ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Το φαινόμενο "Nocebo" και η διαταραχή της "πραγματικότητας" μας




Μετάφραση στο βίντεο:

"   Θα έχετε ακουστά το φαινόμενο placebo  - ανάρτηση σχετική: " Placebo: Το φαινόμενο των αυτοεκπληρούμεων προσδοκιών " - Γνωρίζετε όμως το φαινόμενο νοσέμπο;
Σε αυτό - αντίθετα με το φαινόμενο placebo - το σώμα παρουσιάζει μία αρνητική φυσική αντίδραση σε μια προτεινόμενη βλάβη.
-π.χ.- "Αυτό θα σου επιφέρει εμετό" -λέγεται στον ασθενή που αντί για κάποιο φάρμακο λαμβάνει απλό ζαχαρόνερο και έχοντας με αυτή την πληροφορία υποβάλει τον εαυτό του, ο οργανισμός του πραγματικά αντιδρά σύμφωνα με αυτό που το μυαλό αναμένει να συμβεί!-
 Το μυαλό διαθέτει τη δύναμη να δημιουργεί τη δική του φυσική πραγματικότητα..
Γιατί χασμουριόμαστε όαν βλέπουμε άλλους να χασμουριούνται;
Έχουν υπάρξει διάφορα καταγεγραμμένα συμβάντα στην Ιστορία:
Η επιδημία χορού το 1518 - Oι άνθρωποι που χόρευαν μέχρι θανάτου -
Η επιδημία γέλιου στην Τανγκανίκα - Η περίφημη επιδημία νευρικού γέλιου σε σχολεία της Tanganyika, το 1962 -
Το θαύμα του ινδουιστικού γάλακτος - Τα αγάλματα που έπιναν γάλα σ' όλο τον κόσμο -

Μερικοί πιστεύουν ότι πρόκειται για μια αντίδραση στο άγχος.

-π.χ. Οι γονείς που μαλώνουν ενώ η έφηβη κόρη τους ακούει τα τεκταινόμενα -
Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν "διαταραχή μετατροπής". Σε αυτό ο οργανισμός μετατρεπει το στρες σε μια σειρά από φυσικά συμπτώματα - ως αντίδραση στην παθογόνο αιτία -.   Στην περίπτωση αυτή -δηλαδή, του παραδείγματος με την έφηβη κοπέλα- παρουσιάζεται ένα τυκ ή ένας  σπασμός. Και, όπως σε κάθε διαταραχή, μπορεί να είναι μεταδοτικό! Αυτή η συλλογική συμπεριφορά δεν περιορίζεται στους ανθρώπους. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι σε ορισμένες κοινότητες, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, ένα ακούσιο φυσικό σύμπτωμα, που αναπτύχθηκε από ένα άτομο, μπορεί να εξαπλωθεί. Να μεταδοθεί από άτομο σε άτομο μέχρι να μολυνθεί μια ολόκληρη κοινότητα.
Έτσι το ερώτημα είναι αν η ιδέα της ασθένειας μπορεί να εξελιχθεί σε ασθένεια, τότε τι άλλο εντός της πραγματικότητάς μας είναι στην πραγματικότητα μια διαταραχή;   "


Η "χορευτική πανώλη", όπως την αποκάλεσαν, του 1518. Όπου εκατοντάδες άνθρωποι χόρευαν μανιασμένα μέχρι..τελικής πτώσης, χωρίς κανένας να μπορεί να τους σταματήσει! Κι ενώ στα ίδια τα πρόσωπα πολλών ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος λες και κάτι τους επέβαλλε να χορεύουν μέχρι θανάτου -από καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικά, αφυδάτωση κι εξάντληση- παρά τη θέλησή τους. Η αρχή έγινε ένα πρωινό του Ιουλίου του 1518, στην πόλη του Στρασβούργου της Γαλλίας, όταν μία γυναίκα ονόματι Frau Troffea άρχισε να χορεύει ασταμάτητα και σε κάθε πιθανό συνδυασμό, σε ένα δρομάκι της πόλης. Ο εκστατικός αυτός χορός της διήρκησε πάνω από 6 μέρες. Μέσα σε μία εβδομάδα άλλοι 35 άνθρωποι την ακολούθησαν σέρνοντας ένα παρανοϊκό, και δίχως σταματημόγαϊτανάκι χορού και μέσα σε ένα μήνα ο αριθμός των "αυτοκτονικών χορευτών" έφτασε στους 400. Το γεγονός αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση!

Σκεφτείτε λοιπόν τις προεκτάσεις του ερωτήματος που έκλεισε το αρχικό βίντεο. Όχι μόνο σε επίπεδο φυσικής υγείας, διανοητικής και σωματικής, αλλά και σε επίπεδο διαμόρφωσης μιας ολόκληρης συλλογικής πραγματικότητας. Και της νοόσφαιρας που την περιβάλλει και την προσδιορίζει. Και εφόσον, αν επικαλεστούμε για πολλοστή φορά τις εκπληκτικές εξελίξεις στον χώρο της Κβαντομηχανικής -Κβαντική Φυσική : Η Νέα Αλχημεία το περίφημο νοητό πείραμα της «γάτας του Σρέντιγκερ»το απίστευτο κι όμως αληθινό πείραμα της διπλής σχισμής- η "πραγματικότητα" φαίνεται να είναι μια ρευστή κι εύπλαστη κατάσταση, πόσο μπορεί μια ιδέα να την καναλιζάρει και να την παγιώσει σε συνθήκες δημιουργικές και ευνοϊκές για τον άνθρωπο ή αρνητικές, επικίνδυνες και στάσιμες  για την εξέλιξή του ως είδος;  Μήπως, τελικά, το αφύσικο σύγχρονο και τοξικό μοντέλο ζωής, από κάθε άποψη και σε κάθε πτυχή -οικονομική, πολιτική, πνευματική, διατροφική και περιβαλλοντική,  αλματώδους προόδου της τεχνοεπιστήμης και τελείως άνισης σε σχέση με την απόκτηση αυτοεπίγνωσης ατόμων και κοινωνιών- αποτελεί μια τεράστιας κλίμακας μαζική διαταραχή; Μέσα στην οποία βρισκόμαστε όλοι καθηλωμένοι.
 Ή, θα μπορούσα ακόμη και να το θέσω κι έτσι: ποιοι μας "χορεύουν" σε μία, δίχως όρια και λογική, συλλογική παράκρουση; 

Κι όπως έκλεισα και σε αυτή την ανάρτηση: "Καλώς όρισες στην τρέλα!" - Η άνθηση των ψευδαισθήσεων  :
το βίντεο προερχόταν από την τηλεοπτική σειρά "Legion", season 2, η οποία εντυπωσιάζει και για τις υπερρεαλιστικές πινελιές που εναλάσσονται με ψυχεδελικής αισθητικής πλάνα ή αποτελούν ενισχυτικό κομμάτι αυτών. 

ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΕΣ ΜΑΣ! 
Ή στα "εμφυτεύματα" μέσα στο "hardware" του εγκεφάλου,  ευάλωτου σε διεισδύσεις "κακόβουλων λογισμικών".


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου