" Στο σχολείο κατασκευάζονται Υπήκοοι. Η διαδικασία της κατασκευής Υπηκόων λέγεται εκπαίδευση" Ε.Α. ΡΑΟΥΤΕΡ
" Η παιδεία αποτελεί το νευραλγικό μέσο για τη διαμόρφωση δημοκρατικών ατόμων, που η γνώμη όλων θα έχει την ίδια βαρύτητα μέσα στον πολιτικό χώρο" (εννοείται μιας αμεσοδημοκρατικής, αυτοθεσμιζόμενης συνθήκης) Κορνήλιος Καστοριάδης
Και κάποιες...ας πούμε...απορίες μας: - Γιατί όταν χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, τα μαθητούδια του δημοτικού (οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, φοιτητές "οφείλουν" να προβάλλουν κι ένα πiο "cool image") πετάγονται πάρα πολλές φορές ουρλιάζοντας έξω στην αυλή; Μήπως χαίρονται πολύ για κάτι και το εκδηλώνουν με αυτό τον αυθόρμητο τρόπο;
-Ποιοι είναι αυτοί που ελέγχουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ποιοι και γιατί χρηματοδοτούν τις έρευνες τους; (και ειδικά των μεγαλύτερων και πιο φημισμένων σε Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής και Ηνωμένο Βασίλειο). Και το κάνουν από αγάπη στην ελευθερία και απερίφραχτη χαρά της ανακάλυψης και στην ελεύθερη διάδοση των γνώσεων και της αλήθειας που αυτές εμπεριέχουν; (χε χε..!)
-Και πότε, ουσιαστικά, σταματάμε επιτέλους στη ζωή μας να συμμετέχουμε σε (οποιοδήποτε) σύστημα εξετάσεων, μέσα σε αυτό το νεο-τεχνο-φεουδαρχικό παγκόσμιο κρατητήριο; Και γιατί χεζόμαστε από το φόβο μας ή νιώθουμε άβολα και ντροπιαστικά στο άκουσμα της φράσης "δεν πέρασε(ς) στις εξετάσεις", όταν αφορά εμάς ή τα παιδιά μας; Και ποιοι είναι αυτοί οι καριόληδες οι εξεταστές; Πόση σχέση έχουν με τους "ιεροεξεταστές" του μεσαίωνα;(γιατί έχουν!) Ποιοι κρύβονται πραγματικά από πίσω; Ποιοι μας χειραγωγούνε με όλο αυτό το έξυπνο κόλπο; Χωρίς "αξιοπρεπή" ή ικανοποιητικά βιογραφικά σημειώματα και πτυχία καταλήγουμε τελικά να θεωρούμαστε κάτι σαν "περιθωριακοί"; Από τους πραγματικούς περιθωριακούς της ζωής και της ορμής της, της ελεύθερης ροής της προς την ευτυχία (η κατάκτηση της "ευδαιμονίας" κατά τους επικούρειους) και την αρμονία τόσο με τη Φύση όσο και με τη φύση του εαυτού...
Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από επιλεγμένα αποσπάσματα, αλιευθέντα από το περίφημο βιβλίο "Do it!" που γράφτηκε το 1970. Απ' τον Jerry Rubin (εκδόσεις: Διεθνής Βιβλιοθήκη), συνιδρυτή μαζί με τον "ποιητή της επανάστασης" Abbie Hoffman {Μαθήματα "ανορθόδοξης επαναστατικότητας" (ή "επαναστατικής γιορτής") και Ένας επαναστάτης που τον καύλωνε η επανάσταση! }, στη δεκαετία του 1960, του κινήματος που έμεινε γνωστό ως Διεθνές Κόμμα Νέων (Youth International Party).
Ένα κείμενο αφιερωμένο στη νέα σχολική χρονιά που ξεκινάει και κυρίως στις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Στα λύκεια ή "high schools" και στα πανεπιστήμια ή κολέγια, όπου η κατακερματισμένη γνώση σε μικρά, στείρα, μη βιωματικά και μη αυθεντικά και αποπνέοντα έντονο αντι-ερωτισμό κουτιά, στρατεύεται στο πλευρό και δηλώνει πλήρη υποταγή στο κορπορατικό ολοκληρωτικό πνεύμα των "ελεύθερων, πλήρως ασύδοτων και ανέγγιχτων από θεσμικούς ελέγχους και ενοχλητική νομοθεσία, αγορών". Προετοιμάζοντας κι εκπαιδεύοντας την αγωνιούσα νεολαία για την είσοδό της στην επιδοτούμενη από αδίστακτες εταιρικές υπερ-οντότητες έρευνα, με πορίσματα, παγιώσεις και καριέρες αυστηρά υπέρ των συμφερόντων τους και για μια θεσούλα στη χρηματοπιστωτικής θρησκείας "μηχανή του κιμά". Η οποία χρησιμεύει μια χαρά στο να μετατρέπει το εργατικό δυναμικό σε εργασιακούς ισχνά (ή εξευτελιστικά) αμειβόμενους πτυχιούχους ομήρους ή σε αποστεωμένες ξεζουμισμένες λεμονόκουπες, μίας χρήσης μέχρι τις αμέσως επόμενες." Τα σχολεία -τα γυμνάσια και τα κολλέγια- αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη μάθηση στην Αμερική σήμερα. Τα σχολεία αποτελούν μια συνέχεια της αγωγής των σφιγκτήρων. Το να δίνεις εξετάσεις είναι σα να χέζεις. Κρατιέσαι ολόκληρες βδομάδες,
αποστηθίζεις, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Κι ύστερα έρχεται η ώρα και κάθεσαι στη λεκάνη της τουαλέτας: Ααααχχ! Χμμμμ! Ωραία που είναι!
Χέζεις την ώρα ακριβώς που πρέπει - για το βαθμό.όταν τελειώσουν οι εξετάσεις, έχει ξαλαφρώσει το μυαλό σου. Έχεις απαλλαγεί απ' όλα τα σκατά που έσφιγγαν τόσο καιρό τον κακόμοιρο τον εγκέφαλό σου. Μπορείς επιτέλους να χαλαρώσεις. To χαρτί που γράφεις στις εξετάσεις σου είναι το κωλόχαρτό σου.
Τα μωρά είναι ακριβώς σαν τους σοφούς Ζεν, είναι περίεργα για όλα τα παιχνίδια. Οι ενήλικοι είναι σοβαροί, πάσχουν από ανία. Τι μεσολάβησε στο μεταξύ; Το σχολείο, που πάει να πει η λοβοτομή.
Έχασα κάθε ενδιαφέρον για τα βιβλία χάρη στο μάθημα της φιλολογίας. Έχασα κάθε ενδιαφέρον για τις ξένες γλώσσες χάρη στο
μάθημα ξένων γλωσσών. Έχασα κάθε ενδιαφέρον για τη βιολογία χάρη στο μάθημα της βιολογίας.
Για σκεφτείτε το περιβάλλον ενός πανεπιστημίου! Τα κτίρια μοιάζουν μ' εργοστάσια, μ' αεροδρόμια, με στρατώνες, με καρτέλες της IBM να πετάνε στον αέρα, με νοσοκομεία, με φυλακές. Κατασκευάστηκαν για να εξαφανίσουν την ατομικότητά μας, να απονεκρώσουν τις αισθήσεις μας, να μας κάνουν να νιώθουμε μικροί.
Πρέπει όλοι μας να πάμε στο πανεπιστήμιο με φωσφορούχες μπογιές και να κάνουμε ψυχεδελικά τα κτίρια σαν μια πρώτη πράξη απελευθέρωσης.
Το δίλημμα "κριτική" ή "αφηρημένη σκέψη" είναι μια παγίδα του σχολείου.
Κάντε κριτική, κριτική, κριτική.
Εξετάστε και τις δυο πλευρές ενός ζητήματος, μην κάνετε τίποτα, μην παίρνετε θέση, μην στρατεύεστε σε τίποτα {Πες τα κι εσύ Ένοικε: Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι.. }, γιατί πάντοτε ψάχνετε για περισσότερα επιχειρήματα, για περισσότερες πληροφορίες, γιατί πάντα εξετάζετε, πάντοτε κάνετε κριτική.
Η αφηρημένη σκέψη μετατρέπει το νου σε φυλακή. Η αφηρημένη σκέψη είναι ο τρόπος με τον οποίο οι καθηγητές αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική τους αδυναμία. οι καθηγητές είναι φιγουρατζήδες. Γράφουν και μιλούν με μεγάλες, φανταχτερές, επιστημονικές και κωλογαμημένες λέξεις για να μην καταλάβει ο λαουτζίκος ότι λένε μαλακίες {ραφιναρισμένες μαλακίες, να συμπληρώσουμε εμείς}.
Το σχολείο εθίζει τους ανθρώπους στην ηρωίνη της μεσοαστικής ζωής: κοπιαστική κι επίμονη εργασία για την απόκτηση των βαθμών (χρήμα) που καταγράφονται στους ελέγχους (αποθησαύριση στις τράπεζες) για το μέλλον (θάνατος). Γινόμαστε βραχύβια εξαρτήματα για το μηχανισμό της καπιταλιστικής Αμέρικας {εξαγόμενου σε όλο τον κόσμο, να προσθέσουμε...}
Το σχολείο μας προσφέρει φθηνές νίκες, τα διπλώματα και τους βαθμούς, μ'αντάλλαγμα την ψυχή μας. Υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι όταν παίρνουμε καλύτερους βαθμούς από κάποιον άλλο! Μαθαίνουμε τον ανταγωνισμό και να γινόμαστε ευτυχισμένοι με τη δυστυχία των άλλων.
Για εμάς εκπαίδευση (μάθηση) σημαίνει δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας. Όποιος θέλει να διδάσκει πρέπει να έχει το δικαίωμα να "διδάσκει". Όποιος θέλει να μαθαίνει πρέπει να έχει το δικαίωμα να "μαθαίνει". Δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στους μαθητές και τους δασκάλους, γιατί διδάσκουμε ο ένας τον άλλο και μαθαίνουμε ο ένας απ' τον άλλο.
Οι μαθητές των γυμνασίων είναι η μεγαλύτερη καταπιεσμένη μειονότητα της Αμέρικας.
Ξέρουμε τι είναι ελευθερία όταν ακούμε το κουδούνι του σχολάσματος. "Τέλειωσε το σχολείο, είμαι ελεύθερος επιτέλους".
Οι καθηγητές ξέρουν ότι χωρίς να ελέγχουν την αγωγή σφιγκτήρων μας δεν θα μπορούσαμε ποτέ να μείνουμε μέσα στα σχολεία τους. Πρέπει να σηκώσεις το χέρι σου, να πάρεις την άδεια για να πας να χέσεις. Οι τουαλέτες είναι η μοναδική ελεύθερη ζώνη του σχολείου.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ελέγχουν τα πανεπιστήμια είναι και οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων καπιταλιστικών εταιρειών, είναι αυτοί που κάνουν τους πολέμους, που καταπιέζουν τους μαύρους, που διευθύνουν την αστυνομία, που τρώνε χρήμα κι ανθρώπινες σάρκες για πρωινό. Είναι οι αόρατοι δικτάτορες που φτιάχνουν νόμους που δεν ισχύουν για τους ίδιους.
Τα πανεπιστήμια είναι φεουδαρχικές ιδιοκτησίες.
Οι καθηγητές είναι σπιτικοί νέγροι και οι φοιτητές είναι νέγροι σκλάβοι στα χωράφια. "
Συνδέστε τα παραπάνω και με αυτά:
Σχολεία: H Κατασκευή Υπηκόων
Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς από παιδί σε άλογο κούρσας
Πως μειώνουμε την παιδική ευφυία στο 50% (video)
Να το φωνάξουμε άλλη μια φορά: " Βία ειναι οι πανελλήνιες και όλη η γαμημένη σας παιδεία. "
Να μαθαίνεις σαν να παίζεις κι όχι σαν να παραμορφώνεσαι...(+ δύο βίντεο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου