ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

Ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως λέμε ελληνικό ναυάγιο...

άλλο ζώο για την παράγκα; να νιώσει σαν το σπίτι του και να σκοτώσει ή να ματώσει για την ομαδάρα;

Ελληνικό ποδόσφαιρο. Το μεγάλο πλυντήριο ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Η σανίδα σωτηρίας της αμετροέπειας και της κάθε είδους παράνομης δραστηριότητας. Τα αλισβερίσια και τα deals κάτω από το τραπέζι του μεγάλου εθνικού ανεκδότου με τίτλο "διαφάνεια". Οι αλλαξοκωλιές μεταξύ του μαφιόζικου κράτους και κρατικοδίαιτων (κυρίως) "μεγαλοπαραγόντων" μαφιόζων. Η φάμπρικα παραγωγής στρατών από χειραγωγούμενους κρετίνους, που αν καταργούνταν το κλωτσοσκούφι των σωβράκων και των φανέλων εκείνοι θα πάθαιναν τέτοιο πολιτισμικό σοκ που ή θα τους οδηγούσε σε μαζικό χαρακίρι ή θα κλείνονταν σε μοναστήρια να προσεύχονται όλη τη μέρα για την επιστροφή των θεών τους.


Σιγά μην καταργηθεί ποτέ η αρένα εκτόνωσης και αλληλοσφαγής των φούφουτων, αρρώστων και ανεγκέφαλων της κοινωνίας, τα αφεντικά και οι ποδηγέτες της έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από τους τοξικομανείς της ποδοσφαιρικής νάρκας αυτό το σφαγείο αξιών και φαιάς ουσίας. Είναι πολύ χρήσιμο να σφάζονται οι τελευταίοι μεταξύ τους από το να φάνε καμία ανεπιθύμητη φλασιά και να στραφούν κατά των πάσης φύσης ναρκέμπορων και νεκροθαφτών της κοινωνίας...

Για τα τελευταία γεγονότα που σόκαραν την "ποδοσφαιρική οικογένεια", που βάζει κάτω σε ανατριχιαστικές εντυπώσεις και νοσηρότητα περιρρέουσας ατμόσφαιρας ακόμη και την "Οικογένεια Άνταμς", (είναι αυτό που λέμε "πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει" κι ας περιείχε αυτή τη φορά το μενού του γηπεδικού πανδαιμόνιου και επίδειξη κουμπούρας), πιστεύουμε ότι το παρακάτω βιντεάκι είναι ό,τι πιο κατάλληλο. Και δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε επί του θέματος αυτού. Που, τόσο για τα κανάλια όσο και για τους "αγνούς'' φιλάθλους και καφροπατέρες οπαδομαλάκες, οφείλει να απασχολεί την ελληνική κοινωνία. Λες και δεν της λείπουν, της τελευταίας, οι σοβαρότατες αιτίες για να προβληματιστεί όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της.
ΡΕ ΟΥΣΤ!!!!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου