ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Περί καλοκαιρινών "Αξιών"


"Βe cool or be fool" (?)

Tο καλοκαίρι μπήκε για τα καλά. Με τη ζέστη την ασήκωτη που κόβει την ανάσα κυριολεκτικά. Και κάνει τη δουλειά, ειδικά τη σκληρή και επίπονη, να μοιάζει με καταναγκαστικά έργα σε κάποιο, μικρό ή μεγάλο, από τα απαιτητικά στρατόπεδα της λεγόμενης αγοράς εργασίας για τους κρατούμενους. Που τολμούν να φαντάζονται ότι έχουν δικαιώματα για πιο ανθρώπινα ωράρια και συνθήκες και αμοιβές αξιοπρεπείς. Ωστόσο πού και πού το μυαλό μπορεί να παίξει και περίεργα παιχνίδια και να φαντασιωθείς ότι έχεις αράξει με το δροσιστικό ρόφημα σε κάποια τροπική παραλία της Καραϊβικής ή έστω κάπου πιο κοντά. Ας πούμε στην καλοκαιρινή πασαρέλα της Μυκόνου-χαρά του επώνυμου που ξέρει να επιλέγει πάντα τα "hot spots", του (επαγγελματία κυρίως) ζιγκολό, του ναρκέμπορα, του/της "θέλω να γίνω star ή έστω για λίγο επώνυμος" με κάθε μέσο και με κάθε αναγκαία "θυσία"...ή απλά "θέλω να κάνω το κομμάτι μου κι εγώ όσο μετά κι αν χρεωθώ".
..Από την άλλη πλευρά του καλοκαιρινού νομίσματος (αυτού της εσωτερικής μετανάστευσης σε αναζήτηση δουλειάς), δεν ξέρουμε πόση τελικά χαρά εισπράττουν οι εργαζόμενοι σε εξοντωτικούς ρυθμούς πίσω από τη βαβούρα και τα "άψογα service" και τις "ποιοτικές υπηρεσίες" αυτού του καλοκαιρινού φρενοκομείου. Τελοσπάντων, ας δούμε ένα (όχι και πάρα πολύ παλιότερο) άρθρο που μας τα λέει με το δικό του εύστοχο, πιστεύουμε, τρόπο.

 
Η Αξία “Μύκονος”



 
"look but don't touch", "φτωχομπινέ"!



Εδώ και μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα τιμολόγιο από παραλία της Μυκόνου που χρεώνει την ξαπλώστρα 20 ευρώ και το μπουκάλι νερό με 7. Συνοδευόμενο φυσικά απ’ τις ανάλογες αποδοκιμασίες για τις δήθεν εξωφρενικά υψηλές τιμές του νησιού των πλουσίων. Είναι όμως πράγματι εξωφρενικές αυτές οι τιμές; Φαινομενικά ναι, οπουδήποτε αλλού τα ίδια προϊόντα χρεώνονται με κλάσμα των παραπάνω ποσών. Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτά που αγοράζει ο καταναλωτής δεν είναι απλώς μία ξαπλώστρα και ένα μπουκάλι νερό, αλλά κάτι παραπάνω. Αγοράζει πρώτα και κύρια την αξία “Μύκονος” που ενσωματώνεται στις εν λόγω υπηρεσίες και εκτοξεύει το κόστος τους.
Σε τι συνίσταται όμως αυτή η περιβόητη αξία;
Όχι φυσικά στο ιδιαίτερο φυσικό κάλλος του νησιού – υπάρχουν άλλα πιο όμορφα που κοστίζουν πολύ λιγότερο – ούτε στο υψηλό επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχει. Συνίσταται στο ότι εδώ και δεκαετίες είναι το νησί που επιλέγουν οι πλούσιοι, οι επιτυχημένες τηλεπερσόνες και άλλες φιγούρες της show biz, για τις διακοπές τους. Γι αυτό είναι διάσημη η Μύκονος και εκεί οφείλει την μεγάλη ελκυστικότητατης ως τουριστικός προορισμός. Αντλεί απ’ το στάτους και την αίγλη των επισκεπτών της. Μία βασική και αναγκαία μορφή εκδήλωσης αυτού του στάτους είναι η επίδειξη πλούτου. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν πολλά χρήματα και το προβάλλουν σε κάθε τους βήμα και δραστηριότητα. Και σε μία κοινωνία πλήρως ενσωματωμένη στο καπιταλιστικό κύκλωμα η αξία κάθε πράγματος ταυτίζεται σχεδόν πάντα και πλήρως με τη χρηματική του αποτίμηση.
Κατόπιν τούτων, προκύπτει το εξής κύκλωμα.

Η Μύκονος έγινε το νησί των πλουσίων και των διάσημων.
Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτών των ομάδων και μέσο που τους διαφοροποιεί απ’ τους υπόλοιπους είναι η επίδειξη πλούτου. Το στάτους των πλουσίων και τα πολλά χρήματα που ξοδεύουν για να το επιβεβαιώσουν επιτελεστικά ενσωματώνονται στις υπηρεσίες που προσφέρει το νησί και η αξία τους εκτοξεύεται. Η υψηλή αξία των υπηρεσιών του νησιού επικυρώνει με τη σειρά της το στάτους των επισκεπτών της (τόσο ακριβές που μόνο ΛΙΓΟΙ και “εκλεκτοί” μπορούν να τις απολαύσουν). Έτσι το κύκλωμα γίνεται κλειστό και αυτοτροφοδοτούμενο. Στην ξαπλώστρα της Μυκόνου των 20 ευρώ υπάρχει ενσωματωμένη λίγη απ’ τη συμβολική αξία του Κωστόπουλου και της Μενεγάκη και αυτή είναι που πληρώνει πρωτίστως ο καταναλωτής, όχι βέβαια τη λειτουργική της χρησιμότητα – να ξαπλώνει το κορμί του μετά το μπάνιο.  [Οι ισχυρές κάστες της Ινδίας επιλέγουν τη Μύκονο για τους γάμους και τις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, ξοδεύοντας αμύθητα ποσά.]
Όποιος λοιπόν ανέβασε το τιμολόγιο στο διαδίκτυο και όσοι μαζί του εξανίστανται για τις “ληστρικές” τιμές δεν έχουν δίκιο. Συστατικό στοιχείο του “προϊόντος” Μυκόνου που το καθιστά περιζήτητο είναι και αυτές οι υψηλές τιμές. Χωρίς αυτές και το κύκλωμα που περιγράφεται παραπάνω θα ήταν ένα ακόμη συνηθισμένο νησί των Κυκλάδων. Αυτός που επισκέφτηκε τη Μύκονο και βρήκε τις τιμές εξωφρενικές βρίσκεται σε αντίφαση. Από τη μία επέλεξε το νησί λόγω της “ιδιαιτερότητας” του (νησί των πλουσίων και των διάσημων). Από την άλλη διαμαρτύρεται γιατί κλήθηκε να πληρώσει το (υψηλό) κόστος αυτής της ιδιαιτερότητας που τον έκανε να θέλει εξαρχής να το επισκεφτεί.
Απ’ ότι φαίνεται ο συγκεκριμένος ήθελε ν’ απολαύσει Μύκονο χωρίς “μυκονίνη”, όλα τα ευχάριστα δηλαδή, στοιχεία του προϊόντος χωρίς κανένα απ’ τα δυσάρεστα. Κάτι σαν μπύρα χωρίς αλκοόλ. Οι πάντες όμως γνωρίζουν πως τέτοιου είδους υποκατάστατα δεν προσφέρουν την εμπειρία των πρωτότυπων. Για τους μόνιμους θαμώνες της Μυκόνου ο διαμαρτυρόμενος επισκέπτης δεν είναι παρά ένας “φτωχομπινές” που ρίχνει το επίπεδο του αγαπημένου τους προορισμού. Για όλους τους υπόλοιπους, που δεν μας δελεάζουν οι κούφιες υποσχέσεις του νησιού των πλουσίων, δεν είναι παρά μία ακόμη απόδειξη του πως ο καπιταλισμός μπορεί, την ίδια στιγμή που απαξιώνει μέχρι και την ανθρώπινη ζωή όταν δεν παράγει κέρδος, να υπεραξιώνει το τίποτα, όπως οι ξαπλώστρες της Μυκόνου και οι θαμώνες της.
Απλά πράγματα για τους έχοντες ΛΟΓΙΚΗ

Δημήτρης Τσίρκας 6/8/2015

***

το διαβάσαμε στο businesslife


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου