Υπάρχει ζωή έξω από το φράχτη του "κράτους;"

Κάποιες θέλω να πιστεύω λογικές απορίες:

Αφού ο κρατικός μηχανισμός υστερεί στον τομέα της προστασίας των πολιτών από μεγάλες φυσικές, αλλά και τεχνητές, θεομηνίες και καταστροφές, τότε πόση ανάγκη έχουν πραγματικά αυτοί το κράτος και τους μηχανισμούς του; Αφού το κράτος αδυνατεί να παρέχει λειτουργικές υπηρεσίες και αγαθά ζωτικά και να εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο στους πολίτες του κι αντίθετα τους γονατίζει με φοροεπιδρομές σαν εχθρικός κατακτητής των μεσαιωνικών χρόνων, τότε ποιο το όφελος από την ύπαρξη κράτους για τους πολίτες; Κι αφού το κράτος σπρώχνει όλο σχεδόν το χρήμα για να εξοφλήσει χρέη με επαχθή μάλιστα τοκοχρεολύσια, που η ίδια η αχόρταγη χοάνη των αξιωματούχων και διαχειριστών του δημιούργησε, με τους κρατικοδίαιτους κόρακες να τσιμπάνε ό,τι τους προσφέρεται από το φαγοπότι και τους εξωτερικούς νταβατζήδες των κρατών-τσιφλικιών να δανείζουν για να εκποιήσουν στη συνέχεια περιουσίες δημόσιες και ιδιωτικές  και άλλοτε να κουνάνε μέσα στο κρατικό μπουρδέλο μαστίγιο κι άλλοτε καρότο, τότε μήπως οι πολίτες εκτός από αντικείμενα εμπαιγμού είναι και υποκείμενα εκπόρνευσης; Και μάλιστα στυγνής, αφού το πήδημα που υφίστανται και ανέχονται σε σταθερή βάση και αμείωτη ένταση, μετά βίας τους εξασφαλίζει πλέον τα προς το αξιοπρεπώς ζειν.

Οπότε η επόμενη απορία έρχεται αβίαστα. Αφού το "οργανωμένο κράτος" μεταλάσσεται σε σκοπίμως διαλυμένο τοπίο και υιοθετεί τακτικές και φιλοσοφία οργανωμένου εγκλήματος, με μεγάλες φαμίλιες μαφιόζων οι οποίες με τη σειρά τους λογοδοτούν σε ακόμη μεγαλύτερα (πολυεθνικά) εγκληματικά δίκτυα, που διαθέτουν λογιστές κι εκτελεστές, μυστικές υπηρεσίες και οικονομικοί δολοφόνοι, στην υπηρεσία τους. Kαι αφού ο νόμος αποτελεί δημιούργημα των λίγων και όχι της συνεργασίας και συνεννόησης των πολλών και οι Αρχές άλλοτε παραείναι απούσες αν όχι συνεργαζόμενες με το δίκτυο της παρανομίας κι άλλοτε ασκούνε με μεγάλη άνεση κατάχρηση βίας σε βάρος της διαμαρτυρίας, τότε μπορεί να υπάρξει;

Τι;
Μια αυτοοργανωμένη, αυτοδιοικούμενη, αυτοδιαχειριζόμενη, αμεσοδημοκρατική σε κάθε έκφανσή της, αυτόνομη και αυτάρκης σε όλους τους τομείς, αυτοπροστατευόμενη και χωρίς να τα σκάει σε μπράβους και να την ξεζουμίζουν μεσάζοντες, μεγάλη ή μικρή κοινότητα ανθρώπων; Πολλές τέτοιες κοινότητες που να συνδέονται και να συνεργάζονται μεταξύ τους!

Όπου κανείς δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες και να προσφέρει σύμφωνα με τις ικανότητές του, μέσα από διαδικασίες αυστηρά συλλογικές που προωθούν αυτό που λέγεται συναισθηματική αγωγή, για να βρεθεί ο δρόμος προς την πολυπόθητη παιδεία και στην αγάπη της απόκτησης γνώσης.
 Κι  όπου ο όρος "κράτος" (ή "υπερκράτος"  που κάποιοι ονειρεύονται και δουλεύουν ακούραστα γι'αυτό το σκοπό) θα έχει απαξιωθεί ως επικίνδυνος για την ανθρώπινη ελευθερία και επιρρεπής στη διαφθορά και τον εκφυλισμό του ανθρώπου από πολιτικό ζώο σε δίποδο κανίβαλο και θύμα μαζί.


Αν ψάχνετε το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπου, που όπως λένε πολλοί έχει βαλτώσει και δεν τραβάει, ίσως τα παραπάνω να είναι μια καλή αρχή, για να αρχίσει να μπαίνει το νεράκι μέσα σε αυλάκια που του επιτρέπουν να κυλάει ανεμπόδιστα και σιγά-σιγά να κελαρύζει.

Ο Καστοριάδης έγραφε στην "άνοδο της ασημαντότητας" ότι σκοπός της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία αλλά η ελευθερία που την αποκαλούσε αυτονομία και η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την ρητή αυτοθέσμιση και την αυτοκυβέρνηση. Ok! Αλλά μέσα από τέτοιας ποιότητας συνθήκη δεν προκύπτει τελικά, για όσους τη βιώνουν, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ευτυχία; Που αξίζει να την υπερασπιστούν, μαζί με τις αξίες τις κοινωνικές που την πλουτίζουν με νόημα και σκοπό, απέναντι σε όσους δεν μπορούν να την ανεχτούνε. Γιατί "τους χαλάει την πιάτσα" και αποτελεί κακό παράδειγμα για υπηκόους και πολίτες. Την πιάτσα της εκμετάλλευσης, της κερδοφορίας και της υποδούλωσης.

Μπορεί και να ακούγονται απλοϊκά όλα αυτά έτσι όπως τα θέτω, αλλά δεν μπορώ να τα θίξω καλύτερα.

Rohalas

(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")