ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ευχαριστήρια επιστολή ταπεινού εξουσιαζομένου

Αγαπητοί εξουσιαστές κάθε είδους

Με την παρούσα επιστολή θέλω να σας εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες.

Απο μικρός ζούσα μέσα στον φόβο. Η ζωή μου όσο μεγάλωνα γινόταν αφόρητη μέρα με την ημέρα. Κάθε φορά που αισθανόμουν οτι είχα αποκτήσει κάτι ένας νέος φόβος γεννιόταν στην άρρωστη και φοβική ψυχή μου. 

Έτσι έφτασα στην ηλικία που η δημιουργική εποχή μου αρχίζει να είναι περισσότερο  πίσω μου παρά μπροστά μου. Η ηλικία στην οποία ταιριάζει καλύτερα αυτό που λένε οι "φίλοι" μας οι Βρετανοί "To have and to hold"

Το πρώτο κομμάτι το είχα καταφέρει κάπως. Το δεύτερο; Πως να κρατήσω αυτά που έχω; Οι φόβοι μου έφτασαν στο ζενίθ . Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να βλέπω με καχυποψία τον κάθε συνάνθρωπο . Όλοι ήταν ζηλόφθονοι και ήθελαν με κάθε τρόπο να μου κλέψουν ό,τι κέρδισα με κόπο ή μου δόθηκε σε κάποια φάση της ζωής μου δικαιωματικά. 

Τώρα θα σκεφτείτε "Τι λέει ο παράφρονας; Πώς τον ευεργετήσαμε εμείς;" Θα φτάσω σύντομα σε αυτό.

Πραγματικά έφτασα στην παραφροσύνη. Έψαχνα τις απαντήσεις σε βιβλία και θεωρίες συνωμοσίας αλλά δεν έβρισκα πειστικές απαντήσεις. Υπήρχε όμως πάντα κάτι κοινό. Η άσβεστη και αέναη δίψα για δύναμη του ανθρώπου . Σας είδα. Σας είδα παντού. Στην πολιτική, στον στρατό, στην εργασία, στο σχολείο κλπ κλπ. ΠΑΝΤΟΥ. Και τότε καθε φόβος έσβησε και για αυτό σας ευχαριστώ.


Γιατί συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος τόσα χρόνια. Δεν είχα ποτέ τίποτα. 

Στο σχολείο νόμιζα οτι είχα μόρφωση αλλά έκανα λάθος. Ήταν απλά η δική σας εκπαίδευση να γίνω χρήσιμο πιόνι που δεν θα μου την στερούσατε ποτέ.

Μου κλέψατε δυο χρόνια απο την ζωή μου στον στρατό προσπαθώντας εκτός απο πιόνι που με κάνατε στο σχολείο να με κάνετε και δολοφόνο.

Με βάλατε στην παραγωγική διαδικασία και μου δίνετε ένα για κάθε χίλια που σας παράγω.

Η "Ιδιοκτησία" μου είναι και αυτή δική σας. Με αφήνετε με την ψευδαίσθηση οτι έχω κάτι μόνο και μόνο για να με απειλείτε οτι θα μου το πάρετε.

Ελευθερία δεν είχα ποτέ. Κάθε βήμα στην ζωή μου ήταν προκαθορισμένο.

Χρήματα δεν είχα ποτέ. Οι τράπεζες σας τα έχουν και μου δίνουν λίγα όταν τα ζητήσω χαριστικά.

Μου τα είχατε πάρει όλα πριν τα αποκτήσω.



Για αυτό σας ευχαριστώ!

Μου πήρατε κάθε φόβο , κάθε ανασφάλεια.

Ήρθε η ώρα να δείξω εμπράκτως την ευγνωμοσύνη μου.  

Ήρθε η ώρα να αρχίσω να παίρνω εγώ τους δικούς σας φόβους. Γιατί όταν έναν άνθρωπο τον έχετε κάψει μέχρι να μείνει μόνο στάχτη, το επόμενο βήμα θα έπρεπε να το ξέρετε. Είστε τόσο παλιοί στην εξουσία που αποκλείεται να μην το γνωρίζετε, δεν μπορεί να είστε τόσο τυφλοί.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου