ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

Μέσα από τη Σκιά στο Φως...

"Για να βγεις μέσα από μια έρημο πρέπει να τη διασχίσεις" Σύνθημα σε τοίχο


Η πολυπλόκαμη Σκιά της μεγάλης συνωμοσίας ενάντια στη συνείδηση, στην αντίληψη, στην ανεξαρτησία του πνεύματος, στην ακεραιότητα του μυαλού και του σώματος. Η σκιώδης (μα πέρα για πέρα ακμαία και καλπάζουσα) κυριαρχία της τυφλότητας χάριν της φαυλότητας, της διαρκούς προδοσίας, της μηχανορραφίας, της τιποτολογίας και της παγωμένης κενότητας της κοινωνίας του θεάματος και του "Homo Techno Freak", της ανελευθερίας που μασκαρεύεται στο αντίθετό της προς μαζική κατανάλωση, της θανάσιμης απληστίας, των φονικών πλοκαμιών του κέρδους, της επιβραβεύσιμης παθητικότητας, της πολιτικά ορθής α-νοησίας, της αντιεξελικτικής αυτοματοποίησης, της επέλασης του Φόβου και των τραυμάτων σε ψυχή και σώμα...

 Η Σκιά εχθρεύεται θανάσιμα τα θαύματα και τους ανθρώπους των μικρών και μεγάλων θαυμάτων, απεχθάνεται τους Πολεμιστές που απαλάσσονται πρωτίστως από το βαρύ φορτίο των εθισμών. Η παρασιτική αυτή oντότητα έχει πολλά προσωπεία και διαφεντεύει στρατιές ολόκληρες από υποτακτικούς, ξεπαστρεύει με ύπουλους, τρομακτικούς κι ευφάνταστους τρόπους θύματα και μετατρέπει θύματα σε αποκτηνωμένους θύτες, πατάει πάνω σε πολλά γλοιωδώς απίθανα και θολά και τρεμοπαίζοντα αφηγήματα που προβάλλει ως ακλόνητες βεβαιότητες. Kαι ηδονίζεται να παρέχει πλεόνασμα αυταπάτης σε κάθε υπόσταση που μολύνει. 
 Από πού εκπορεύεται; 
 Και ποιοι την θρέφουν και της δίνουν μορφή, τόσο στο νοητικό όσο και στο φυσικό πεδίο; Μια ολόκληρη νοόσφαιρα σε κατάληψη; 

 Μια σκοτεινή θηλιά για τις αιώνιες χαρές, για την ολοκλήρωση των ανθρώπινων όντων, για την ένωση με τον βαθύτερο εαυτό και την εγκαθίδρυση της εσωτερικής πρωτίστως ελευθερίας;
 Μόνο αν αντικρίσεις τη Σκιά ως μια αδιαίρετη και πολυφυή ολότητα, αναγνωρίζοντας την παρουσία της σε κάθε άγγιγμα της κάθε απόληξής της κι αν αρχίσεις, παρά το επώδυνο του πράγματος, να την ψηλαφίζεις και να την αδράττεις μέσα στις πιο μύχιες πτυχές του υπό κατάληψη είναι, τότε μόνο θα μπορέσεις να μπεις σε ένα μονοπάτι κατανόησης της ζοφερής, αριστοτεχνικά μεγάλης εικόνας. Και να βαδίσεις προς την απελευθέρωση. Πρωτίστως του εαυτού από τα δεσμά του...

να'σαι αυτός που αντί σε ανοιχτούς ορίζοντες να πετάει, βρίσκεται ακόμα αλυσοδεμένος εδώ κάτω, κλειδωμένος μέσα σ'ένα φέρετρο στο χώμα, από τη γέννα μέχρι τον τάφο...
" Embark on a visionary journey through the fragmented unconscious of our modern times, and with courage face the Shadow. Through Shadow into Light."{Επιβιβάσου σε ένα ταξίδι οραματισμού μέσα από το κατακερματισμένο ασυνείδητο των σύγχρονων εποχών μας και αντιμετωπίζοντας με θάρρος τη Σκιά. Μέσω της Σκιάς στο Φως.}
“No tree, it is said, can grow to heaven unless its roots reach down to hell.” - C.G. Jung {Κανένα δέντρο, όπως έχει ειπωθεί, δεν μπορεί να αναπτυχθεί στον παράδεισο αν οι ρίζες του δεν φτάσουν στην κόλαση}

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου