ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

Υπάρχει ζωή έξω από το φράχτη του "κράτους;"

Κάποιες θέλω να πιστεύω λογικές απορίες:

Αφού ο κρατικός μηχανισμός υστερεί στον τομέα της προστασίας των πολιτών από μεγάλες φυσικές, αλλά και τεχνητές, θεομηνίες και καταστροφές, τότε πόση ανάγκη έχουν πραγματικά αυτοί το κράτος και τους μηχανισμούς του; Αφού το κράτος αδυνατεί να παρέχει λειτουργικές υπηρεσίες και αγαθά ζωτικά και να εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο στους πολίτες του κι αντίθετα τους γονατίζει με φοροεπιδρομές σαν εχθρικός κατακτητής των μεσαιωνικών χρόνων, τότε ποιο το όφελος από την ύπαρξη κράτους για τους πολίτες; Κι αφού το κράτος σπρώχνει όλο σχεδόν το χρήμα για να εξοφλήσει χρέη με επαχθή μάλιστα τοκοχρεολύσια, που η ίδια η αχόρταγη χοάνη των αξιωματούχων και διαχειριστών του δημιούργησε, με τους κρατικοδίαιτους κόρακες να τσιμπάνε ό,τι τους προσφέρεται από το φαγοπότι και τους εξωτερικούς νταβατζήδες των κρατών-τσιφλικιών να δανείζουν για να εκποιήσουν στη συνέχεια περιουσίες δημόσιες και ιδιωτικές  και άλλοτε να κουνάνε μέσα στο κρατικό μπουρδέλο μαστίγιο κι άλλοτε καρότο, τότε μήπως οι πολίτες εκτός από αντικείμενα εμπαιγμού είναι και υποκείμενα εκπόρνευσης; Και μάλιστα στυγνής, αφού το πήδημα που υφίστανται και ανέχονται σε σταθερή βάση και αμείωτη ένταση, μετά βίας τους εξασφαλίζει πλέον τα προς το αξιοπρεπώς ζειν.

Οπότε η επόμενη απορία έρχεται αβίαστα. Αφού το "οργανωμένο κράτος" μεταλάσσεται σε σκοπίμως διαλυμένο τοπίο και υιοθετεί τακτικές και φιλοσοφία οργανωμένου εγκλήματος, με μεγάλες φαμίλιες μαφιόζων οι οποίες με τη σειρά τους λογοδοτούν σε ακόμη μεγαλύτερα (πολυεθνικά) εγκληματικά δίκτυα, που διαθέτουν λογιστές κι εκτελεστές, μυστικές υπηρεσίες και οικονομικοί δολοφόνοι, στην υπηρεσία τους. Kαι αφού ο νόμος αποτελεί δημιούργημα των λίγων και όχι της συνεργασίας και συνεννόησης των πολλών και οι Αρχές άλλοτε παραείναι απούσες αν όχι συνεργαζόμενες με το δίκτυο της παρανομίας κι άλλοτε ασκούνε με μεγάλη άνεση κατάχρηση βίας σε βάρος της διαμαρτυρίας, τότε μπορεί να υπάρξει;

Τι;
Μια αυτοοργανωμένη, αυτοδιοικούμενη, αυτοδιαχειριζόμενη, αμεσοδημοκρατική σε κάθε έκφανσή της, αυτόνομη και αυτάρκης σε όλους τους τομείς, αυτοπροστατευόμενη και χωρίς να τα σκάει σε μπράβους και να την ξεζουμίζουν μεσάζοντες, μεγάλη ή μικρή κοινότητα ανθρώπων; Πολλές τέτοιες κοινότητες που να συνδέονται και να συνεργάζονται μεταξύ τους!

Όπου κανείς δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες και να προσφέρει σύμφωνα με τις ικανότητές του, μέσα από διαδικασίες αυστηρά συλλογικές που προωθούν αυτό που λέγεται συναισθηματική αγωγή, για να βρεθεί ο δρόμος προς την πολυπόθητη παιδεία και στην αγάπη της απόκτησης γνώσης.
 Κι  όπου ο όρος "κράτος" (ή "υπερκράτος"  που κάποιοι ονειρεύονται και δουλεύουν ακούραστα γι'αυτό το σκοπό) θα έχει απαξιωθεί ως επικίνδυνος για την ανθρώπινη ελευθερία και επιρρεπής στη διαφθορά και τον εκφυλισμό του ανθρώπου από πολιτικό ζώο σε δίποδο κανίβαλο και θύμα μαζί.


Αν ψάχνετε το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπου, που όπως λένε πολλοί έχει βαλτώσει και δεν τραβάει, ίσως τα παραπάνω να είναι μια καλή αρχή, για να αρχίσει να μπαίνει το νεράκι μέσα σε αυλάκια που του επιτρέπουν να κυλάει ανεμπόδιστα και σιγά-σιγά να κελαρύζει.

Ο Καστοριάδης έγραφε στην "άνοδο της ασημαντότητας" ότι σκοπός της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία αλλά η ελευθερία που την αποκαλούσε αυτονομία και η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την ρητή αυτοθέσμιση και την αυτοκυβέρνηση. Ok! Αλλά μέσα από τέτοιας ποιότητας συνθήκη δεν προκύπτει τελικά, για όσους τη βιώνουν, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ευτυχία; Που αξίζει να την υπερασπιστούν, μαζί με τις αξίες τις κοινωνικές που την πλουτίζουν με νόημα και σκοπό, απέναντι σε όσους δεν μπορούν να την ανεχτούνε. Γιατί "τους χαλάει την πιάτσα" και αποτελεί κακό παράδειγμα για υπηκόους και πολίτες. Την πιάτσα της εκμετάλλευσης, της κερδοφορίας και της υποδούλωσης.

Μπορεί και να ακούγονται απλοϊκά όλα αυτά έτσι όπως τα θέτω, αλλά δεν μπορώ να τα θίξω καλύτερα.

Rohalas


(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου