ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: Γιατί το ΚΚΕ είναι μέρος του βαθέος συστήματος

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του ο Ιατρικός Σύλλογος Αρτας θεωρεί ότι η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Αρτας είναι παράνομη, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα ότι «θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθούν τα έννομα συμφέροντα των γιατρών μελών του Ιατρικού Συλλόγου από τον αθέμιτο ανταγωνισμό τέτοιων πολυϊατρείων». Αθέμιτος λοιπόν ανταγωνισμός είναι η κοινωνική αλληλεγγύη γιατί αποσπά τους ανασφάλιστους και άπορους πελάτες από τα ιδιωτικά ιατρεία. Αθέμιτο ανταγωνισμό στα γαλήνια θεμέλια της αγοράς και στην αρπακτικότητα των ιδιωτικών συμφερόντων συνιστούν οι χιλιάδες συνεργατικές, αλληλέγγυες και αμεσοδημοκρατικές κοινωνικές δομές που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα.
Για τους φιλελεύθερους, τους τζιχαντιστές της αγοράς, οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές δημιουργούν στρεβλώσεις στην αγορά, στον υγιή ανταγωνισμό (βλέπε στην τσέπη τους) και γι’ αυτό είναι παράνομες. Και το συνεργατικό εγχείρημα της «Εφημερίδας των Συντακτών» παράνομο είναι. Είναι όμως νόμιμη η φιλανθρωπία των μεγαλόσχημων, φανερή ή κρυπτόμενη πίσω από μη κυβερνητικές οργανώσεις, γιατί δεν διαταράσσει τη λειτουργία της αγοράς, και συν τοις άλλοις, βαπτιζόμενη ως εταιρική κοινωνική ευθύνη, αποτελεί το τέλειο άλλοθι κοινωνικής ευαισθησίας για τους αμετανόητα εγωιστές και ιδιοτελείς παίκτες της αγοράς.

Ποιος προετοίμασε όμως το έδαφος και πρωτοστάτησε για να βγει η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αρτας; Το ΚΚΕ, που πολλοί ακόμα μέσα στην Αριστερά θεωρούν ότι είναι σύντροφοι που κάνουν λάθος, ότι είναι ένα αντισυστημικό κόμμα. Οι μόνοι βέβαια που δεν τρόμαξαν από την αντισυστημική πάλη του είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι ευρωπαϊκές ελίτ, που στα πέντε χρόνια της κρίσης δεν ασχολήθηκαν ούτε για ένα λεπτό με τον ανυποχώρητο ταξικό του αγώνα. Η βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι όλες οι αλληλέγγυες και συνεργατικές δομές είναι νησίδες μέσα στον καπιταλισμό, μπαλώματα του συστήματος, και το μόνο που προσφέρουν είναι ο εξωραϊσμός του. Για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με το ΚΚΕ, πρέπει να καταληφθεί η εξουσία από τους εργαζόμενους, κατά προτίμηση με έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, με την καθοδήγηση του κόμματος-μεσσία. Μέχρι όμως να ωριμάσουν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό, η ξαφνική δηλαδή ρήξη με την Ιστορία από έναν στρατό μυημένων μυστών (επαναστατών), που θα εγκαθιδρύσει έναν επίγειο παράδεισο, το κακό (κέρδος, εκμετάλλευση, αλλοτρίωση) δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα κόσμο. Ούτε καν να περιοριστεί, όπως επιδιώκουν οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές. Αν όμως το κακό δεν μπορεί να νικηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ένα επέκεινα, στον σοσιαλισμό, αρκεί να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας όταν μας καλέσει το κόμμα-μεσσίας, εξασφαλίζοντας το απαραίτητο συγχωροχάρτι, τότε κανείς δεν είναι ένοχος για τον τρόπο ζωής του στον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι να έρθει η μεγάλη μέρα, η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός, δεν συνιστά αμαρτία, δεν τίθεται κανένα ηθικό ζήτημα να διαβιούμε με τους όρους που θέτει ο καπιταλισμός. Το τέλειο άλλοθι για έναν αξιοθρήνητο βίο βουτηγμένο στην ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, τον πλουτισμό, την εξουσία και τον ηδονιστικό καταναλωτισμό.

Ποια είναι λοιπόν τα καθήκοντα ενός κομμουνιστή ιδιώτη γιατρού ή φαρμακοποιού; Πρώτον: απαγορεύεται να συμμετέχει σε έργα του διαβόλου, δηλαδή σε κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, διότι παρεκκλίνει από την αυθεντική ερμηνεία των γραφών. Δεύτερον: σε περίπτωση που σας επισκεφτεί ένας άνεργος ή ανασφάλιστος πρέπει να του κάνετε κατήχηση, εξηγώντας του ότι για την οικτρή του κατάσταση φταίει το σύστημα και επιβάλλεται γι’ αυτό να συμμετάσχει σε δυο-τρεις πορείες. Τρίτον: επειδή όμως το σύστημα δεν αναμένεται να ανατραπεί στο ορατό μέλλον, θα του ζητήσετε να σας πληρώσει την επίσκεψη. Τέταρτον: στους 30 άνεργους ή ανασφάλιστους ο ένας είναι δώρο, η επίσκεψη είναι δωρεάν. Η αλληλεγγύη, συγγνώμη, η ελεημοσύνη στο μεγαλείο της. Αλλωστε για τους φιλελεύθερους (Ανταμ Σμιθ), αλλά και για τους φιλελεύθερους-κομμουνιστές, η καλοσύνη είναι αποτέλεσμα του προσωπικού συμφέροντος (βλέπε αμειβόμενη υπηρεσία του γιατρού). Οι άνθρωποι δηλαδή είναι τίμιοι μόνο όταν η τιμιότητά τους φέρνει κέρδος και ενδιαφέρονται για το κοινό καλό όταν στηρίζονται στην ιδιοτέλειά τους και όχι όταν προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ αυτήν. Αυτή είναι η ιδεολογία του βαθέος συστήματος.

Αλήθεια, πώς θα γίνουμε φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος αν δεν γίνουμε υποκείμενα αλλαγής του παρόντος; Ο τρόπος άλλωστε που διάγεις τον βίο σου δείχνει τι κοινωνία θέλεις.

*καθηγητής οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας
Tο διαβάσαμε ΕΔΩ

Δείτε και τη "βλασφημία" των Ισπανών γιατρών που ορκίστηκαν υγεία για όλους ενάντια στο νόμο και τα "έννομα συμφέροντα":

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου