ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Μία μόνο λέξη για το τέλος της παράστασης.


H ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΦΤΙΛΑ! ΜΙΑ ΑΙΣΧΡΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ-ΠΑΡΩΔΙΑ ΣΤΑ ΑΠΑΤΕΩΝΙΣΤΙΚΑ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΩΝ ΝΕΝΕΚΩΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ!

Χειρότερων γιατί οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα, καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες στον κόσμο για ενεργό συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων για το παρόν και μέλλον του. Και μετά τη γενναία και αποφασιστική στάση του κόσμου (σε αντίθεση με τη δικιά τους όπως αποδείχτηκε) σε αυτό το δημοψήφισμα, εκείνοι όχι μόνο δεν το σεβάστηκαν ούτε στο ελάχιστο, αλλά το ξέσκισαν, αφόδευσαν πάνω του και το έστειλαν εκεί που σούταραν και τις πύρινες υποσχέσεις τους: στον πάτο του μνημονιακού κάδου με τα αζήτητα!

Χειρότερων, γιατί δικαίωσαν τους υπέρμαχους του "ΝΑΙ" και των αμαρτωλών πολιτικών δυνάμεων. Που τώρα θα βγαίνουν δικαίως να λένε ότι η προηγούμενη πρόταση των δανειστών ήταν καλύτερη από το σημερινό αίσχος που αποδέχτηκε η εγκληματικά επιπόλαια (ή βάσει σχεδίου;) συγκυβέρνηση, των λεονταρισμών και των "αντιστάσεων". Και κατάφεραν να μετατρέψουν το δημοψήφισμα σ'ένα χρήσιμο εργαλείο όχι στα χέρια τα δικά τους αλλά σ'εκείνα των δανειστών-τοκογλύφων-δολοφόνων και εκβιαστών των λαών, που μιλούσαν ενορχηστρωμένα για αναξιόπιστη κυβέρνηση και έλλειψη εμπιστοσύνης. Και πέτυχαν εκτός από τις κοινωνικά γενοκτονικές "μεταρρυθμίσεις", με κάμποσες "σκληρές" ώρες παραπάνω διαπραγμάτευσης για τα μάτια των θυμάτων τους, την οριστική δήμευση και ξεπούλημα (σε ύψος δεκάδων δισ.) δημόσιας περιουσίας, που θα συμβεί εντός συνόρων αντί να μεταφερθεί εκτός! Για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι έχουσες εισπράξει εδώ και χρόνια πακτωλούς δισ. ευρώ από το ελληνικό δημόσιο τράπεζες και να αποπληρωθούν τα επαχθή τοκοχρεολύσια του κατά ειλικρινή παραδοχή ΔΝΤ και ΗΠΑ "μη βιώσιμου"χρέους!

Και τι απομένει από το μεταμνημονιακό απολογισμό των πεπραγμένων και ειπωμένων της κυβέρνησης με τα κατεβασμένα μέχρι το χώμα των Βρυξελλών βρακιά;

Θεατρινίστικες παραστάσεις με φλογερούς διαλόγους από τη μια και εγκληματική απάτη ανάμεικτη με εγκληματική επιπολαιότητα από την άλλη.

Κι όπως έγραψε και ο Ένοικος εδώ: Πιστεύω λοιπόν -ή έστω έχω μια ισχυρή εντύπωση κι ας είναι και απαισιόδοξη ή λανθασμένη- ότι ο αντικαπιταλιστής "συμπαθής Αλέξης", κατά τα λεγόμενα του Ομπάμα, κι έχων τις καλύτερες σχέσεις με τον ΣΕΒ, επελέγη κι αποτέλεσε πολύ καιρό πριν τις εκλογές του Γενάρη τη διάδοχη λύση του "πολιτικού αδιεξόδου" του προτεκτοράτου. Καθώς εταίροι και ντόπιοι συνεταίροι τους θεωρούσαν πλέον "καμμένο χαρτί" τη συγκυβέρνηση δεξιών και σοσιαληστών, για την ομαλή συνέχιση του "προγράμματος διάσωσης".

Μια μόνη λέξη μου έρχεται στο μυαλό , μετά την "ξεφτίλα", όσον αφορά αυτό που μένει σαν πικρή κι ενοχλητική αίσθηση στη γεύση και μούδιασμα στο στομάχι του κάθε ανθρώπου που πίστεψε έστω και ως ένα βαθμό το σλόγκαν περί "ελπίδας": ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

Η αυλαία της παράστασης έπεσε, μαζί με τις μάσκες των ηθοποιών της...
Για άλλη μια φορά θεατή μου σε εξαπάτησαν, ή αφέθηκες να εξαπατηθείς όντας λιγότερο φιλύποπτος απ'όσο οι περιστάσεις απαιτούσαν. Γιατί τα σημάδια της κακοστημένης παράστασης-"αριστερής φάρσας" υπήρχαν και με το παραπάνω:
Ποιος κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ «Αριστερή Παρένθεση»; Ο ΣΥΡΙΖΑ!
 

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου