ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Η έμπρακτη αλληλεγγύη των κατοίκων της Ρόδου σε θαλασσοπνιγμένους μετανάστες




"Συναγερμός σήμανε στις λιμενικές αρχές της Ρόδου, όταν λίγη ώρα μετά τις εννέα το πρωί (σημείωση: της Δευτέρας 20/4) ιστιοφόρο με παράνομους μετανάστες τσακίστηκε στα βράχια της ακτής Ζέφυρος, μπροστά ακριβώς από το κτήριο της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Ολοι τους βούτηξαν στη θάλασσα για να σωθούν. Τρεις μετανάστες προσπαθώντας να βγουν στην ακτή δεν τα κατάφεραν κι έχασαν τη ζωή τους. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες πρόκειται για έναν άντρα, μία γυναίκα κι ένα μικρό παιδί. Τα συνεργεία του ΕΚΑΒ που έφτασαν άμεσα στο σημείο έκαναν ανάνηψη και στους τρεις, όμως, δυστυχώς ήταν πολύ αργά... Με βάση το λιμενικό οι μετανάστες είναι τουλάχιστον 90. Σύμφωνα με τις πρώτες μαρτυρίες στο σύνολό τους προέρχονται από την Αιθιοπία και την Ερυθραία. Ανάμεσά τους υπάρχουν κι αρκετά μικρά παιδιά. Η επιχείρηση διάσωσης, έχει ολοκληρωθεί, ενώ με βάση το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ), συνολικά 25 άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου, όπου δέχτηκαν τις πρώτες βοήθειες. Εξ αυτών κρίθηκε ότι πρέπει να νοσηλευτούν τρεις γυναίκες και δύο παιδιά με υποθερμία. Οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στα κτήρια των Λιμενικού και Αστυνομίας Ρόδου μαζί με τους υπόλοιπους μετανάστες. Φορείς του δήμου και πολίτες έσπευσαν για βοήθεια, δίνοντας στους μετανάστες τροφή, ρούχα και κουβέρτες. "
από protothema

Σύμφωνα με μαρτυρίες των μεταναστών ο δουλέμπορος που τους μετέφερε τους εγκατέλειψε ανοιχτά της Ρόδου και έφυγε προς Τουρκία με γρήγορη φουσκωτή λέμβο ή Jet ski. Συνήθης πρακτική των δουλέμπορων, για τους οποίους τώρα θορυβήθηκαν οι υποκριτικές ευρωπαϊκές Αρχές πως αποτελούν σοβαρή μάστιγα, αλλά ήξεραν από την άλλη να επιβάλλουν τη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ.  Επιβαρύνοντας ασφυχτικά και αφήνοντας μόνες τους με το κολοσσιαίων διαστάσεων πρόβλημα, ουσιαστικά στην τύχη τους, χώρες-περάσματα όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.
Οι απλοί άνθρωποι όπως οι κάτοικοι της Ρόδου, ωστόσο, παρέδωσαν μαθήματα αλληλεγγύης, φιλοξενίας και ανθρωπιάς. Μη δεχόμενοι να πνιγούν στα νερά έγκυες γυναίκες και παιδάκια και άνθρωποι γενικά ταλαιπωρημένοι και ξεζουμισμένοι από την μαφία εκμετάλλευσης των ελπίδων τους για μια αξιοπρεπή ζωή ή απλά για επιβίωση μακριά από τα κολαστήρια προέλευσής τους...

(Τριτοκοσμικής αθλιότητας κολαστήρια με άμεση ή έμμεση αλλά πάντως σοβαρή ευθύνη της αποικιοκρατικής πολιτικής της "θορυβημένης" Δύσης για τις τραγικές και χαοτικές καταστάσεις στους τόπους απ'όπου πληρώνουν στους μαφιόζους, με την εκεί κρατική διεφθαρμένη ανοχή, όσο όσο για να φύγουνε ολόκληρες καραβιές με οικογένειες. Και εμείς "ανήκομεν εις την Δύσιν", όπως έχουν δηλώσει οι παλιότεροι και νεώτεροι πολιτικοί ηγέτες της διαχρονικής αποικίας χρέους. Που σημαίνει κάνουμε τα στραβά μάτια ή συνυπογράφουμε τις σκανδαλώδεις πολιτικές και τα εγκλήματα των Δυτικών "συμμάχων" και όταν μας διατάξουν σηκώνουμε και το βάρος "πληρωμής των σπασμένων" τους. Έτσι είναι και τώρα κλαίγονται για εθνολογικό αφανισμό της χώρας ακόμη και αυτοί που συνήργησαν λίγο ή πολύ με τον τρόπο τους, στην εξαπάτηση του κόσμου και  στην εκμάθησή του στο δανεικώς ζειν ως πολίτη-πελάτη ή ως"καπάτσου" εργοδότη στο μεροκάματο της ξεφτίλας και ωμής εκμετάλλευσης αλλοδαπών εργατών).

Μάλιστα μια νεαρή γυναίκα ούσα έγκυος, που γλίτωσε την τελευταία στιγμή, γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι στο νοσοκομείο της Ρόδου και για το οποίο οι μαζικές προσφορές των κατοίκων σε δωράκια και είδη απαραίτητα για το ξεκίνημα της ζωούλας του ήταν συγκινητική! Και μια ντόπια οικογένεια προσφέρθηκε να φιλοξενήσει για όσο χρειαστεί μητέρα και παιδάκι, μέχρι να της χορηγηθεί άσυλο. Ο πατέρας του παιδιού είναι μακριά, σε κάποια άλλη περιοχή και όπως είναι γνωστό σε αυτά τα ταξίδια του χαμού οικογένειες χωρίζονται συχνά για πάντα... αφού μεσλαβούν και τα αφρισμένα νερά της Μεσογείου...

 Οι "ήσυχες συνειδήσεις" και "συνειδησούλες"...("Η ήσυχη συνείδηση είναι πάντα μια ψευδής συνείδηση" Έντγκαρ Μορέν)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου