Απριλίου 2019

" Θα'ρθεί καιρός "

Διαχρονικής αξίας και, δυστυχώς, μονίμως επίκαιρο! Και κοφτερό σαν ξυράφι!


Από την περιγραφή του βίντεο στο κανάλι του GPITRAL1 Λογοτεχνία Greek Audiobooks for free :

 Το ποίημα "Θα 'ρθεί καιρός" είναι λόγος παρηγορητικός και ενθαρρυντικός της ποιήτριας Κατερίνας Γώγου προς την νεαρή Μαρία. Της λέει πως βελτιώνεται ήδη μέρα με την ημέρα, όπως στις σκυταλοδρομίες, όταν οι αποστάσεις κερδίζονται από σκυτάλη σε
σκυτάλη. Και η Μαρία πρέπει να το πιστέψει, για να πάρει δύναμη και κουράγιο, να πάρει ελπίδα, γιατί η νεαρή Μαρία είναι η ελπίδα, είναι το μέλλον, και πρέπει να προχωρήσει στη ζωή της. Φοβάται πως η δική της η απογοήτευση, έτσι όπως ζωγραφίζεται στο πρόσωπο και τη στάση της για την ζωή θα επηρεάσει το κορίτσι και δεν το θέλει αυτό. Αντίθετα. Επιδίωξή της είναι να προσφέρει θάρρος στη νεαρή έφηβη, ώστε να παλέψει για το αύριο. Και της υπόσχεται έναν καλύτερο κόσμο, στον οποίο τα παιδιά θα διαλέγουν τους γονείς τους, γονείς που να τα αγαπούν και να τα καθοδηγούν σωστά, και δεν θα είναι γεννήματα της τύχης. Οι νέοι θα διαλέγουν τις δουλειές τους και δεν θα τους διαλέγει η δουλειά και ο εργοδότης, σαν να είναι καματερά. Θα κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί στην ζωή τους, ώστε και στον χώρο εργασίας να αισθάνονται ασφαλείς, ευχαριστημένοι, ήρεμοι, ικανοποιημένοι. Αυτό θα συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους και όλοι θα μοιράζουν με όλους τα ίδια συναισθήματα ζωής. Λέξεις αρνητικές και απαξιωτικές, όπως απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός, θα μπουν οριστικά στη φορμόλη. 
  Στο εύλογο ερώτημα που εκφράζουν τα μάτια της νεαρής κόρης "τι γίνεται όμως σήμερα;", η γυναίκα παραδέχεται ότι το τώρα όντως είναι δύσκολο και σίγουρα θα έλθουν και δυσκολότερα μετά. Όμως δεν πρέπει να χάνει κανείς το κουράγιο του. Και για να την πείσει η ποιήτρια με πείσμα θα τονίσει στην νεαρή έφηβη ότι ο κόσμος αυτός κάποτε θα αλλάξει, θα γίνει καλύτερος. Αρκεί στις δυσκολίες, ακόμη και τις μεγαλύτερες, ο άνθρωπος να παραμένει άνθρωπος.

 Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς. Δεν ήταν όμως μόνον ηθοποιός. Ήταν και ποιήτρια. Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το "Τρία κλικ αριστερά" 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία: Ιδιώνυμο, 1980, Το ξύλινο παλτό, 1982, Απόντες,1986, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, 1988. Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου