ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 7 Απριλίου 2018

"Κενός"



 δανειστήκαμε την παραπάνω φωτογραφία από τον ΤΟΙΧΟ ΤΟΙΧΟ


Κάποιες δικές μου σκέψεις που τράφηκαν από την παραπάνω εικόνα:

Η "κενότητα", που σέβεται την ανεξαρτησία της συνείδησης και αντίληψής της, μπορεί να βρίθει από αξιοσημείωτες έως ζωτικές σημασίες και να είναι πλήρης λάμψης και στέρεας προσωπικότητας όταν επιλέγει να είναι αυτόνομη, αυτόφωτη, αυτοπροσδιοριζόμενη κι...αυτοκινούμενη. Αυτό το τελευταίο δεν σημαίνει ότι αποβλέπει στην αναδίπλωση στον εαυτό και στη διάσπαση λόγω προσωπικής ιδιοτροπίας. Αντιθέτως, μπορεί ακόμη και να μεγαλουργήσει (προς όφελος και του ίδιου του ατόμου και των γύρω του με τους οποίους αλληλεπιδρά) κάτω από τις κατάλληλες εξωτερικές συνθήκες. Όπου η ελευθερία της έκφρασης και η υποστήριξη του χτισίματος ενσυνείδητων προσωπικοτήτων αποτελεί το βασικό γνώμονα στην οικοδόμηση μιας συλλογικής συνθήκης.
(Μερικές φορές, ένα άτομο δύναται να δημιουργήσει, να ανακαλύψει, να επινοήσει, να επιμείνει και να αντισταθεί και να μεγαλουργήσει και κάτω από αντίξοες κι εχθρικές συνθήκες).

 Ένας άνθρωπος κενός νοητικών σκουπιδιών, μιμιδίων και απορροιών ποδηγέτησης, με το να σέβεται την ετερότητα και τη μοναδικότητα κάθε ανθρώπινης υπόστασης, σέβεται τον ίδιο τον εαυτό του. Και αρέσκεται στην υιοθέτηση μιας στοχαστικής προσέγγισης και ανυπόταχτης στάσης μπροστά στο κενό μιας ύπαρξης παραδομένης στην ασφάλεια της ιδρυματοποίησης (κάθε είδους "εσωτερική" κι εξωτερική κατάσταση του ανθρώπινου όντος που μπορεί να συνδέεται με αυτό τον όρο), την αυτοματοποίηση, την αυτ-απάτη, την συλλογική ψευδαίσθηση της συναινετικής πραγματικότητας.

 Όχι σπάνια, μια τέτοιας ποιότητας ή υφής "κενότητα" αποκαλείται "μηδενισμός" ή "ατομισμός", συχνά με μεγάλη προσοχή από τους "ποιμένες" ανθρώπινων, ομοιόμορφων και ομόηχων στα βελάσματα αγέλων κι από τα "βοσκόπουλα" τους. Και πιο γενικά, από τους απαίδευτους και εκπαιδευμένους στην παπαγαλία δημοφιλών κάθε εποχής συνθημάτων και κατευθύνσεων "ζωής", τους "ρεαλιστές", τους "σταυροφόρους", τους επαγγελματίες επαναστάτες και το κάθε λογής υπηρετικό προσωπικό μικρών και μεγάλων αφεντάδων και "κηδεμόνων" των ανθρώπινων κοινωνιών.


ανιχνευτής

Δες κι αυτά: Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου και  Μία εκστατική επιθυμία...

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)