ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

Ένα διαστρικό πεπρωμένο


H πέμπτη διάσταση σύμφωνα με την εξαιρετική και σίγουρα βαθιά επιστημονική ταινία Interstellar

Ακολουθεί ένα κατατοπιστικό βίντεο στο youtube, όσο μπορεί να είναι ένα trailer, σχετικό με την παραπάνω ταινία του Christopher Nolan. Interstellar Official Trailer #2 (2014) - Matthew McConaughey, Christopher Nolan Sci-Fi Movie 

Μια μεγάλη ταινία. Μια εποποιία υπέρβασης από τα δεσμά μιας εκφυλισμένης πραγματικότητας και καταστροφικής καθήλωσης, με την εκτόξευση προς τις πολλά υποσχόμενες, αν και ανοίκειες, περιοχές και διαστάσεις του άχρονου σύμπαντος. Εκεί όπου ο γραμμικός χρόνος αποτελεί μια χονδροκομμένη ψευδαίσθηση, γέννημα της στρεβλής συνείδησης του παρατηρητή. Κι εκεί όπου το τέλος αυτού που σβήνει στο λυκόφως ενός κόσμου που ξεθωριάζει πια, αποτελεί και το πέρασμα σε μία νέα αρχή, γεμάτη με δυσκολίες αλλά και με διψασμένες για εξερεύνηση προοπτικές.


Το σύμπαν πάλλεται σε φρακταλικής δομής γεωμετρίες και κραδασμικές δονήσεις κι αγκαλιάζει σε μια αδιαίρετη ενότητα παρελθόν, παρόν και μέλλον, μετατρέποντάς τα σ'ένα αιώνιο παρόν. Το αιώνιο τώρα. Το εδώ και τώρα, που μπορείς να επηρεάσεις εξίσου το παρελθόν, το "τότε", και το μέλλον, το "αύριο", με τις επιλογές του παρόντος, που το επόμενο δευτερόλεπτο έχει κιόλας μετατραπεί σε παρελθόν και έχει διαμορφώσει -με μια ακολουθία χαοτικών διαδικασιών- τις πτυχές του μέλλοντος. Το οποίο βρίσκεται ήδη μπροστά σου κι εσύ έχεις εισχωρήσει μέσα στις δίνες και τους κραδασμούς του, ανεξαρτήτως αν τις περισσότερες φορές το αντιλαμβάνεσαι ως κάτι τελείως άπιαστο, ομιχλώδες, προϊόν συχνά τυχαίων διεργασιών.

Ο άνθρωπος είναι το παρελθόν που αποχωρεί και το μέλλον που είναι ήδη εδώ και ήδη αποτελεί παρελθόν. Δρασκελίζοντας τα αδιέξοδα και τους δισταγμούς που έμοιαζαν να σφραγίζουν το δρόμο του. Κάνοντας ήδη τις απαραίτητες κινήσεις στο παρελθόν, αφού ήδη έγιναν οι κομβικές επιλογές στο παρόν, που είναι ήδη παρελθόν για τις λεωφόρους του μέλλοντος. Ο άνθρωπος που μετέτρεψε τη δεισιδαιμονία του παρελθόντος στην επιστήμη του μέλλοντος!


Και η εξέλιξη των όντων προς ανώτερα πεδία ύπαρξης απαιτεί κι ανάλογα κβαντικά άλματα.

Και το κάθε ταξίδι μέσα στο ατέρμονο γίγνεσθαι της ύπαρξης, είτε έχει να κάνει με το άτομο, είτε με μια ομάδα ατόμων, είτε με την ίδια την ανθρωπότητα, αποτελεί ένα μίγμα τόσο αναγκαιότητας όσο και ελευθερίας. Όπου η ελευθερία επιλογών καθορίζεται τόσο από την επιρροή της διαίσθησης που μοιάζει με εκστατική έκρηξη και τη μετουσίωση της Δημιουργικής Φαντασίας στην πράξη, όσο και από τη χρήση της επίσης ανώτερης νοητικής λειτουργίας που λέγεται Προσοχή.
Kι απαιτούνται αποθέματα Ενέργειας..

"Τα άστρα δεν είναι για τον άνθρωπο", επαναλάμβανε ο Άρθουρ Κλαρκ στο κλασικό μυθιστόρημα επιστημονικής Φαντασίας Childhood's End. Εδώ έκανε λάθος! Τότε ο άνθρωπος δεν ήταν να αφήσει την στασιμότητα της ασφάλειας των σπηλαίων για να απλωθεί σε όλη τη γη και να εξερευνήσει και τις πιο μακρινές γωνιές της. Δεν ήταν να αφήσει το έδαφος και να ανοίξει τα φτερά του στους αιθέρες του πλανήτη. Δεν ήταν να προχωρήσει σε επινοήσεις κι εφευρέσεις, να εισχωρήσει σε γνώσεις που άλλαξαν άρδην τη ζωή του και που κάποτε και μόνο η υποψία τους μπορεί να ακουγόταν σαν δείγμα τρέλας ή να θεωρούνταν μαγεία.
Απίστευτα κι όμως αληθινά που κλείνουν στόματα μεγάλα

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από αστρικό υλικό, με μια έμφυτη και υπερβατική Περιέργεια και λαχτάρα για απαντήσεις σε ερωτήματα που με τη σειρά τους οδηγούνε σε καινούργια. Και μπορεί να κοιτάξει με νόημα και όραμα τον έναστρο ουρανό. Εφόσον συνειδητοποιήσει τη λούπα στην οποία έχει πέσει η εξελικτική του πορεία, κάτι σαν χρονικό βρόγχο που έχει παγώσει τις δυνατότητες προέκτασης σε διανοητικό-αντιληπτικό και υλικό πεδίο, αποτέλεσμα δυνάμεων εντροπικών, κατακερματιστικών. Κι εφόσον ξεφορτωθεί από μέσα και πάνω του όλα τα άχρηστα φορτία που έχουν πληθώρα ονομάτων: οπισθοδρόμηση, σκοταδισμός, κακομοιριά, τραυματικές φοβίες και αντιεξελικτικές ψευδαισθήσεις.. Διότι όλα είναι θέμα αντίληψης κι εσωτερικής κι εξωτερικής παρατήρησης. Και, ποιος ξέρει; Ίσως το σύμπαν το ίδιο να είναι αποτέλεσμα Παρατήρησης, να υπάρχει γιατί είναι εδώ ο άνθρωπος και το παρατηρεί. Νομίζοντας ότι βρίσκεται έξω από αυτόν..
Πόσα μυστήρια τον περιμένουν!

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου