Όταν η ανάγκη καπελώνει την αγάπη - "Σύμφωνα και συμφωνίες (συμβάσεις και θεσμοί)..."

Σχόλιο: Είτε του ίδιου είτε διαφορετικού φύλου δυο άνθρωποι, όταν αγαπιούνται και επιθυμούν να μοιράζονται και ν'αντιμετωπίζουν από κοινού τις αγωνίες, τις χαρές, τα στραβοπατήματα, τις ελπίδες και τους πόνους, τις ομορφιές και τις ασχήμιες της ζωής, τότε ΔΕΝ έχουν ανάγκη από χαρτιά και δρώμενα με υπογραφές, ώστε να εξασφαλίσουν και την "ουράνια επικύρωση" και, πρωτίστως, την κρατική επικύρωση. Με όλες τις νομικού περιεχομένου κατοχυρώσεις, ώστε π.χ. να εξασφαλιστεί ο ένας σύντροφος σε περίπτωση θανάτου του άλλου και εμφάνισης κοντινών ή μακρινών από το πουθενά συγγενών, που διεκδικούν και παίρνουν ό,τι έχει σχέση με υλικά υπάρχοντα και περιουσιακά στοιχεία του εκλιπόντα. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει (και τις περισσότερες φορές ΔΕΝ είναι και δίκαιο απέναντι σε εκείνον/η που ηταν πάντα στο πλευρό του συντρόφου του/της ως το τέλος), αλλά αυτό είναι προσδιοριστικό στοιχείο μιας απόλυτα υλιστικής θεώρησης της ζωής από κοινωνίες που τα μέλη τους διακατέχονται από αντικείμενα και συσσωρευτικές λογικές και με την απληστία ως ατομικό ή συλλογικό λάβαρο. Κι αυτό, αναπόφευκτα, προσδιορίζει έως και διαβρώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα κι αυτές που δημιουργούνται με τις αγνότερες ή καλύτερες των προθέσεων. Δυστυχώς...
Άραγε, η αγάπη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει και να ανθήσει μέσα σ'ένα λιτό και γεμάτο από την ομορφιά της απλότητας περιβάλλον; Εκεί όπου κυριαρχούν οι πνευματικές ανησυχίες και απουσιάζουν οι υλιστικές μαλακίες με τις επίπλαστες ανάγκες που κουβαλάνε ως εμμονή, ως υποταγή σε εφήμερες μόδες, ως μεγαλομανία και α-νοησία, ως δυσβάσταχτα χρεωστικά...
Και μια τελευταία, προσωπική άποψη:
Ένα ζευγάρι ζει μαζί και αγαπημένα όχι ως "ένας νους"- κάθε άνθρωπος είναι καλό να διατηρεί την αυτονομία του και την ελευθερία των κινήσεών του κι αυτό δεν είναι έλλειψη αγάπης ή σεβασμου στον άλλο, είναι ανεξαρτησία ως βασική προϋπόθεση μιας ισορροπημένης και αλληλοτροφοδοτούμενης σχέσης!

ανιχνευτής

Σύμφωνα και συμφωνίες (συμβάσεις και θεσμοί)..........

Συμφωνίες και Σύμφωνα, Θεσμοί και Νόμοι, στο πλαίσιο της "αστικής δικαιοσύνης " και επειδή ποτέ δεν ξερεις τι επιφυλάσσει- αυτό το αστικό δίκαιο- στον αδύναμο, μάλλον με αφήνουν αδιάφορη για να μη πω με απωθούν!
Ο γάμος ειναι ένα απο αυτά!
Χα! Ο γάμος!
Εκκλησίες, τελετές, ρύζια και υπογραφές για καταχώριση στο κρατικό αρχείο.
Μετά εγκυμοσύνες και πάλι εκκλησίες, βαπτίσεις, λευκά τραπέζια οβάλ σε τεχνητό γρασίδι, θείες, ανήψια και ξαδέλφια.
Πρωτίστως πεθερικά, εντος εκτος κι επι τ αυτά!
Τούρτες, φαγητά, ψητά και οβελίες και οικογενειακά τραπέζια.
Υποχρεωτικά ξενύχτια και παιδικά γενέθλια.
Κοινή φορολογία αλλά και απιστίες, χωρισμοί και διαζύγια.
Να τι ειναι ο σύγχρονος γάμος! Αλλη.... διάσταση, λέμε!
Ο θεσμός...του γάμου που πολλοί λάτρεψαν και επιζητούν!
Θυμάμαι που η Σιμόν έλεγε, εδω και πολλά χρόνια, οτι ο γάμος είναι ένα κακό αστείο και μάλλον είχε δίκιο!
Οτι είναι σύμβαση με ορους μικροαστικής ηθικής, περιορισμός και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών.
Κι εγω τολμώ να πώ και να ρωτήσω...που κρύβεται σε όλα αυτά ο Ερωτας;
Μήπως παραδίδεται αβλεπί στα χέρια της πιο αρχαίας παράδοσης;
Και μέχρι πότε θα αφήνουμε την Αγάπη να τσακίζεται στα βράχια της ανάγκης;


διαβάσαμε το παραπάνω στην ΙΝΔΙΑΝΑ