Μία παύση στους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς και στα σαδιστικά προστάγματα της καθημερινής συλλογικής φρενοβλάβειας.
Ένα (προσχεδιασμένο;) μπλακ-άουτ.
Μια στιγμή που τρυπάει το γραμμικό βασανιστή χρόνο και τους απάνθρωπους κλειδοκράτορές του. Ένα ξόρκι από μέσα που παγώνει το χρόνο, δημιουργούς και θύματά του.
Μια αρυτίδωτη ηρεμία που μοιάζει με διαταραχή στα μάτια της "λογικής". Αυτής που ενσωματώνει στα κελιά της τη συμβατή με τους γρήγορους ρυθμούς του χαμού και τις τρελαμένες προτεραιότητες πλειοψηφία.
Και, έστω και για λίγο ή για όσο διαρκέσει ίσως, μια απαλή παράδοση στην αγκαλιά μιας πλανεύτρας μελαγχολίας.
Που αιωρείται σαν αερικό μέσα στις πνιγηρές διαδρομές μιας μουντής μετα-βιομηχανικής σιωπής. Περνάει βιαστικά γύρω από τις κοιμισμένες ρέπλικες του έμψυχου ανθρώπινου όντος, υγραίνεται από τη σκοτεινή βροχή και νιώθει τη βρώμα που αυτή μεταφέρει αλλά δεν αναμειγνύεται με αυτή. Αφουγκράζεται τα αδιέξοδα και τα ψέματα της συναινετικής πτώσης, συλλαμβάνει ψιθύρους παράξενων υποσχέσεων απελευθέρωσης και υπέρβασης και γοητεύεται από την επαφή της επίσης συγκρατημένης, στοχαστικής μελαγχολίας που συναντάει μέσα σε αυτά τα τοπία της απώλειας.
Που ανακαλύπτει πρωτότυπες χορευτικές κινήσεις διαφυγής όταν νιώθει τον κλοιό της νεκρής κουλτούρας και των πρακτόρων της να σφίγγει γύρω της.
Που μετατρέπει την αδυναμία της σε δύναμη, την καθήλωσή της σε σχέδιο απαγκίστρωσης. Απόδρασης. (https://www.youtube.com/watch?v=RQSmfzfg2MY)
Που λυγίζει αλλά δεν σπάει, βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί από κάτω ακόμα κι αν στάζει αίμα, θλίψη και πικρία και τελικά...αισιοδοξεί.
Για τη χαραμάδα, τη ρωγμή μέσα στο σκοτάδι, που θα της επιτρέψει να ξεχυθεί στο χώρο που θα φωτίσει με τη δική της αυτόφωτη λάμψη.
Πού ξέρεις; Ακόμα και στον πιο άβολο, κακοτράχαλο και παράξενο δρόμο δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεις και καλή παρέα.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου