ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Navajo (ινδιάνοι Ναβάχο)

 

 

Navajo (ινδιάνοι Ναβάχο)

Ινδιάνικη προσευχή....
Οι Ινδιάνοι Ναβάχο, πίστευαν σε ένα πνεύμα: στο "Μεγάλο πνεύμα".

Από τους Ναβάχο της Αριζόνα
Μεγάλο Πνεύμα, που υπάρχεις πριν απ'ό,τι άλλο και βρίσκεσαι σε κάθε πρόσωπο και κάθε πράγμα, σε καλούμε να έρθεις, από τα μακρινά μέρη μέσα στην τωρινή μας ύπαρξη.
Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, που δίνεις φτερά στο νερό του αέρα να κυλάει και να γίνεται βροχή και χιόνι, που καλύπτεις τη γη με το κρυστάλλινο χαλί πάνω απ'όπου κάθε ήχος είναι όμορφος, στεκόμαστε μπροστά σου.
Γέμισέ μας δύναμη να αντέξουμε τις χιονοθύελλες και βοήθησέ μας να σε ευχαριστήσουμε για την ομορφιά που ξεπηδά από τη ζεστή γη, όταν αυτή ξυπνάει.
Μεγάλο Πνεύμα της Ανατολής, της γης που ανατέλλει ο ήλιος, που κρατάς στο δεξί σου χέρι τα χρόνια της ζωής μας και στο αριστερό τις ευκαιρίες της κάθε μέρας.
Προετοίμασέ μας να μην απορρίψουμε τα δώρα σου ούτε να χάσουμε από οκνηρία την ελπίδα της κάθε μέρας και της κάθε χρονιάς.
Μεγάλο Πνεύμα του Νότου που η ζεστή πνοή σου λιώνει τους πάγους γύρω από την καρδιά μας, που το άρωμά της μιλάει από μακρινές άνοιξες και καλοκαίρια, διέλυσε τους φόβους μας, λιώσε τα μίση μας, πυρπόλησε την αγάπη μας με τις φλόγες της αλήθειας.
Δίδαξέ μας πως όποιος είναι αλήθεια δυνατός, είναι επίσης ευγενικός, όποιος είναι σοφός είναι και ελεήμων, όποιος είναι γενναίος είναι και συμπονετικός.
Μεγάλο Πνεύμα της Δύσης, της γης που γέρνει ο ήλιος, με τα γυμνά βουνά και τα λειβάδια, ευλόγησέ μας με τη γνώση της ειρήνης και της ελευθερίας. Δίδαξέ μας πως το τέλος είναι πιο σημαντικό απ'την αρχή και πως ο ήλιος δε βασιλεύει μάταια κάθε μέρα.
Μεγάλο Πνεύμα της Γης, άρχοντα των μετάλλων και των πετραδιών, φύλακα των θησαυρών της γης, βοήθησέ μας να σε ευχαριστούμε καθημερινά για τις αμέτρητες πηγές σου που μας κρατούν ζωντανούς και για την ανείπωτη ομορφιά σου.

ΒΙΝΤΕΟ: Musica etnica Oliver Shanti - Navajo prayer song

Η αλήθεια ειναι, οτι οι προσευχές των ινδιάνων στο "μεγάλο πνεύμα", δεν "έπιασαν" ...και δεν "πιάνουν"...

το είδαμε στην ΙΝΔΙΑΝΑ

Διαβάστε επίσης από τον Ένοικο: 
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της αμερικανικής Ιστορίας: σύντομο χρονικό μιας γενοκτονίας!
 Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue "

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)