ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Παράδοξα


" Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, το να υπερασπίζεσαι την ανεκτικότητα απαιτεί να μην ανέχεσαι τον μη ανεκτικό" ΚΑΡΛ ΠΟΠΠΕΡ

Ακολουθώντας ένα τέτοιο "weird" μονοπάτι σκέψης δεν αργείς να σκοντάψεις και σε άλλα παράδοξα σημεία. Ή διαπιστώσεις.

Όπως το εξής: ο αντιφασισμός, ειδικά στην πλέον στρατευμένη και "ορκισμένη" εκδοχή του, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε ένα λανθάνον μεν καθ'όλα υπαρκτό δε είδος φασισμού. Υιοθετώντας τις στρεβλές αντιλήψεις και το καταλυτικό  σκοτάδι που χαρακτηρίζει την τυφλότητα του φασισμού!
-Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;-

Ή και αυτό: Η λογική όταν ακολουθεί μια άκαμπτη και γεμάτη δογματικές αγκυλώσεις αντιμετώπιση του καθορισμού ή ερμηνειών, συμβάντων ή φαινομένων, αυτού που αντιλαμβάνεται ως "πραγματικότητα", ή ορθότερα αυτού που κατά την άποψή της "οφείλει να είναι η πραγματικότητα", τότε μετατρέπεται σε ένα είδος τρέλας. Ή διανοητικού και ψυχολογικού μπλοκαρίσματος. Των εν είδει "θεματοφυλάκων εκλεκτών" της ή των πολλών δυναστευόμενων από αυτήν.

Αλλά μήπως και η ίδια η ζωή δεν είναι ένα παράδοξο;
Που από τη στιγμή του ξεκινήματός της αρχίζει την πορεία προς το τέλος της. Οπότε ο φόβος του θανάτου φαίνεται να είναι η κινητήρια δύναμη της κατασκευής αυτού που ονομάζουμε θρησκεία. Η οποία όταν, στην ουσία, προκρίνει την ανταμοιβή του ανθρώπου για την επιθυμητή -από ποιους;- στάση ζωής του στον.. θάνατο, τότε στρέφεται, στην ουσία της και πάλι, κατά της ζωής.


Κι εφόσον ο άνθρωπος δημιούργησε τεχνολογία, όπως την περίφημη τεχνητή νοημοσύνη, όταν αυτή φτάσει στο σημείο να τον ξεπεράσει ή προσπεράσει μην έχοντάς τον πια ανάγκη, όπως ήδη επισημαίνουν και προειδοποιούν αρκετοί επιστήμονες, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίζεται με αυτοκαταστροφική συνέπεια και ξέφρενους ρυθμούς η διαρκής εξέλιξή της τεχνολογίας από τον άνθρωπο;

Κατά πόσο η "ψυχική ασθένεια" ή η "παραξενιά" ή "αλλοκοτιά" , τελικά, μπορεί να είναι μια υγιής αντίδραση ενός ανθρώπου; Όταν, σε κατάσταση παράδοξης διαύγειας για την εικόνα που έχουν σχηματίσει οι άλλοι γι'αυτόν, καταφέρνει να αναγνωρίσει και προσπαθεί να κατανοήσει τους παράξενους και ανατρεπτικούς για τη "φυσιολογικότητα" τρόπους ή μηχανισμούς της πανταχού παρούσας παραδοξότητας..



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου