ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

"...Δεν κάναμε όλη αυτή τη διαδρομή...για να καταλήξουμε homo Consumus"!



" «Το να μεταμορφώσεις την αντίληψη του κόσμου και να αλλάξεις τη δομή της κοινωνίας είναι το ίδιο πράγμα. Απελευθερώνοντας τον εαυτό του κάποιος, έχει αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης και, συνεπώς, έχει μετασχηματίσει την κοινωνία» Πήτερ Μάρσαλ
Δεν κάναμε όλη αυτή τη διαδρομή των εκατοντάδων χιλιάδων ετών από τις Σαβάνες μέχρι τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις για να καταλήξουμε homo Consumus. Δεν μας αξίζει μια τέτοια μοίρα. Η πολυθρύλητη ελευθερία μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη –δοκιμάστε, για παράδειγμα, να μην πληρώσετε για κάποιους μήνες τους λογαριασμούς σας…– και οι επιλογές μας περιορισμένες. Άλλωστε δεν μπορούμε να διαλέξουμε αυτό που είμαστε (δηλαδή παγιδευμένοι στο Matrix της «πραγματικότητας»), μπορούμε μόνο να διαλέξουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε:
να ξεφύγουμε από αυτό και να δραπετεύσουμε στην «έρημο του πραγματικού»...
Αντιστεκόμενοi ή όχι το Matrix της καθημερινότητας μας τρέφεται από τα ίδια του τα απορρίμματα, παίρνει την ενέργεια του από την ενέργεια που δαπανά σ’ ένα είδος θαύματος της υποκατάστασης. Η λάμψη του προέρχεται από τα ελαττώματα του. Ο πόνος και η μιζέρια που μας προκαλεί μας κάνουν ακόμη καλύτερες «μπαταρίες». Όσο για μας,
εμείς επιμένουμε να ζούμε μέσα από τις παγίδες που στήνουμε ο ένας για τον άλλον και το μόνο που πολλαπλασιάζει την ενέργεια μας είναι η αδράνεια του θανάτου…
Παραφράζοντας τέλος τα λόγια του ποιητή Κατσαρού σας παρακινώ, για χιλιοστή φορά (κοντεύω να βαρεθώ τον εαυτό μου), να «Αντισταθείτε. Ακόμη και σ’ έμενα που σας γράφω όλα αυτά. Αντισταθείτε!» "


Συνυπογράφουμε τα παραπάνω (που τα βρήκαμε και τα διαβάσαμε ΕΔΩ) και τα προεκτείνουμε, κατά κάποιο τρόπο, με αυτά τα δικά μας:
Μία εκστατική επιθυμία...
- "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!
- Η Μαύρη Τρύπα επί Γης
- " Σπάσε την πραγματικότητα!"
- Το "κόκκινο χάπι" είναι πάντα στη διάθεσή σου
- ΟΝΕΙΡΟΠΌΛΟΙ...
- Tο να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά... 
- κραυγές και βελάσματα μέσα από κελιά μέσα σε κελιά
so you think you are free...- "Προορισμός" του ανθρώπου είναι να "τακτοποιηθεί" σε μια προβλέψιμη, "οργανωμένη" και καναλιζαρισμένη, δίχως "ακρότητες" και εντάσεις και ήσυχη σαν τη σιωπή του τάφου, "ζωούλα". Αυτή που επαινείται διότι κοιτάει πάντα τη δουλει(ί)ά της...
-Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!
 
"Δε θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση, γουστάρω ελευθερία!" 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου