ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 7 Απριλίου 2018

Shame on you! Shame on us, too!


{Μτφ: 35 εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ πεινάνε ή δεν ξέρουν πού θα βρουν το επόμενο γεύμα τους (σχόλιο: σε κάποιο συσσίτιο;... στα σκουπίδια...;) 13 εκατομμύρια από αυτούς είναι παιδιά! Εάν κάποια άλλη χώρα φερόταν έτσι στα παιδιά μας, θα βρισκόμαστε σε πόλεμο με αυτήν" Τζεφ Μπρίτζες, ο βετεράνος πολύ αξιόλογος Αμερικανός ηθοποιός }

If you combine the cost of Obama’s inauguration and DonaldTrump’s inauguration we could have put every homeless family in America in a shelter and we could have fed every homeless and hungry child in America. We live in a world where inaugurations and bombing other countries is more important than people that are suffering. Shame on us.

{μτφ: Εάν αθροίσεις το χρηματικό κόστος της τελετής ορκωμοσίας κι ανάληψης καθηκόντων του ομπάμα και του Τραμπ, θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε καταφύγιο για κάθε άστεγη οικογένεια της Αμερικής και θα μπορούσαμε να ταΐσουμε κάθε άστεγο παιδί. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου τα σώου της ορκωμοσίας και ο βομβαρδισμός άλλων χωρών, έχουν μεγαλύτερη σημασία από τους ανθρώπους που υποφέρουν. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ! }


τα παραπάνω τα πήραμε από ΕΔΩ. Xρήσιμη είναι και η σύνδεση με αυτά: 

> Με κουπόνια σίτισης ζουν εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στις ΗΠΑ
Την έβαψες αν είσαι φτωχό παιδί με προβλήματα στη χώρα της "ελευθερίας": " Juvenile Court Fees Punish Children for Their Families’ Poverty "
> Εκεί δηλαδή όπου (απόσπασμα από ανάρτηση του Ένοικου): ...κανονικότητα στη "χώρα της ελευθερίας" και της "θεϊκής συμμαχίας" σε πόλεμο κατά των πάντων είναι πλέον το γεγονός ότι: "από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής. Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες».
Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων - τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου. Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν."

Aυτά τα "χριστιανικά" (μέρες κατάνυξης που είναι, έτσι;) από τις θεοσεβούμενες Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής, όπως έχουμε αποφασίσει να τις αποκαλούμε εδώ. Τη Μέκκα της ολοκληρωτκής κυριαρχίας και ασυδοσίας των χρηματοπιστωτικών ομίλων και πολυεθνικών εταιρειών, της επέλασης των γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων, του κορπορατισμού και των σκιωδών κυβερνήσεων πίσω από απωθητικούς ή σόουμεν αχυράνθρωπους. Αλλά κι εδώ στο Ελλαδιστάν-αποικία επαχθούς χρέους και αέναης κονόμας των εγχώριων κρατικοδίαιτων "μπίζνεσμεν" και πολιτικατζήδων: αλήθεια πόσα χρήματα θα μπορούσαν να εξοικονομηθούνε από τους πακτωλούς που κατασπαταλούνται κάθε φορά στις προεκλογικές εκστρατείες κομμάτων και αποκομμάτων; Ή μήπως δεν υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και σοβαρότατα κοινωνικά θέματα στο καράβι της "πρώτης φοράς αριστεράς" με εξόφθαλμες δεξιές τιμονιές στον ωκεανό του τουρμποκαπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης; Kαι άνθρωποι, οικογένειες, μικρά παιδιά που σταυρώνονται κάθε μέρα χωρίς να ελπίζουν σε θαύματα;
ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ UNICEF ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Η Διεθνής των ενωμένων τυράννων και τυραννίσκων, υποκριτών, τοκογλύφων και καθαρμάτων του κόσμου σάς εύχεται καλή ανάσταση! Μην αμελήσετε να προλάβετε να σουβλίσετε και τον οβελία πριν βρεθείτε, εκτός από καταχρεωμένοι στις τράπεζες και τα φοροεισπραχτικά τους φέουδα (ή "κράτη"), και άστεγοι, ρακένδυτοι και πεινασμένοι...
 Και μην ξεχνάτε: όταν σας χαστουκίζουν στο ένα μάγουλο να γυρνάτε και το άλλο! Ασχέτως αν αυτός ο κόλαφος της ζώσας πνοής κάθε όντος, αυτή η επαίσχυντη, νοσηρή παθητικότητα και παραίτηση (υπέρ των ποηρών και ισχυρών που πλάθουν τις θεάρεστες τρισάθλιες επίγειες συνθήκες)  δεν απαντιέται πουθενά στη φύση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου