ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Oι αναρχικοί της Κούβας για τον Κάστρο

Tι λένε οι αναρχικοί της Κούβας, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, για την όχι και τόσο "επαναστατικά υποδειγματική" εποχή του:


Anarchist Federation: Anarchists on Cuba



It will be difficult to escape the eulogies to Fidel Castro (1926-2016) from the British Left. Jeremy Corbyn’s take is perhaps most significant though. Treading a tightrope between his enthusiasm for old-fashioned socialist values and the reality of modern politics in Britain, his observations are revealing. He makes the very dangerous relativistic argument that whilst in Cuba, as in other regimes, there have been ‘excesses’, we have to look at the positives such as the healthcare system and education. There has been much change in Cuba, he says, and that economic progress must go hand in hand with human and free-speech rights. Above all, he says that Castro, “will be remembered as a champion of social justice”.

10 US presidents threatened to oust Castro and failed. Corbyn finds this impressive. It could have something to do with the fact that Castro didn’t exactly stand for election very often. In 1961, two years after he took power in the Cuban political revolution, he declared that “The revolution has no time for elections”. That’s usually called a dictatorship! It is in this context that Castro intervened politically in Africa, even if his activity in Angola did play a part in the ending of Apartheid, and let’s not forget that the World came within a hair’s breadth of nuclear war in the stand-off known as the Cuban Missile Crisis in 1962 as a result of the shift in power in the Caribbean. States bring war, always.

Most notoriously, lesbians, gays and trans. people continue to be persecuted in Cuba and although there is anti-discrimination employment legislation, discrimination is rife in public sector policy. Transgender people in particular are effectively criminalised if they attempt to medically transition privately (even though it is almost impossible to gain access any other way: only 5 legal transition operations are performed each year).  The great Cuban educational system does little in practice to reduce the level of hate crimes.


What is rather surprising is that Corbyn visited Cuba three times including cycling around it with his son. How lovely! Didn’t he see the shocking levels of urban and rural poverty? Did he think that the reason not many people criticise their government to tourists is because might be because they are too afraid to?

Of course anarchists have no sympathy either for the wealthy Cuban exiles who have fled Cuba for the US over the years and today are dancing in the streets of Miami, let alone the CIA and other parties in their sometimes farcical attempts to assassinate Castro. The real historical heroes were the ordinary people who stood up to the regime of the previous dictator Fulgencio Batista y Zaldívar.
Cuban anarchists have been in the picture since the nineteenth century and suffered repression under regimes of all colours historically and currently for standing up against both capitalism and the state, and in favour of freedom of speech and organisation. The AF played host to a tour by one group attempting to organise safely, the Observatorio Critico Cubano in 2015  and they attended the 10th Congress of our International, IAF-IFA.

If you are a bit sickened by the deference being shown to this supposed ‘great figure’ of the 20th Century, are suspicious about the picture painted of life in Cuba by groups like the Cuba Solidarity Campaign, and would like to know more about Cuban Anarchism, take a look at:

Frank Fernández, Cuban Anarchism: The History of A Movement https://theanarchistlibrary.org/library/frank-fernandez-cuban-anarchism-the-history-of-a-movement

Fifth Estate #395, Winter 2016 http://www.fifthestate.org/archive/395-winter-2016-50th-anniversary/we-want-to-revive-anarchism-in-cuba/

More recent AF posts on Cuba: https://afed.org.uk/?s=cuba
See also, Organise #47, Winter

1997/98:
Myths and Legends – Che Guevara
via https://afed.org.uk/anarchists-on-cuba/

 Πάρθηκε από την Mpalothia

Επίσης:  ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΤΟ (ΑΝΤΙ-ΡΟΚ) ΚΑΓΚΕΛΟ...Ξεκαρδιστικά αποκαλυπτική "επιχειρηματολογία" σταλινικών μουσικοδημοσιογράφων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου