Σχόλιο δικό μας: "δεν
πρόκειται για αμερικανικό όνειρο, αλλά για αμερικανικό εφιάλτη"Mάλκολμ Χ. Εφιάλτης τόσο για μαύρους και ισπανόφωνους όσο και για λευκούς, να προσθέσουμε εμείς. Τώρα αν κάποιους συμφέρει να βρίσκεται η αχανής αυτή χώρα σε καταστάσεις διχόνοιας και διαρκών φυλετικών αλληλοσπαραγμών, που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν, νομίζουμε και πάλι ότι η απάντηση έρχεται με την κατάλληλη ερώτηση και τις σκοτεινές αλήθειες που αυτή κυοφορεί: Cui bono? - Ποιος ωφελείται;
Ένα "αμερικάνικο όνειρο" που αποτελούσε ανέκαθεν και το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της "αυτοκρατορίας" στον υπόλοιπο "αναπτυγμένο" κόσμο...
Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.
Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
– Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας, 1985
Πηγές
• http://en.wikipedia.org/wiki/Fast_food_worker_strikes
• https:// twitter.com/hashtag/FastFoodGlobal
• http://business.time.com/ 2013/07/30/fast-food-strikes-unable-to-unionize-workers-borrow-tactics-from-occupy/
• http://rt.com/usa/249813-fast-food-protest-us/
• http://www.reuters.com/article/2015/04/15/us-usa-restaurants-protests-idUSKBN0N60U520150415
• http://www.reuters.com/article/2013/08/29/us-usa-restaurants-strike-idUSBRE97S0532013 0829
• http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article524
• http://www.economist.com/news/briefing/21650086-salaries-rich-countries-are-stagnating-even-growth-returns-and-politicians-are-paying
• http://www.socialistalternative.org/2013/06/23/fighting-poverty -pay-fast-food-strikes-spread-to-seven-cities/
• https://www.youtube. com/watch?v=36usDqbotJU
To διαβάσαμε στο Hellenic Nexus
Ένα "αμερικάνικο όνειρο" που αποτελούσε ανέκαθεν και το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της "αυτοκρατορίας" στον υπόλοιπο "αναπτυγμένο" κόσμο...
- «Αμερικανικό όνειρο» ή... εφιάλτης; - Η πλαστική εργασιακή ισότητα καταρρέει
Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.
Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
– Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας, 1985
Η Αμερική θέλει να σκέφτεται τον εαυτό της ως μια χώρα της ισότητας και των ευκαιριών, το λεγόμενο “αμερικανικό όνειρο” είναι πολύ βαθιά αίσθηση της ταυτότητάς μας. Τα στατιστικά, όμως, δείχνουν άλλα», είχε δηλώσει ο νο-μπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, τον Ιανουάριο του 2013. Ο Στίγκλιτζ είχε επισημάνει την ανάγκη να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στο μη προνομιούχο 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ, όπως υψηλότεροι ελάχιστοι μισθοί και συλλογικές διαπραγματεύσεις στον εργασιακό χώρο. Δε δίστασε, μάλιστα, να γκρεμίσει το «αμερικάνικο όνειρο», τονίζοντας πως στην πραγματικότητα η Αμερική είναι μια χώρα οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως, από το 1980, οι πλέον ευκατάστατοι Αμερικανοί έχουν δει να διπλασιάζεται ο πλούτος τους, ενώ, αντίθετα, το επίπεδο του μέσου και μικρού εισοδήματος δεν έχει μεταβληθεί από το 1990.
Στο ίδιο μήκος κύματος θέλησε να κινηθεί και ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος καθ΄όλη τη διάρκεια της εκστρατείας για την επανεκλογή του στον Λευκό Οίκο το 2012, είχε δεσμευθεί να αυξήσει τον κατώτατο ομοσπονδιακό μισθό, από τα 7,25 (5,30 ευρώ), στα 9 δολάρια (6,58 ευρώ) την ώρα – μια αύξηση που απέρριψε η συντηρητική ρεπουμπλικανική πλευρά με σφοδρότητα. Τελικά ο Αμερικανός πρόεδρος πέτυχε την αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο στους συμβασιούχους του αμερικανικού Δημοσίου (από 7,25 δολάρια την ώρα, σε 10,10 δολάρια).
Το εργατικό “Occupy”
Στο ίδιο μήκος κύματος θέλησε να κινηθεί και ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος καθ΄όλη τη διάρκεια της εκστρατείας για την επανεκλογή του στον Λευκό Οίκο το 2012, είχε δεσμευθεί να αυξήσει τον κατώτατο ομοσπονδιακό μισθό, από τα 7,25 (5,30 ευρώ), στα 9 δολάρια (6,58 ευρώ) την ώρα – μια αύξηση που απέρριψε η συντηρητική ρεπουμπλικανική πλευρά με σφοδρότητα. Τελικά ο Αμερικανός πρόεδρος πέτυχε την αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο στους συμβασιούχους του αμερικανικού Δημοσίου (από 7,25 δολάρια την ώρα, σε 10,10 δολάρια).
Το εργατικό “Occupy”
Καθώς το αμερικάνικο success story τείνει να καταστεί ζήτημα προς αμφισβήτηση, με τους μισθούς παγκοσμίως να παραμένουν στάσιμοι, ακόμη και στις χώρες της Δύσης όπου υπάρχει μία μικρή οικονομική ανάκαμψη, η νέα μάστιγα της εποχής, η εργασιακή ανισότητα, πλήττει τις ΗΠΑ.
Στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν στους μισθούς πείνας που λαμβάνουν, οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού βρέθηκαν για μια ακόμη φορά στους δρόμους.
Πιο συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι από τα McDonald’s, τη Walmart, τα Burger King, τα KFC, τα Wendy’s, τα Papa John's, τα Dunkin' Donuts, τη Pizza Domino και τη Pizza Hut, καθώς και οι βρεφονηπιοκόμοι, όσοι παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας κατ’ οίκον και άλλοι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις /διαδηλώσεις τον Απρίλιο και τον Μάιο, με σκοπό να επιτύχουν υψηλότερες αμοιβές, καλύτερες παροχές και το δικαίωμα του συνδικαλισμού. Οι διοργανωτές για τον μήνα Απρίλιο επέλεξαν την 15η Απριλίου (ημέρα απόδοσης του φόρου στις ΗΠΑ) για να επιστήσουν την προσοχή της Κοινής Γνώμης και για να δείξουν πως πολλοί χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι εξαρτώνται πλέον από την «ελεημοσύνη» της κυβέρνησης. Η απεργιακή κινητοποίηση επαναλήφθηκε και στις 20 Μαΐου – ήταν, μάλιστα, μία από τις μεγαλύτερες που οργανώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Σημειωτέον ότι η προσπάθεια έχει ξεκινήσει από τον Νοέμβριο του 2012, με χαρακτηριστικότερο σύνθημα το «Αγώνας για τα 15 δολάρια» (“Fight for 15”), που χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα και στο Τwitter.
Εργαζόμενοι στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Ντιτρόιτ, το Λος Άντζελες, το Κάνσας Σίτυ, το Σαιντ Λούις, το Μιλγουόκι και άλλες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, καθώς και εργαζόμενοι των συγκεκριμένων καταστημάτων στη Νέα Ζηλανδία, τη Βραζιλία, τις Φιλιππίνες, αλλά και τη γειτονική μας Ιταλία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ζητώντας την αύξηση του ωρομισθίου τους στα 15 δολάρια (11,03 ευρώ). Να τονίσουμε πως ο κατώτατος μισθός που δίνεται στις περισσότερες αλυσίδες γρήγορου φαγητού (fast food) είναι 7,25 δολάρια (5,30 ευρώ). Τα 15 δολάρια την ώρα μοιάζουν πολλά για τα ελληνικά δεδομένα, ειδικά στη σημερινή εποχή της κρίσης, είναι, όμως, ελάχιστα για το κόστος ζωής στις ΗΠΑ.
Ο Mάρτιν Ράφαναν, ένας από τους διοργανωτές της απεργίας στο Μισούρι, όπου ο κατώτατος μισθός είναι 7,35 δολάρια, αναφέρει ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι των McDonalds και των Wendy’s εμπνεύστηκαν από τις συζητήσεις σχετικά με τις εισοδηματικές ανισότητες που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος “Occupy Wall Street”. Συμπληρώνει, ωστόσο, ότι ο κύριος λόγος για τη δυσαρέσκειά τους είναι οικονομικός: «Αν πληρώνεσαι με 7,35 δολάρια την ώρα και απασχολείσαι για 20-25 ώρες την εβδομάδα, που είναι ένας μέσος όρος εδώ πέρα, πηγαίνεις στο σπίτι σου περίπου 10.000 δολάρια τον χρόνο. Δεν μπορείς να επιβιώσεις με αυτά. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε το ότι οι ιδιαιτέρως κερδοφόρες εταιρείες θα πληρώνουν έναν δίκαιο και αξιοπρεπή μισθό στους εργαζομένους τους, απλώς θα τις βλέπουμε να μας ρουφούν το αίμα, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και τα λεφτά από τις κοινότητές μας».
Τις ομοιότητες των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων με τις μεθόδους του κινήματος “Occupy Wall Street” αναφέρει και το περιοδικό Time. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που βοήθησαν ιδιαίτερα στην εξάπλωση του θέματος, στην εκδήλωση αλληλεγγύης και την ενημέρωση. Πολλές από τις ειδήσεις, τις φωτογραφίες και τις ανακοινώσεις αναρτώνται στο Twitter, με hashtag: #fastfoodglobal, #fightfor15,#fastfoodstrike #Hungry for Justice
Οι αντιδράσεις των επιχειρήσεων
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως, μέχρι σήμερα, οι υπάλληλοι δεν έχουν καταφέρει να οργανωθούν, λόγω των εμποδίων που αντιμετωπίζουν από το καθεστώς ιδιοκτησίας και εξαιτίας της διαρκούς αλλαγής του προσωπικού. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Εστιατόρων, το 75% των εργαζομένων που απασχολούνται στις αλυσίδες καταστημάτων γρήγορου φαγητού ανανεώνεται κάθε χρόνο. Υπάρχει, δηλαδή, συνεχής εισδοχή νέων εργαζομένων, οι οποίοι απασχολούνται, από ένα τρίμηνο, έως το πολύ ένα χρόνο. Ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο μέρος των συγκεκριμένων καταστημάτων έχει διαφορετικό καθεστώς ιδιοκτησίας, καθώς τα περισσότερα από αυτά είναι επιχειρηματικό αποτέλεσμα franchise.
Παρά το γεγονός ότι, όταν πρωτοξεκίνησε η προσπάθεια, ο όμιλος McDonald’s διαβεβαίωσε ότι «προσφέρει ανταγωνιστικούς μισθούς και επιδόματα» στους υπαλλήλους του και διέψευσε ότι έχει βρεθεί αντιμέτωπος με μια «απεργία», η είδηση των κινητοποιήσεων των υπαλλήλων στις αλυσίδες fast food γρήγορα απασχόλησε τον αμερικανικό και τον διεθνή Τύπο. «Τα McDonald’s στοχεύουν στο να προσφέρουν ανταγωνιστικό μισθό και πλεονεκτήματα στους εργαζομένους τους. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα ατόμων που εργάστηκαν σαν πρώτη δουλειά στα McDonald's και είχαν επιτυχημένες καριέρες τόσο εντός της εταιρείας, όσο και εκτός», ήταν η σχετική δήλωση της διοίκησης της επιχείρησης, ενώ οι εταιρείες Wendy’s και Burger King δεν έκαναν καμία δήλωση, παρά τις πιέσεις των δημοσιογράφων.
Η Αμερικανική Ένωση Εστιατόρων,η οποία περιλαμβάνει τα εστιατόρια και τις αλυσίδες εστιατορίων fast-food, υπήρξε ιδιαίτερα επικριτική, χαρακτηρίζοντας τις κινητοποιήσεις μια «επιχείρηση επικοινωνιακού χαρακτήρα».«Ο τομέας της εστίασης είναι ένας από τους λίγους που συνέχισαν να δημιουργούν θέσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της ύφεσης. Μια σημαντική αύξηση των μισθών θα μείωνε τον αριθμό των θέσεων εργασίας», είχε δηλώσει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων τον Δεκέμβριο του 2013 ο Σκοτ Ντιφάιφ,αντιπρόεδρος της Ένωσης.
Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα και αναφορές έριχναν φως και στις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν σε τέτοια καταστήματα: εκτός από την καθημερινή εκμετάλλευση, αποδεικνύεται ότι υπήρχε και εργασιακός εξετευλισμός των υπαλλήλων: για παράδειγμα, σε ένα κατάστημα Jimmy John’s, στο Σεντ Λούις, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να φοράνε «ταμπέλες» που αναγράφουν «Έκανα 3 λάθος σάντουιτς σήμερα» ή «Εξυπηρέτησα πελάτη σε περισσότερο από 13 δευτερόλεπτα».
Εργαζόμενος στα McDonald’s κατήγγειλε πως, όταν διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή του πως ο μισθός του ήταν μειωμένος κατά 200 δολάρια, όχι μόνο δεν πήρε τα λεφτά του, αλλά τέθηκε και σε διαθεσιμότητα για μία εβδομάδα. Επίσης, όπως αποκάλυψε το διαδικτυακό περιοδικό Salon.com, ένας εργαζόμενος που δούλευε στα McDonalds από το 1996, με αποδοχές 7,40 δολάρια την ώρα, απολύθηκε όταν προσπάθησε να κινητοποιήσει τους υπόλοιπους εργαζομένους.
Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα, όταν έρευνα του Πανεπιστημίου Berkeley της Καλιφόρνια κατέδειξε πως το αμερικανικό δημόσιο δαπανά περίπου 127.8 δισ. δολάρια τον χρόνο σε επιδόματα στήριξης των χαμηλόμισθων. Ενώ, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 52% των εργαζομένων στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού (fast-food) εξαρτάται αποκλειστικά από τη δημόσια βοήθεια και τα φιλοδωρήματα για να επιβιώσει.Υπενθυμίζουμε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά σήμερα 150 δισ. δολάρια ετησίως για να χρηματοδοτήσει προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, όπως το Medicaid και το Πρόγραμμα Supplemental Nutrition Assistance (SNAP), το οποίο χρησιμεύει ως δίχτυ ασφάλειας για τα άτομα/οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Η έρευνα αποκάλυψε, επίσης, πως το πραγματικό ωρομίσθιο ενός μέσου εργαζομένου στις ΗΠΑ ήταν μόλις 5% υψηλότερο το 2013, σε σύγκριση με το 1979.
Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις fast-food και άλλες αλυσίδες με χαμηλόμισθους εργαζόμενους «πνίγονται» στα κέρδη. Το 2012, τα Mc Donald’s είχαν κέρδη 5,5 δισ. δολάρια, τα Yum Brands 1,6 δισ. και τα Starbucks 1,4 δισ. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι δεν καρπώνονται τίποτε απ΄αυτά, ενώ μόλις το 11% των Αμερικανών εργαζόμενων συμμετέχουν σε σωματεία – το μικρότερο ποσοστό μετά την οικονομική κρίση του ’29.
«Έξυπνες» ιδέες για εξοικονόμηση χρημάτων...
Η εταιρεία Mc Donald’s, μέσα στη γενική κατακραυγή, υπέπεσε σ’ ένα ακόμη σοβαρό εργασιακό και επικοινωνιακό ατόπημα μέσω του site McResource, το οποίο αφορά τους εργαζόμενους και έχει ως στόχο να βοηθήσει τους υπαλλήλους να αντιμετωπίσουν το στρες, αλλά και οικονομικά θέματα ή προβλήματα υγείας. Ανάμεσα στις συμβουλές που έδωσαν στους υπαλλήλους ήταν... να τραγουδούν το αγαπημένο τους τραγούδι εν ώρα εργασίας προκειμένου να μειωθεί η πίεση του αίματός τους, να τρώνε μικρότερα γεύματα, έτσι ώστε να χορταίνουν πιο γρήγορα με λιγότερο φαγητό, αλλά και να κάνουν διακοπές τουλάχιστον 2 φορές τον χρόνο. Επειδή, όμως, με τους μισθούς της εταιρείας οι διακοπές είναι ανέφικτες, το site πρότεινε στους υπαλλήλους να επιστρέψουν κάποια πράγματα που είχαν ψωνίσει το παρελθόν και δεν τα έχουν χρησιμοποιήσει, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν ρευστό, καθώς και να πουλήσουν αντικείμενα που δεν τους είναι χρήσιμα πλέον σε ιστοσελίδες όπως το e-Bay. Μάλιστα, τους προέτρεψε να σταματήσουν να παραπονιούνται, καθώς 10 λεπτά μεμψιμοιρίας ανεβάζουν τα επίπεδα των στρεσογόνων ορμονών!
Τα παραπάνω ήρθαν στη δημοσιότητα από την ομάδα ακτιβιστών “Low Pay Is Not OK”, η οποία δημοσιοποίησε την ηχογράφηση της κλήσης μιας εργαζόμενης, που ζητούσε από το site οικονομική βοήθεια. Η δημοσίευση προκάλεσε αίσθηση, καθώς οι χειριστές του McResource παρότρυναν τη γυναίκα να απευθυνθεί σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, που παρέχουν φαγητό σε ανθρώπους σε δυσχερή οικονομική κατάσταση...
«Δουλειές, οι οποίες αποκαλούνται επίτηδες “για ανειδίκευτους”, μπορούν να έρθουν σε πέρας από φτηνά εργατικά χέ-ρια», γράφει ο δημοσιογράφος Έρικ Σλόσερ στο βιβλίο του Fast Food Nation, όπου περιγράφει μια φρενήρη κούρσα προς την τυποποίηση. Τα τρόφιμα φθάνουν κατεψυγμένα για να μαγειρευτούν από αλάνθαστα μηχανήματα, η χρήση των οποίων δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη εξειδίκευση. «Η εξάρτηση από τον εργαζόμενο φθίνει σε μεγάλο βαθμό, χάρη στην ευκολία με την οποία αυτός μπορεί να αντικατασταθεί», αναφέρει, τονίζοντας πως ένας από τους σημαντικούς λόγους της εργασιακής ανισότητας είναι η αυτοματοποίηση των θέσεων εργασίας.
Ενώ οι αντιδράσεις συνεχίζονται, σε μια προσπάθεια να μειώσει τον αρνητικό αντίκτυπο από την απεργία, η McDonald's ανακοίνωσε ότι θα αυξήσει από τον Ιούλιο τον κατώτατο μισθό κατά 1 δολάριο σε όσους εργάζονται σε καταστήματα που υπάγονται απευθείας στην επιχείρηση – δηλαδή περίπου το 10% των McDonald's που λειτουργούν στις ΗΠΑ. Περίπου 90.000 εργαζόμενοι θα ωφεληθούν από μια αύξηση του κατώτατου μισθού τους, που όμως υπολείπεται από τον στόχο των 15 δολαρίων που έχουν θέσει οι διοργανωτές της απεργίας. Ένα στόχο που, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, δεν θα σταματήσουν μέχρι να τον επιτύχουν. ΗΝ
Στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν στους μισθούς πείνας που λαμβάνουν, οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού βρέθηκαν για μια ακόμη φορά στους δρόμους.
Πιο συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι από τα McDonald’s, τη Walmart, τα Burger King, τα KFC, τα Wendy’s, τα Papa John's, τα Dunkin' Donuts, τη Pizza Domino και τη Pizza Hut, καθώς και οι βρεφονηπιοκόμοι, όσοι παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας κατ’ οίκον και άλλοι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις /διαδηλώσεις τον Απρίλιο και τον Μάιο, με σκοπό να επιτύχουν υψηλότερες αμοιβές, καλύτερες παροχές και το δικαίωμα του συνδικαλισμού. Οι διοργανωτές για τον μήνα Απρίλιο επέλεξαν την 15η Απριλίου (ημέρα απόδοσης του φόρου στις ΗΠΑ) για να επιστήσουν την προσοχή της Κοινής Γνώμης και για να δείξουν πως πολλοί χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι εξαρτώνται πλέον από την «ελεημοσύνη» της κυβέρνησης. Η απεργιακή κινητοποίηση επαναλήφθηκε και στις 20 Μαΐου – ήταν, μάλιστα, μία από τις μεγαλύτερες που οργανώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Σημειωτέον ότι η προσπάθεια έχει ξεκινήσει από τον Νοέμβριο του 2012, με χαρακτηριστικότερο σύνθημα το «Αγώνας για τα 15 δολάρια» (“Fight for 15”), που χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα και στο Τwitter.
Εργαζόμενοι στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Ντιτρόιτ, το Λος Άντζελες, το Κάνσας Σίτυ, το Σαιντ Λούις, το Μιλγουόκι και άλλες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, καθώς και εργαζόμενοι των συγκεκριμένων καταστημάτων στη Νέα Ζηλανδία, τη Βραζιλία, τις Φιλιππίνες, αλλά και τη γειτονική μας Ιταλία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ζητώντας την αύξηση του ωρομισθίου τους στα 15 δολάρια (11,03 ευρώ). Να τονίσουμε πως ο κατώτατος μισθός που δίνεται στις περισσότερες αλυσίδες γρήγορου φαγητού (fast food) είναι 7,25 δολάρια (5,30 ευρώ). Τα 15 δολάρια την ώρα μοιάζουν πολλά για τα ελληνικά δεδομένα, ειδικά στη σημερινή εποχή της κρίσης, είναι, όμως, ελάχιστα για το κόστος ζωής στις ΗΠΑ.
Ο Mάρτιν Ράφαναν, ένας από τους διοργανωτές της απεργίας στο Μισούρι, όπου ο κατώτατος μισθός είναι 7,35 δολάρια, αναφέρει ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι των McDonalds και των Wendy’s εμπνεύστηκαν από τις συζητήσεις σχετικά με τις εισοδηματικές ανισότητες που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος “Occupy Wall Street”. Συμπληρώνει, ωστόσο, ότι ο κύριος λόγος για τη δυσαρέσκειά τους είναι οικονομικός: «Αν πληρώνεσαι με 7,35 δολάρια την ώρα και απασχολείσαι για 20-25 ώρες την εβδομάδα, που είναι ένας μέσος όρος εδώ πέρα, πηγαίνεις στο σπίτι σου περίπου 10.000 δολάρια τον χρόνο. Δεν μπορείς να επιβιώσεις με αυτά. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε το ότι οι ιδιαιτέρως κερδοφόρες εταιρείες θα πληρώνουν έναν δίκαιο και αξιοπρεπή μισθό στους εργαζομένους τους, απλώς θα τις βλέπουμε να μας ρουφούν το αίμα, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και τα λεφτά από τις κοινότητές μας».
Τις ομοιότητες των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων με τις μεθόδους του κινήματος “Occupy Wall Street” αναφέρει και το περιοδικό Time. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που βοήθησαν ιδιαίτερα στην εξάπλωση του θέματος, στην εκδήλωση αλληλεγγύης και την ενημέρωση. Πολλές από τις ειδήσεις, τις φωτογραφίες και τις ανακοινώσεις αναρτώνται στο Twitter, με hashtag: #fastfoodglobal, #fightfor15,#fastfoodstrike #Hungry for Justice
Οι αντιδράσεις των επιχειρήσεων
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως, μέχρι σήμερα, οι υπάλληλοι δεν έχουν καταφέρει να οργανωθούν, λόγω των εμποδίων που αντιμετωπίζουν από το καθεστώς ιδιοκτησίας και εξαιτίας της διαρκούς αλλαγής του προσωπικού. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Εστιατόρων, το 75% των εργαζομένων που απασχολούνται στις αλυσίδες καταστημάτων γρήγορου φαγητού ανανεώνεται κάθε χρόνο. Υπάρχει, δηλαδή, συνεχής εισδοχή νέων εργαζομένων, οι οποίοι απασχολούνται, από ένα τρίμηνο, έως το πολύ ένα χρόνο. Ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο μέρος των συγκεκριμένων καταστημάτων έχει διαφορετικό καθεστώς ιδιοκτησίας, καθώς τα περισσότερα από αυτά είναι επιχειρηματικό αποτέλεσμα franchise.
Παρά το γεγονός ότι, όταν πρωτοξεκίνησε η προσπάθεια, ο όμιλος McDonald’s διαβεβαίωσε ότι «προσφέρει ανταγωνιστικούς μισθούς και επιδόματα» στους υπαλλήλους του και διέψευσε ότι έχει βρεθεί αντιμέτωπος με μια «απεργία», η είδηση των κινητοποιήσεων των υπαλλήλων στις αλυσίδες fast food γρήγορα απασχόλησε τον αμερικανικό και τον διεθνή Τύπο. «Τα McDonald’s στοχεύουν στο να προσφέρουν ανταγωνιστικό μισθό και πλεονεκτήματα στους εργαζομένους τους. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα ατόμων που εργάστηκαν σαν πρώτη δουλειά στα McDonald's και είχαν επιτυχημένες καριέρες τόσο εντός της εταιρείας, όσο και εκτός», ήταν η σχετική δήλωση της διοίκησης της επιχείρησης, ενώ οι εταιρείες Wendy’s και Burger King δεν έκαναν καμία δήλωση, παρά τις πιέσεις των δημοσιογράφων.
Η Αμερικανική Ένωση Εστιατόρων,η οποία περιλαμβάνει τα εστιατόρια και τις αλυσίδες εστιατορίων fast-food, υπήρξε ιδιαίτερα επικριτική, χαρακτηρίζοντας τις κινητοποιήσεις μια «επιχείρηση επικοινωνιακού χαρακτήρα».«Ο τομέας της εστίασης είναι ένας από τους λίγους που συνέχισαν να δημιουργούν θέσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της ύφεσης. Μια σημαντική αύξηση των μισθών θα μείωνε τον αριθμό των θέσεων εργασίας», είχε δηλώσει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων τον Δεκέμβριο του 2013 ο Σκοτ Ντιφάιφ,αντιπρόεδρος της Ένωσης.
Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα και αναφορές έριχναν φως και στις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν σε τέτοια καταστήματα: εκτός από την καθημερινή εκμετάλλευση, αποδεικνύεται ότι υπήρχε και εργασιακός εξετευλισμός των υπαλλήλων: για παράδειγμα, σε ένα κατάστημα Jimmy John’s, στο Σεντ Λούις, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να φοράνε «ταμπέλες» που αναγράφουν «Έκανα 3 λάθος σάντουιτς σήμερα» ή «Εξυπηρέτησα πελάτη σε περισσότερο από 13 δευτερόλεπτα».
Εργαζόμενος στα McDonald’s κατήγγειλε πως, όταν διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή του πως ο μισθός του ήταν μειωμένος κατά 200 δολάρια, όχι μόνο δεν πήρε τα λεφτά του, αλλά τέθηκε και σε διαθεσιμότητα για μία εβδομάδα. Επίσης, όπως αποκάλυψε το διαδικτυακό περιοδικό Salon.com, ένας εργαζόμενος που δούλευε στα McDonalds από το 1996, με αποδοχές 7,40 δολάρια την ώρα, απολύθηκε όταν προσπάθησε να κινητοποιήσει τους υπόλοιπους εργαζομένους.
Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα, όταν έρευνα του Πανεπιστημίου Berkeley της Καλιφόρνια κατέδειξε πως το αμερικανικό δημόσιο δαπανά περίπου 127.8 δισ. δολάρια τον χρόνο σε επιδόματα στήριξης των χαμηλόμισθων. Ενώ, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 52% των εργαζομένων στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού (fast-food) εξαρτάται αποκλειστικά από τη δημόσια βοήθεια και τα φιλοδωρήματα για να επιβιώσει.Υπενθυμίζουμε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά σήμερα 150 δισ. δολάρια ετησίως για να χρηματοδοτήσει προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, όπως το Medicaid και το Πρόγραμμα Supplemental Nutrition Assistance (SNAP), το οποίο χρησιμεύει ως δίχτυ ασφάλειας για τα άτομα/οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Η έρευνα αποκάλυψε, επίσης, πως το πραγματικό ωρομίσθιο ενός μέσου εργαζομένου στις ΗΠΑ ήταν μόλις 5% υψηλότερο το 2013, σε σύγκριση με το 1979.
Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις fast-food και άλλες αλυσίδες με χαμηλόμισθους εργαζόμενους «πνίγονται» στα κέρδη. Το 2012, τα Mc Donald’s είχαν κέρδη 5,5 δισ. δολάρια, τα Yum Brands 1,6 δισ. και τα Starbucks 1,4 δισ. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι δεν καρπώνονται τίποτε απ΄αυτά, ενώ μόλις το 11% των Αμερικανών εργαζόμενων συμμετέχουν σε σωματεία – το μικρότερο ποσοστό μετά την οικονομική κρίση του ’29.
«Έξυπνες» ιδέες για εξοικονόμηση χρημάτων...
Η εταιρεία Mc Donald’s, μέσα στη γενική κατακραυγή, υπέπεσε σ’ ένα ακόμη σοβαρό εργασιακό και επικοινωνιακό ατόπημα μέσω του site McResource, το οποίο αφορά τους εργαζόμενους και έχει ως στόχο να βοηθήσει τους υπαλλήλους να αντιμετωπίσουν το στρες, αλλά και οικονομικά θέματα ή προβλήματα υγείας. Ανάμεσα στις συμβουλές που έδωσαν στους υπαλλήλους ήταν... να τραγουδούν το αγαπημένο τους τραγούδι εν ώρα εργασίας προκειμένου να μειωθεί η πίεση του αίματός τους, να τρώνε μικρότερα γεύματα, έτσι ώστε να χορταίνουν πιο γρήγορα με λιγότερο φαγητό, αλλά και να κάνουν διακοπές τουλάχιστον 2 φορές τον χρόνο. Επειδή, όμως, με τους μισθούς της εταιρείας οι διακοπές είναι ανέφικτες, το site πρότεινε στους υπαλλήλους να επιστρέψουν κάποια πράγματα που είχαν ψωνίσει το παρελθόν και δεν τα έχουν χρησιμοποιήσει, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν ρευστό, καθώς και να πουλήσουν αντικείμενα που δεν τους είναι χρήσιμα πλέον σε ιστοσελίδες όπως το e-Bay. Μάλιστα, τους προέτρεψε να σταματήσουν να παραπονιούνται, καθώς 10 λεπτά μεμψιμοιρίας ανεβάζουν τα επίπεδα των στρεσογόνων ορμονών!
Τα παραπάνω ήρθαν στη δημοσιότητα από την ομάδα ακτιβιστών “Low Pay Is Not OK”, η οποία δημοσιοποίησε την ηχογράφηση της κλήσης μιας εργαζόμενης, που ζητούσε από το site οικονομική βοήθεια. Η δημοσίευση προκάλεσε αίσθηση, καθώς οι χειριστές του McResource παρότρυναν τη γυναίκα να απευθυνθεί σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, που παρέχουν φαγητό σε ανθρώπους σε δυσχερή οικονομική κατάσταση...
«Δουλειές, οι οποίες αποκαλούνται επίτηδες “για ανειδίκευτους”, μπορούν να έρθουν σε πέρας από φτηνά εργατικά χέ-ρια», γράφει ο δημοσιογράφος Έρικ Σλόσερ στο βιβλίο του Fast Food Nation, όπου περιγράφει μια φρενήρη κούρσα προς την τυποποίηση. Τα τρόφιμα φθάνουν κατεψυγμένα για να μαγειρευτούν από αλάνθαστα μηχανήματα, η χρήση των οποίων δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη εξειδίκευση. «Η εξάρτηση από τον εργαζόμενο φθίνει σε μεγάλο βαθμό, χάρη στην ευκολία με την οποία αυτός μπορεί να αντικατασταθεί», αναφέρει, τονίζοντας πως ένας από τους σημαντικούς λόγους της εργασιακής ανισότητας είναι η αυτοματοποίηση των θέσεων εργασίας.
Ενώ οι αντιδράσεις συνεχίζονται, σε μια προσπάθεια να μειώσει τον αρνητικό αντίκτυπο από την απεργία, η McDonald's ανακοίνωσε ότι θα αυξήσει από τον Ιούλιο τον κατώτατο μισθό κατά 1 δολάριο σε όσους εργάζονται σε καταστήματα που υπάγονται απευθείας στην επιχείρηση – δηλαδή περίπου το 10% των McDonald's που λειτουργούν στις ΗΠΑ. Περίπου 90.000 εργαζόμενοι θα ωφεληθούν από μια αύξηση του κατώτατου μισθού τους, που όμως υπολείπεται από τον στόχο των 15 δολαρίων που έχουν θέσει οι διοργανωτές της απεργίας. Ένα στόχο που, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, δεν θα σταματήσουν μέχρι να τον επιτύχουν. ΗΝ
Πηγές
• http://en.wikipedia.org/wiki/Fast_food_worker_strikes
• https:// twitter.com/hashtag/FastFoodGlobal
• http://business.time.com/ 2013/07/30/fast-food-strikes-unable-to-unionize-workers-borrow-tactics-from-occupy/
• http://rt.com/usa/249813-fast-food-protest-us/
• http://www.reuters.com/article/2015/04/15/us-usa-restaurants-protests-idUSKBN0N60U520150415
• http://www.reuters.com/article/2013/08/29/us-usa-restaurants-strike-idUSBRE97S0532013 0829
• http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article524
• http://www.economist.com/news/briefing/21650086-salaries-rich-countries-are-stagnating-even-growth-returns-and-politicians-are-paying
• http://www.socialistalternative.org/2013/06/23/fighting-poverty -pay-fast-food-strikes-spread-to-seven-cities/
• https://www.youtube. com/watch?v=36usDqbotJU
To διαβάσαμε στο Hellenic Nexus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου