"Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη
Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ’ανεβάζει
Κι έξω απ’του κόσμου τ’ όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει"
'Ενα τραγούδι που μας αρέσει ιδιαίτερα. Αφιερωμένο.
Σε αυτούς που στροβιλίζονται από τη λιγωτική ανάσα του έρωτα, που οσφραίνονται με πάθος την απελευθερωτική και συνάμα την τρελαμένη, τη σαν από κάποιο πανίσχυρο ξόρκι μαγεμένη επιρροή στις αισθήσεις και το λογισμό τους.
Όμως όχι μόνο σε αυτούς αφιερωμένο.
Αλλά και στους ερωτευμένους με τις δίνες και τα θαύματα της ζωής και της φύσης και της υποτιμημένης ανθρώπινης φύσης.
Στους ονειροπαρμένους αιθεροβάμονες και αθεράπευτα κουζουλούς.
'Οχι στους αφεντάδες, συμβουλάτορες, γραμματικούς, παλιάτσους, ήρωες και ληστές που μας πουλάνε διαχρονικά άσχημη και θανατερή τρέλα.
Αλλά σε αυτούς που εμπνέονται από την απλότητα της ομορφιάς της ελευθερίας. Στη σκέψη, την έκφραση, τις κινήσεις, τις επιλογές, την οργάνωση της ζωής των ανθρώπων όπως εκείνοι ξέρουν καλύτερα για τους ίδιους.
Σε αυτούς που γοητεύονται από αποκηρυγμένους ανθρώπους και ιδέες και απαγορευμένα οράματα.
Σε αυτούς που περιφρονούν ανοιχτά τη φριχτή ατμόσφαιρα της καγκελόφραχτης δυστοπίας που τους στερεί ακόμα και την ανάσα.
Σε αυτούς που δεν σταματούν να γυρεύουν τα "άφταστα" και "παράλογα" για τους προσκυνημένους και παραιτημένους. Όλα αυτά που για εκείνους αποκτούν μια εξέχουσα αξία και συμβατότητα με τη φύση τους και ιδιαίτερη σημασία για την ολοκλήρωσή τους ως ανθρώπινων πλασμάτων. Που ουδεμία σχέση έχουν με εκπαιδευμένες στη μίμηση και τους αυτοματισμούς μαϊμούδες, με σερνάμενα σκουλήκια κι ερπετά.
Αφιερωμένο στους ονειροπαρμένους τρελούς της γης, στους πράκτορες του χάους που ταράζει συθέμελα την παγωμένη τάξη. Που δεν λένε να το βάλουν κάτω ακόμη κι όταν πέφτουν κάτω.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου